Ένα θέμα που δεν έχουμε ενημερωθεί και μας ενδιαφέρει όλους είναι τα αναμορφωτήρια για γερμανούς στην Ελλάδα. Τα συγκεκριμένα αναμορφωτήρια – φυλακές εμφανίζονται στην Ελλάδα από το1988. Κυριολεκτικά «κάτω από τη μύτη» του ελληνικού κράτους, ιδιωτικές γερμανικές εταιρείες «εισάγουν» στη χώρα μας παιδιά 13 έως 18 ετών, και τα τοποθετούν σε ειδικά «κλειστά κέντρα αναμόρφωσης», σε απομονωμένες τοποθεσίες.
Εκεί τα παιδιά ακολουθούν πρόγραμμα «εντατικής βοήθειας», όπως το αποκαλούν, με σκοπό να επανενταχθούν στην κοινωνία. Τα προγράμματα αυτά θεωρούνται «τελευταία ελπίδα» για εφήβους που στη χώρα τους χαρακτηρίζονται ιδιαιτέρως δύσκολες περιπτώσεις.
Τέτοια «κέντρα» λειτουργούν σήμερα στα χωριά Κοίλα και Ιτέα του Έβρου, στη Χαλκιδική και σε δύο χωριά της Θάσου.Πριν δύο χρόνια , μάλιστα, σε ένα από τα προγράμματα, έχουν ενταχθεί και δύο Έλληνες, ηλικίας 16 χρόνων, που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με ναρκωτικά!
Μια από τις αφορμές που ξεσήκωσαν σάλο, στάθηκε η περίπτωση ενός 16χρονου Γερμανού που – όπως έγραψαν, τον Ιανουάριο του 2008, η αγγλική «Guardian» και η ιταλική «La Stampa» – στάλθηκε στο χωριό Σεντελνίκοβο της Σιβηρίας.
Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει διακρατική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών για τη διεξαγωγή των προγραμμάτων, ενώ και τα ελληνικά υπουργεία Υγείας – Πρόνοιας, Εξωτερικών και Δικαιοσύνης δηλώνουν πλήρη άγνοια. Πάντως, η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα, το προξενείο στη Θεσσαλονίκη, η Νομαρχία Εβρου, το αστυνομικό τμήμα Φερών και η αστυνομική διεύθυνση Αλεξανδρούπολης, οι δήμαρχοι Φερών και Σουφλίου, το ΙΚΑ Φερών, η ΔΟΥ Αλεξανδρούπολης αλλά και το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης γνωρίζουν για την εφαρμογή τους.
Όπως αναφέρει η Αθανασία Π. Συκιώτου (λέκτωρ Εγκληματολογίας της Νομικής Σχολής ΔΠΘ) «όσο και αν επιτρέπεται από το γερμανικό δίκαιο η μεταφορά ανηλίκων στο εξωτερικό για κάποιους λόγους, δεν παύει η χώρα υποδοχής -εν προκειμένω η Ελλάδα- να έχει την ευθύνη ολόκληρη για την μεταχείριση των ανηλίκων που βρίσκονται στο έδαφός της, βάσει των διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει και φυσικά βάσει του ίδιου του Συντάγματος (άρθ.21 παρ. 1 που προστατεύει την παιδική ηλικία θέτοντας την υπό την προστασία του κράτους και παρ. 3 του ίδιου άρθρου που ορίζει ότι το Κράτος λαμβάνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας) που δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών ανηλίκων».
Στα σπίτια των «κέντρων» διαμένουν από 3 έως 15 ανήλικοι υπό την εποπτεία γερμανών και ελλήνων επιμελητών, που δουλεύουν για τις ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες εμφανίζονται ως μη κερδοσκοπικές. Σε άλλες περιπτώσεις, οικογένειες Γερμανών, που ζουν στη χώρα μας, αναλαμβάνουν να «φιλοξενήσουν» παιδιά με προβληματική συμπεριφορά.
Τα κέντρα αυτά διαχειρίζονται εταιρείες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα (όπως η εταιρεία με την επωνυμία Kinder und Jungendhilfe Verbund eV που δημιουργήθηκε το 1986 ή η εταιρεία «Κότσιους» που πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα το 1988). Οι εταιρείες αυτές δεν φαίνεται να έχουν άδεια λειτουργίας (το κέντρο στα Κοίλα πήρε μόνον άδεια εγκατάστασης το 2004 ως «υποκατάστημα κυπριακής εταιρείας με σκοπό την παροχή υπηρεσιών επιστημονικής και ψυχοσωματικής στήριξης σε παιδιά με ειδικές ανάγκες σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους»).
Τα παιδιά δεν “εκτίουν” κάποιο είδος ποινής. Εμφανίζουν παραβατικότητα στη συμπεριφορά τους, έχουν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους ή οι γονείς τους αδιαφορούν, οπότε με τη διαμεσολάβηση των αρχών αποφασίζεται η ένταξή τους σε τέτοιο πρόγραμμα. Το είδος αυτό εναλλακτικής βοήθειας αποφασίζει η υπηρεσία ανηλίκων, και όχι το δικαστήριο, ύστερα από συναίνεση του νέου και των κηδεμόνων του», τονίζει η δικηγόρος της εταιρείας Ζωή Σιδηροπούλου.
Οι ανήλικοι «παραβάτες» εξορίζονται κυριολεκτικά από τη χώρα τους και τοποθετούνται σε απομονωμένες περιοχές να διαβιούν σε οικήματα με στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης και εξαναγκαζόμενοι να δουλεύουν σε αγροτικές εργασίες και γενικότερα καταναγκαστική εργασία σε συνεργασία με τον δήμο με αποτέλεσμα εργατικά ατυχήματα. Ένα από αυτά συνέβη το 1997 στα Κοίλα οπού ένα παιδί στην προσπάθεια να καθαρίσει ηλεκτροκίνητη μπετονιέρα πέθανε από ηλεκτροπληξία και όλα αυτά με το πρόσχημα της επανένταξής τους στη (γερμανική) κοινωνία. Δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού τύπου έκαναν λόγο και για έναν 14χρονο που «τοποθετήθηκε» στην Ελλάδα και το 2004 σκότωσε τον επόπτη του. Πηγές, που θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, ανέφεραν ότι το γεγονός συνέβη στην Πελοπόννησο, κοντά στην αρχαία Ολυμπία και η «μονάδα» αυτή έπαψε να λειτουργεί αμέσως μετά το συμβάν.
Θεωρούμε ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με την νομιμότητα του ζητήματος αλλά να επικεντρωθούμε στο ότι όλα αυτά γίνονται από μια εταιρία με απώτερο σκοπό το χρήμα μέσω της εκμετάλλευσης και του εγκλεισμού ανήλικων παιδιών.
Από το 1988 και μετά καμία κυβέρνηση, καμία τοπική αρχή ούτε καν η τοπική κοινωνία δεν ασχολήθηκε με το θέμα γιατί πολύ απλά κανένας δεν λέει όχι σε δωρεάν καταναγκαστική εργασία ειδικά όταν αυτή γίνεται από «ξένους». Στο όνομα του κέρδους η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει αξία και όσο συνεχίζουν να υπάρχουν τέτοιες κοινωνίες θα υπάρχουν και τέτοιες συμπεριφορές.
Εμπρός για την καταστροφή της ιεραρχικής κοινωνίας του κέρδους
Εμπρός στον δρόμο για την αναρχία.
Τα άρθρα βρίσκονται στο site της Ελευθεροτυπίας. Το πρώτο άρθρο με τίτλο «Αναμορφωτήρια για Γερμανούς εφήβους στην Ελλάδα» δημοσιοποιήθηκε στις 2/03/08 και το δεύτερο με τίτλο «Σωφρονίζονται με τον Γερμανό τους» στις 30/11/08. Ακόμα ένα δημοσίευμα της Αθαν. Συκιώτου λέκτωρ εγκληματολογίας στο ΔΠΘ της Νομικής. Ύστερα από το δημοσίευμα αυτό υπήρξε παρέμβαση από την εισαγγελέα πρωτοδικών Αλεξ/πολης και ακόμα διενεργείται προκαταρκτική εξέταση.
Υ.Γ.: Επισκεφτήκαμε το χωρίο Κοίλα στο οποίο διαμένουν μόνο 6 κάτοικοι και μαζί με τα άτομα από το κέντρο και τους επόπτες τους δεν ξεπερνάν τα 13 άτομα. Μετά από κουβέντα με έναν κάτοικο του χωριού μάθαμε ότι μεταφέρθηκαν άλλα 2 άτομα προσωρινά από την Ιτέα και την Σαμοθράκη. Ο κάτοικος ήταν κατηγορηματικός ότι τα παιδία δεν δουλεύουν ενώ από δικές μας πηγές ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ακόμα ‘όμως και να ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί αφού το όλο εγχείρημα είναι απαράδεκτο. Εμείς δε μιλήσαμε με τα παιδιά ή με κάποιον αρμόδιο γιατί εκείνη την ώρα έλειπαν.
