Την Τρίτη 9 Μάη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση – μικροφωνική έξω από το κτίριο Ιστορίας-Εθνολογίας στον πεζόδρομο παλιάς νομικής. 20 σύντροφοι και συντρόφισσες για 2 ώρες μοιράσαμε κείμενα αναρτήσαμε πανό και καθ όλη τη διάρκεια λειτουργούσε μικροφωνική.
Ακολουθεί το κείμενο.
Ο Μάης είναι ο μήνας που έχει βαφτεί επανειλημμένα με το αίμα των εξεγερμένων ανά τον κόσμο. Από τον Μάιο του 1886 στο Σικάγο, τον Μάη του 1934 και 1936 σε Καλαμάτα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, έως τον Μάη του ’68 στη Γαλλία.
Κοινά στοιχεία των παραπάνω είναι η κρατική καταστολή και η ακόλουθη αντίσταση των εξεγερμένων. Στην Ελλάδα η 9η Μάη έμελε να είναι η μέρα επί της οποίας το 1934 στην Καλαμάτα, δολοφονήθηκαν (από χωροφυλακή και στρατό) εφτά (7), ενώ τραυματίστηκαν δεκάδες εξεγερμένοι λιμενεργάτες. Δύο χρόνια αργότερα, στην Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκαν δώδεκα (12) και τραυματίστηκαν πάνω από διακόσιοι ογδόντα (280) αντιστεκόμενοι καπνεργάτες από την χωροφυλακή, με την συμμετοχή φασιστικών ομάδων και του στρατού.
Ερχόμενοι στο σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ανανεωμένη δολοφονική φύση του κράτους. Από την μία η αστυνομία, έχοντας τον ρόλο της κύριας κατασταλτικής μαριονέτας βιάζει, βασανίζει και δολοφονεί, οποιοδήποτε άτομο αντιστέκεται ή παρεκκλίνει από το κυρίαρχο. Από την άλλη η υποβάθμιση των νοσοκομείων, των σχολείων και των σιδηροδρόμων χτίζει εκατόμβες νεκρών στις πλάτες των καταπιεσμένων, άλλωστε εκείνοι δεν χρησιμοποιούν ιδιωτικά τζετ, κολέγια και κλινικές.
Ενώ η αγανάκτηση για την κρατική δολοφονία στα Τέμπη ώθησε χιλιάδες κόσμου να βγει στον δρόμο, η οργή εν τέλει δεν μετουσιώθηκε σε εξέγερση. Αντιθέτως κατευνάστηκε στα πλαίσια ειρηνικών διαμαρτυριών, οι οποίες αυτοπεριορίζονταν είτε σε προβοκατορολογίες, είτε σε λογικές εκδικητικής ψηφοφορίας.
Όσο οργισμένα κι εάν βάζεις το ψηφοδέλτιο στην κάλπη, το μόνο που καταφέρνεις είναι να αναθέτεις την ευθύνη της ζωής σου σε δήθεν ειδικούς, μη έχοντας μάλιστα δικαίωμα ανάκλησης και συμμετοχής σε οτιδήποτε σε αφορά. Βέβαια η λογική της ανάθεσης δεν πηγάζει μονάχα από την ελπίδα προς το καλύτερο, αλλά από ένα μακρόβιο σύστημα πελατειακών σχέσεων.
Το κράτος, με προοδευτικά ή συντηρητικά προσωπεία, δεν θα πάψει να αποτελεί μηχανισμό ελέγχου και καταπίεσης των υπηκόων του. Η λύση απέναντι στην εξαθλίωση δεν είναι οι εκλογές, αλλά η καθημερινή αντίσταση σ΄ όλες τις γειτονιές, ενάντια στον σάπιο κόσμο των καταπιεστών.
Να τσακίσουμε τους εμπόρους της ελπίδας.
Αντικρατικός αγώνας έως την Αναρχία.
Αναρχικό Στέκι Utopia A.D
