Μας Εστάλη.
Ακολουθούν τα λόγια με τα οποία δύο σύντροφοι θέλησαν να μνημονεύσουν τη Maria Ludovica Maschietto, γνωστή ως Marilù (14 Φεβρουαρίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 2020).
Αντίο Marilù, μαζί σου ένα άλλο κομμάτι της αναρχίας μου πεθαίνει. Σ’ ευχαριστώ που ήσουν πάντα ένα ασφαλές καταφύγιο για εμένα και τους ανθρώπους που αγαπούσα.
Σ’ ευχαριστώ που με τράβηξες μακριά από την απάθεια και την απογοήτευση όταν ήμουν 18 ετών και οι αναρχικοί μου φαίνονταν ένας σωρός μόνο λόγια και ηλίθιοι.
Επίσης σ’ ευχαριστώ παν απ’ όλα που μου δίδαξες το κριτικό πνεύμα και πως οι αναρχικοί δεν χρειάζονται ηγέτες, ότι η περιφρόνηση και η υπεροχή απέναντι στους αφελείς και αδαείς δεν πρέπει να βρουν χώρο στις καρδιές μας.
Ήθελα να σου πω κοιτάζοντας σε στα μάτια αλλά δεν είχα χρόνο… συγχώρεσε με.
Σου χρωστάω πολλά, σε αγαπώ, δεν θα σε ξεχάσω.
Άλφρέντο
Φυλακή της Φεράρα
Συγχώρεσε με που παίρνω το λόγο διαβάζοντας ένα κείμενο και όχι αυτοσχεδιάζοντας μια ομιλία όπως θα άξιζε μία συντρόφισσα που έζησε μια ολόκληρη ζωή δίνοντας ό, τι μπορούσε – από πλευράς δυνάμεων, μέσων, ιδεών – στο αναρχικό κίνημα με την ίδια φυσικότητα με την οποία μιλούσε στο σαλόνι του σπιτιού της.
Η Marilù ήξερε πως θα μας άφηνε. Τα τελευταία λόγια που μου είπε πριν από λίγες μέρες ήταν: «Να με θυμάσαι πάντα». Ωστόσο, παρά την επίγνωση αυτή συνέχισε να κάνει σχέδια, προσπαθώντας να δώσει μέχρι την τελευταία στιγμή τη συμβολή της στον αγώνα για την αναρχία.
Η ανάμνηση της Marilù είναι δύσκολη, μάλιστα πολύ δύσκολη, γιατί δεν είναι μόνο μια προσωπική ιστορία, αλλά είναι μέρος της ιστορικής κληρονομιάς των επαναστατών. Αποτελείται από συνδέσμους, αλληλένδετες ιστορίες, ιδιαίτερα συλλογικές, αλλά και συγκρούσεις. Μας άφησε μαρτυρίες για την εμπειρία της Azione Rivoluzionaria, μεταξύ άλλων μέσω βιβλίων, τη συμβολή στη γέννηση της Επιτροπής «Gianfranco Faina» Ενάντια στις Φυλακές και την Καταστολή, υπερασπίστηκε τους κρατουμένους καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής της.
Ήξερα την ιστορία του αναρχικού κινήματος από τα χείλη της, ακόμη και πριν από τα βιβλία. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι είναι μεροληπτική ιστορία. Ναι είναι. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι η ιστορία που λέγεται από εκείνους που υποστήριζαν πάντα την αναρχική δράση χωρίς να είναι απλός θεατές, μεταξύ της ευχαρίστησης ενός επιτυχημένου χτυπήματος και του πόνου να βλέπουμε τους συντρόφους να πεθαίνουν με τα όπλα στο χέρι ή στη φυλακή ή ακόμη χειρότερα, αποστασιοποιημένους από τις επαναστατικές πρακτικές.
Έτσι, χάρη στις ιστορίες της, προσπάθησα να ζήσω με το ίδιο πάθος, έμαθα να υπερασπίζομαι τις ίδιες αρχές, καθώς και να διατηρώ την ίδια οργή.
Η ανάμνηση της Marilù, όπως μας ζήτησε να κάνουμε, είναι συνεπώς να υπερασπιστούμε την επαναστατική υπόθεση, να την εφαρμόσουμε γνωρίζοντας ότι είναι γεμάτη από επιλογές που πρέπει να γίνουν. Μια συγκεκριμένη συμμετοχή δεν είναι μόνο αναπόφευκτη, αλλά αναγκαία. Γιατί αν πρέπει να περάσει το μπαστούνι – όπως συνηθίζουμε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις -, τότε πρέπει να κάνουμε την ιστορία των επαναστατών δική μας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να επιλέξουμε, να ξέρουμε πώς να είμαστε στην πλευρά. Στην πλευρά των εκμεταλλευόμενων, αλλά ακόμη περισσότερο από την πλευρά εκείνων που μεταξύ των εκμεταλλευόμενων, έχουν εγκαταλείψει κάθε δισταγμό, αγκαλιάζουν τον αγώνα για ελευθερία, χωρίς συμβιβασμούς και ειδικά χωρίς να αρνούνται τίποτα.
Σε εσάς Marilù, στους συντρόφους που πέθαναν αλλά έζησαν πλήρως, σε εκείνους που εξακολουθούν να πληρώνουν το τίμημα για τις επιλογές τους. Δεν αξίζετε τα δάκρυά μας, αλλά οτιδήποτε τρομάζει τους καταπιεστές.
Μάρκο
