Οι κρατικές δολοφονίες δεν είναι σε καμία περίπτωση μεμονωμένα περιστατικά αλλά η εξουσιαστική πραγματικότητα που καλλιεργείται από το κρατικό μηχανισμό ως μια ακραία μορφή καταστολής με τη ταυτόχρονη συναίνεση της κοινής γνώμης μέσω της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης των ΜΜΕ. Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Α. Γρηγορόπουλου ήταν μια ακόμα έκφραση της βίας που δεχόμαστε καθημερινά από εξουσιαστικούς θεσμούς και νοοτροπίες αλλά όχι η μόνη! Ας μην ξεχνάμε τις δολοφονίες εργατών από κράτος και αφεντικά που είναι καθημερινές πτυχές ενός διαρκούς ταξικού πολέμου, τις χιλιάδες δολοφονίες μεταναστών σε δρόμους σύνορα και τμήματα με μοναδική δικαιολογία ότι είναι «λαθραίοι» ή τις αυτοκτονίες και τις εκτελέσεις των εκατοντάδων θυμάτων της δημοκρατίας τους σε φυλακές και κρατητήρια που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Επιπλέον η αρχή της μεταπολίτευσης σηματοδότησε και μια σειρά συνεχόμενων αιματηρών περιστατικών σε πορείες και διαδηλώσεις. Τα γεγονότα αυτά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «απλές παρεκτροπές» της λειτουργίας της αστυνομίας καθώς για την επιβολή και την εδραίωση του συστήματος είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός κατασταλτικού μηχανισμού απαρτιζόμενου από ανθρωποειδής μηχανές που προσλαμβάνονται, εξοπλίζονται και εκπαιδεύονται για να γίνουν νόμιμοι δολοφόνοι.
Το Δεκέμβρη του 2008 πραγματοποιήθηκε ένα πρωτοφανές σε μαζικότητα και ένταση ξέσπασμα που πήρε εξεγερσιακά χαρακτηριστικά μέσω των συνεχών συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής, των καταλήψεων σε κεντρικά κτήρια (δημαρχεία, εργατικά κέντρα, γραφεία της ΓΣΕΕ) και άλλους χώρους που λειτούργησαν για πρώτη φορά αυτοοργανωμένα μέσα απ τις γενικές συνελεύσεις των καταληψιών τους. Οι επιθέσεις σε τράπεζες, μεγαλοκαταστήματα, κρατικά κτήρια και αστυνομικά τμήματα υιοθετήθηκαν από το μεγαλύτερο κομμάτι των διαδηλωτών φανερώνοντας μια έκρηξη οργής προς τις δομές του κράτους και του καπιταλισμού συνολικά. Ωστόσο η επικράτηση της αγανάκτησης και της οργής επισκίασαν την ανάγκη να τεθούν συγκεκριμένα προτάγματα και στόχοι για την ανατροπή του καθεστώτος με αποτέλεσμα αυτή η αυθόρμητη και μαζικότατη εξέγερση να λάβει τέλος.
Βέβαια ο Δεκέμβρης άνοιξε ένα νέο πολιτικό ορίζοντα που παραμένει έντονος στη κινηματική διαδικασία αφού μέσα από αυτόν δημιουργήθηκαν κινήματα αλληλεγγύης ,εγχειρήματα και προσπάθειες αντίστασης ενάντια στην κυριαρχία σε πολλές πόλεις της χώρας. Οι καταλήψεις, οι ανοιχτές συνελεύσεις σε γειτονιές, οι τοπικοί αγώνες για τη προάσπιση των δημόσιων αγαθών, τα δεκάδες πρωτοβάθμια σωματεία αποτελούν την παρακαταθήκη που άφησε ο Δεκέμβρης μέχρι σήμερα. Η εξέγερση αυτή έδειξε το δρόμο για την αυτοοργάνωση και την αντιιεραρχία.
Ενώ η εξέγερση του Δεκεμβρη έπαιξε σημαντικό ρολό ώστε να πολιτικοποιηθεί ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας αποκτώντας μάλιστα αντισυστημική συνείδηση , η οικονομική κρίση που διανύουμε έχει αναγκάσει ανθρώπους ανεξαρτήτου ηλικίας να ψάχνουν διέξοδα για να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους. Τα παράγωγα του Δεκέμβρη έχουν εξελιχτεί και συνεχίζουν να εξελίσσονται σε αντιδομές που θα μπορούσαν ίσως να ετοιμάσουν τον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση και τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Στόχος μας είναι η ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων κάθε κοινωνικού κομματιού που αντιστέκεται, ώστε ο κάθε αγώνας να γίνεται χωρίς διαμεσολάβηση, να είναι άγριος, οργανωμένος και διαρκής. Να κάνουμε κάθε εξέγερση που ξεσπάει ευκαιρία για την ανατροπή της κρατικής οργάνωσης και του καπιταλισμού. Από τις άγριες απεργίες διαρκείας να φτάσουμε στην αυτοδιεύθυνση των μέσων παραγωγής (εργοστάσια, βιοτεχνίες, μηχανές ,καλλιεργήσιμη γη) από τις καταλήψεις κρατικών διοικητικών κτιρίων να φτάσουμε στο να αποφασίζουμε εμείς για μας, μέσα από συνελεύσεις. Από την εξέγερση να φτάσουμε στην Επανάσταση.
