“Διωκόμαστε; Λοιπόν, είναι λογικό να διωκόμαστε επειδή είμαστε μια διαρκής απειλή για όποιον αντιπροσωπεύει το σύστημα. Για να μη διωκόμαστε, θα έπρεπε να προσαρμοστούμε στους νόμους τους, να συμμορφωθούμε με αυτούς, να ενταχθούμε στο σύστημα, να αφήσουμε τη γραφειοκρατία να διεισδύσει στη σπονδυλική μας στήλη και να γίνουμε οι τέλειοι προδότες… Αλλά, αυτό είναι που θέλουμε; Όχι. Έτσι, οι καθημερινές μας ενέργειες πρέπει να τρέφονται με τη δημιουργική φαντασία μας. Η δύναμή μας είναι η ικανότητά μας να αντισταθούμε. Μπορούμε να αποτύχουμε, αλλά δεν πρέπει ποτέ να υποταχθούμε σε κανέναν.” Buenaventura Durruti.
Μπορεί να υπάρχουν πολλές και ποικίλες εξηγήσεις για το κατασταλτικό χτύπημα της 16ης Δεκέμβρη, όπως ακριβώς είναι πολλές οι γενικές και ειδικές αιτίες, που διαπλέκονται για να δημιουργήσουν ένα ξέφρενο δίκτυο εξουσίας, που οδηγεί στη σύλληψη των φίλων και των συντρόφων μας.
Ίσως μία από τις γενικές αιτίες μπορεί να είναι η θέσπιση του νόμου για την Ασφάλεια του Πολίτη, γνωστός ως “νόμος φίμωτρο”. Αυτό, σε συνδυασμό με την επιδείνωση του ποινικού κώδικα, στον οποίο έχει εισαχθεί εκ νέου η ισόβια κάθειρξη, δημιουργεί ένα μοτίβο, με το οποίο ο έλεγχος, που ασκείται από την εξουσία, είναι πιο αποτελεσματικός και ενισχύεται από συνεχή παράνοια. Οι ποινές για επιθέσεις στις Αρχές, διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια έχουν επιδεινωθεί. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, όπως αυτές της 15M και της ΡΑΗ (μια ομάδα ενάντια στο φόρο στέγασης), τιμωρούνται. Προοδευτικοί και σοσιαλδημοκράτες λένε ότι το κράτος “αφήνει λιγότερο χώρο για ελευθερία” και ότι “ο αγώνας για δικαιώματα ποινικοποιείται”. Όπως μπορείτε να δείτε, το στρίψιμο της βίδας από το καταπιεστικό-δικαστικό κατασκεύασμα πλήττει τους πολίτες, δηλαδή εκείνους, που αγωνίζονται για περισσότερους και καλύτερους νόμους, περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία, για μεγαλύτερη συμμετοχή στη διαχείριση της μιζέριας. Η ελευθερία και οι νόμοι είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Ως αναρχικοί, γνωρίζουμε ότι όσο περισσότερα δικαιώματα χορηγούνται, τόσο ισχυρότερο γίνεται το Κράτος και κατά συνέπεια, η υποταγή μας μεγαλώνει. Όχι επειδή θα πάψει να είναι τέτοια με μια λεπτή, πιο δημοκρατική καταπίεση, αλλά ακριβώς το αντίθετο, γίνεται πιο φυσική και σταθερή με το να είναι αόρατη.
Ως εκ τούτου, είμαστε εντελώς αντίθετοι με την κατηγορία των πολιτών και προσπαθούμε ακούραστα και επίμονα να είμαστε ελεύθερα άτομα, καθόλου έτοιμα να ικετεύουμε για περισσότερους κρίκους να προστεθούν στις αλυσίδες μας. Ο αγώνας για τα πολιτικά δικαιώματα δεν είναι δικός μας. Συνεπώς, είναι πιθανό ότι, μέσα από την όξυνση των μηχανισμών ελέγχου, η εξουσία θέλει να χτυπήσει τους αναρχικούς και να τους απειλήσει με τις συνέπειες, που θα πέσουν πάνω σε όσους πάρουν θέση εναντίον της. Τίποτα καινούριο. Σε πολλές περιπτώσεις, η εξουσία “έχει προσφύγει” στους αναρχικούς για να πειραματιστεί με τις νομικές προσαρμογές και αλλαγές, προκειμένου να γίνει ισχυρότερη.
Η αναμφισβήτητη αύξηση, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ένταση, των οδομαχιών στη Βαρκελώνη το περασμένο έτος, θα μπορούσε να είναι ένας άλλος λόγος για τις συλλήψεις των φίλων μας. Το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις δεν αποτελούν πλέον φόβο είναι ένα σαφές και αξιοσημείωτο γεγονός, πράγμα που προϋποθέτει, επίσης, την άρνηση του να εξασκείς τις αστικές αξίες της συμπεριφοράς των πολιτών. Για μια στιγμή, οι νέοι παίρνουν και πάλι τον έλεγχο της ζωής τους και σπάνε τους καθιερωμένους κανόνες και αυτή είναι η στιγμή, της οποίας την εξάπλωση και επέκταση προσπαθεί να αποτρέψει η εξούσια με την κλασική στρατηγική της, καταστολή και φυλακή για όσους υποστηρίζουν την ολική απελευθέρωση ρητά και δημοσίως.
F.I.E.S. στη φυλακή και στον δρόμο. Εκτός από τα αίτια, που απορρέουν από το γενικό πλαίσιο του ελέγχου, ιδίως με τη δημιουργία του νόμου για την Ασφάλεια του Πολίτη και την επιδείνωση του ποινικού κώδικα, βλέπουμε τις τακτικές καταστολής να χρησιμοποιούνται από διάφορα έθνη-κράτη κατά του αναρχικού χώρου, τακτική που μεταφράζεται σε μαζικές συλλήψεις με βάση αόριστες κατηγορίες περί τρομοκρατίας. Οι Marini, Cervantes, Υπόθεση Βόμβες, Ardire και η τελευταία Επιχείρηση Πανδώρα είναι όλα παραδείγματα στρατηγικής παρά διώξεις για συγκεκριμένες πράξεις, μια στρατηγική που χτυπά αναρχικές θέσεις και προσπαθεί να ελέγξει τον αναρχισμό γενικά. Ειδικά μέτρα ασφαλείας στη φυλακή, καθώς και επιτήρηση και τηλεφωνικές υποκλοπές έξω. Ο έλεγχος είναι συνεχής και στοχεύει στη διάδοση σε μεγαλύτερη ποικιλία χώρων, με τη χρήση πιο εκλεπτυσμένης τεχνολογίας. Η εξουσία δεν ενδιαφέρεται να αποδείξει εάν οι συλληφθέντες είναι υπεύθυνοι για τις ενέργειες (που είναι επίσης αρκετά αινιγματικό στην περίπτωση αυτή), για τις οποίες κατηγορούνται, αυτό δεν την ενδιαφέρει την εξουσία, όπως αποδεικνύεται από την έλλειψη σαφήνειας στις κατηγορίες. Η εξουσία προσπαθεί να ασκήσει άμεσο έλεγχο, έτσι ώστε να καταλήξουμε σε μια κατάσταση αδράνειας και παράλυσης.
Ενώ τα κατασταλτικά χτυπήματα δικαιολογούν τις έρευνες και ως εκ τούτου τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους του αναρχικού κινήματος, αλλά και κάποιων αριστερών τομέων, η εφαρμογή του ποινικού δικαίου ορίστηκε από τον ναζί εχθρό και ιδεολόγο Carl Schmitt και πρόκυπτει ότι η φυλάκιση προορίζεται μόνο για μερικούς: εκείνους που κάνουν τους ισχυρισμούς τους χωρίς ασάφεια και σε σύγκρουση με την εξουσία, που επιμένουν στην άνευ όρων αυτονομία και ελευθερία χωρίς να πέσουν στην παγίδα του πολίτη ή της εθνικής ανεξαρτησίας, που χρησιμοποιούν όλην τη δημιουργικότητα και τη θέλησή τους για να χτίσουν δίκτυα υποστήριξης και αλληλεγγύης με τους κρατούμενούς τους. Αυτό είναι σταθερό σε όλες τις επιθέσεις της εξουσίας σε διάφορες χώρες και πιστεύω ότι το ζήτημα των συντρόφων και φίλων μας δεν αποτελεί εξαίρεση.
Francisco Solar Dominguez
Φυλακές Villabona-Asturias,
Μονάδα FIES
πηγή: inter arma
