Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά : μια απεργία για να πετύχει το σκοπό της πρέπει να είναι ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΗ. Το αν είναι παράνομη ή νόμιμη ή καταχρηστική είναι -και πρέπει να είναι- αδιάφορο για τον απεργό. Αυτοί οι όροι απασχολούν μόνο κράτος, αφεντικά, εργατοπατέρες, φοιτητοπατέρες κλπ, γιατί τους βοηθούν στο μεταξύ τους μοίρασμα της πίτας. Αν μια απεργία δεν παρακωλύει ή δε σταματά εξ ολοκλήρου τη παραγωγή και τη διακίνηση κεφαλαίου τότε δεν έχει και λόγο ύπαρξης, γιατί αν δε χτυπήσεις τα οποιαδήποτε αφεντικά εκεί που πονάνε, δηλαδή στη τσέπη τους, τότε όπως λέμε και στη καθομιλουμένη σ ΄ έχουν γραμμένο!Πιστεύουμε ότι αυτό είναι κατανοητό και ότι λίγοι θα διαφωνήσουν, παρόλα αυτά πέφτουμε συνέχεια θύματα του παλιού και γνωστού κόλπου της εξουσίας, του γνωστού “ διαίρει και βασίλευε ”. Όταν απεργεί ο δικός μας κλάδος το θεωρούμε αυτονόητο και απόλυτα δικαιολογημένο ότι κάποιον θα ταλαιπωρήσουμε προκειμένου να πετύχουμε το σκοπό μας, όταν όμως αυτός που ταλαιπωρείτε είμαστε εμείς, η ενστικτώδης αγανάκτησή μας γίνετε όπλο στα χέρια αυτών που θα έπρεπε να πολεμάμε με κάθε μέσο και όσο αναπνέουμε, των αφεντικών κάθε είδους. Από την άλλη όμως τι είναι πραγματικά “ταλαιπωρία”; Είναι μήπως το ότι συνεχώς μας μαθαίνουν να κοιτάμε τον εαυτούλη μας, “το σπίτι μας”, το ότι στόχος μας στη ζωή δεν είναι να ζήσουμε αλλά να επιβιώσουμε; Και επιβίωση σε μια εξουσιαστικά δομημένη κοινωνία σημαίνει ότι πάντα κάποιος θα βρίσκεται κάτω από κάποιον άλλο και πρέπει να υπομένει τη δυστυχία της θέσης του. Η αλληλεγγύη σε κάθε απεργό δεν είναι θέμα ηθικής αλλά ΑΝΑΓΚΑΙΑ. Αναγκαία γιατί ως μέλη μιας κοινωνίας αργά ή γρήγορα δεχόμαστε τις συνέπειες κάθε αδικίας που υφίσταται οποιοσδήποτε σε οποιοδήποτε κοινωνικό επίπεδο. Η αλληλεγγύη είναι αναγκαία γιατί τα αφεντικά συνεχίζουν να εδραιώνουν την εξουσία τους στηριζόμενοι στην εργασία μας, η οποία παρά τα όσα μας λένε χρόνια τώρα οι διάφορες προοδευτικές δυνάμεις, δεν είναι δικαίωμα αλλά ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΠΕΡΓΙΑ μέχρι την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, έτσι ώστε να δουλεύουμε και να παράγουμε σύμφωνα με τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι σύμφωνα με τις πλασματικές ανάγκες μιας ανταγωνιστικής υπερκατανάλωσης.
ΑΦΟΥ ΔΕ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ
ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ
ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΣΚΟΤΩΝΕΣΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ;
