Πολιτικοί κρατούμενοι
Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι άνθρωποι που βρίσκονται έγκλειστοι στα κολαστήρια της δημοκρατίας λόγω των πολιτικών πράξεων και πεποιθήσεων τους. Οι πράξεις τους δεν αναγνωρίζονται από το υπάρχον καθεστώς ως πολιτικές και έτσι δικάζονται με νόμους που αφορούν τα κοινά ποινικά αδικήματα. Διαχρονικά ακόμα και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα (χούντα) υπήρχε αναγνώριση ως προς τους πολιτικούς κρατούμενους οι οποίοι διαχωρίζονταν από τους ποινικούς. Αντίθετα οι πολιτικοί κρατούμενοι στη δημοκρατία χαρακτηρίζονται ως τρομοκράτες/κοινοί ποινικοί. Η χρησιμοποίηση του συγκεκριμένου όρου από τα θεσμικά μέσα του συστήματος έχει στόχο την απόκρυψη των κινήτρων των δράσεων των πολιτικών κρατουμένων και την πρόκληση φόβου στην κοινωνία για τις δράσεις αυτές. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε αύξηση των πολιτικών κρατουμένων (πάνω από 50 άτομα, οι περισσότεροι δραστηριοποιούνται στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο). Ο αναρχικός χώρος όντας το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας έχει προκαλέσει φόβο στους μηχανισμούς του κράτους. Για αυτό τον λόγο το κράτος αναβαθμίζει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ώστε να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους ομάδες με ανατρεπτικές ιδέες και πρακτικές. Αν αναλογιστούμε αυτά δεν προκαλεί έκπληξη ο εγκλεισμός ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τις κατηγορίες που τους αποδίδονται. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αγωνιστών οι οποίοι λόγω των κοινωνικών/φιλικών τους σχέσεων και των ιδεών τους χαρακτηρίζονται τρομοκράτες και φυλακίζονται.
ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Οι συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατουμένων δείχνουν την πιο σάπια πλευρά του σωφρονιστικού συστήματος. Οι κρατούμενοι από την εκδίκαση μέχρι και την έκτιση της ποινής τους δέχονται βία για την απόσπαση ομολογιών και προσωπικών στοιχείων, λαμβάνουν εξοντωτικές εγγυήσεις και ποινές, ενώ πολλές φορές υφίστανται καθεστώς ειδικής κράτησης! Η ειδική-εκδικητική μεταχείριση επεκτείνεται και σε στοιχειώδη δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων, όπως είναι για παράδειγμα οι άδειες που δικαιούνται βάσει του σωφρονιστικού κώδικα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικών κρατουμένων που τελούν υπό καθεστώς ειδικής κράτησης αποτελούν τα μέλη της 17 Νοέμβρη. Ο Σάββας και ο Χριστόδουλος Ξηρός κρατούνται απομονωμένοι στην υπόγεια πτέρυγα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Συγκεκριμένα το γεγονός ότι ο Σάββας είναι σχεδόν κουφός, τυφλός και ακρωτηριασμένος και παρόλα αυτά συνεχίζει να κρατείται σε ένα βρώμικο υπόγειο κελί του Κορυδαλλού, αποτέλεσε την αιτία να καταδικαστεί η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Ακόμα τα μέλη του Eπαναστατικού Aγώνα κρατούνται έγκλειστα σε υπόγεια κελιά. Η τρομοκρατία των αρχών δεν σταματά στους ίδιους αλλά προεκτείνεται και στο οικογενειακό τους περιβάλλον όπως στη περίπτωση του Γουρνά που προκειμένου να του αποσπάσουν πληροφορίες απειλούσαν τη ζωή του παιδιού του ενώ στη περίπτωση του Μαζιώτη το δικαστικό και εκτελεστικό σύστημα απαγόρευε κατηγορηματικά να δει το νεογέννητο γιο του (τον οποίο η Ρούπα γέννησε μέσα στις φυλακές).
Ο Σίμος Σεϊσίδης είναι ακόμη ένας άνθρωπος που θα δικαστεί μόνο και μόνο για τις αναρχικές του πεποιθήσεις. Οι μπάτσοι θα τον πυροβολήσουν στο πόδι και αφού οδηγηθεί στο ΚΑΤ θα ακολουθήσει ειδικό καθεστώς απομόνωσης, θα υποστεί άγρια και εξευτελιστικά βασανιστήρια και θα ακρωτηριαστεί το χτυπημένο πόδι καθώς το τραύμα από την σφαίρα έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή του.
Επίσης υπάρχουν παραδείγματα ποινικών κρατουμένων οι οποίοι πολιτικοποιούνται μέσα στη φυλακή δεχόμενοι την εκδικητικότητα του σωφρονιστικού συστήματος . Το πιο ηχηρό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Κατερίνας Γκουλιώνη η οποία πάλευε για τα δικαιώματα των κρατουμένων (π. χ κατάργηση κολπικού ελέγχου ) και δολοφονήθηκε κατά τη μεταγωγή της.
Ωστόσο η καταπίεση των πολιτικών κρατουμένων και η ειδική μεταχείριση δεν σταματάει εκεί αλλά τους ακολουθεί μέχρι το δικαστήριο. Όταν τελικά εκδικαστεί η δίκη που πάει από αναβολή σε αναβολή, στο δικαστήριο δεν υπάρχει χώρος για τους αλληλέγγυους των κατηγορουμένων, αφού το δικαστήριο γεμίζει ασφαλίτες και ψευδό-μάρτυρες κατηγορίας. Παράδειγμα οι δίκες των Πυρήνων της Φωτιάς, όπου οι ελάχιστοι αλληλέγγυοι για να μπουν έπρεπε να περάσουν από πλήρες φακέλωμα των προσωπικών τους στοιχείων, ενώ το δικαστήριο προσέβαλε συνεχώς τους κατηγορουμένους, άκουσε με προσήλωση τους ψευδομάρτυρες και η πρόεδρος αρνήθηκε να ακούσει οποιοδήποτε θέμα αφορά τις συνθήκες κράτησης. <<Δεν θέλετε να ακούσετε πως μας έχουν πεταμένους σαν σκουπίδια; έχετε ισοπεδώσει τα πάντα.>> Κ. Καρακατσάνη.
Σύμφωνα με το σύνταγμα εγκλεισμός σημαίνει στέρηση ελευθερίας και ΜΟΝΟ!Η ηθική και φυσική εξόντωση των κρατουμένων, αποτελούν κρατική αυθαιρεσία. Επομένως το κράτος παραβαίνοντας το δικό του σάπιο σύνταγμα έχει καταργήσει κάθε έννοια του περιβόητου νομικού πολιτισμού!
Ποίος τελικά τρομοκρατεί?
Συχνά οι πολιτικοί ηγέτες και τα πειθήνια εκτελεστικά τους όργανα, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, παρουσιάζουν τους κοινωνικούς αγωνιστές ως τρομοκράτες, δικαιολογώντας ή απλά παραβλέποντας την ίδια στιγμή την κρατική τρομοκρατία που ασκείται συνεχώς. Από τη μια λοιπόν συναντάμε τους αναρχικούς αγωνιστές που δεν συνδιαλέγονται καν με τους εξουσιαστές γεγονός που διατηρεί την επικινδυνότητα του αγώνα τους στο έπακρο. Στόχος τους η ζωή και η άνευ όρου ελευθερία μέσω της καταστροφής τόσο του κράτους όσο και γενικότερα της κυριαρχίας. Συνεπώς αυτού του είδους η “τρομοκρατία” στρέφεται αποκλειστικά εναντίον του κράτους, του συστήματος και των φορέων τους. Επιπλέον η ακαθοδήγητη κοινωνική βία που έρχεται ως απάντηση στη βία της κυριαρχίας και πηγάζει από την ανάγκη απελευθέρωσης του ανθρώπου με την καταστροφή των εξουσιαστικών δομών και κατά συνέπεια τον ξεριζωμό κάθε μορφής εκμετάλλευσης, είναι αποδεσμευτική και απελευθερωτική. Αυτή η μορφή βίας που συχνότατα συγχέεται με την τρομοκρατία τσακίζει και εν τέλει αφανίζει εξουσιαστικές σχέσεις και δεσμούς. Aντίθετα η κρατική τρομοκρατία η οποία έχει δύο στόχους: αφενός τη δημιουργία ενός κλίματος φόβου και ανασφάλειας, με την ενεργή συμμετοχή των ΜΜΕ, προς τους πολίτες ώστε να προκαλείται ευκολότερα το σκύψιμο του κεφαλιού και η επιβολή της εξουσίας (με ότι αυτό συνεπάγεται για το λαό) και αφετέρου την καταστολή όποιου δεν δέχεται τη καταπίεση, την εκμετάλλευση, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και το φόβο ως όρους ζωής. Ξύλο, δολοφονικά χτυπήματα, τόνοι χημικών, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, συλλήψεις, αιμόφυρτοι και τραυματισμένοι αγωνιστές συνθέτουν το σκηνικό. Η στοχευμένη επίθεση κατά της αυτοοργάνωσης και της αντιιεραρχίας των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων και όσων δεν συναινούν έχει ως στόχο την τρομοκρατήσει, να καταστείλει, να παραδειγματίσει κάθε ανεξέλεγκτη φωνή που εκφράζεται συλλογικά, ακηδεμόνευτα, οργανωμένα και αδιαμεσολάβητα ενάντια στις αντικοινωνικές πρακτικές του κράτους και του κεφαλαίου.
Αναρχικό στέκι utopia a.d
