Σε κάθε εθνική επέτειο ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εθνικιστικές κορόνες των εκφραστών του πολιτικού συστήματος. Ακόμα περισσότερο σήμερα, λόγω της οικονομικής κρίσης και της γενικότερης υποβάθμισης της ζωής μας, ο εθνικισμός αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στα χέρια των εξουσιαστών. Έτσι με αφορμή την 28η Οκτωβρίου είναι πιθανό να γίνει λόγος για την αποφασιστικότητα των Ελλήνων, για το πώς σε μια δύσκολη στιγμή τα βγάλαμε πέρα κάνοντας θυσίες κτλ. Αν και δεν θεωρούμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται απαραίτητα το να αναλογιστούμε τα γεγονότα της τότε εποχής έχει κάποια αξία στο βαθμό που δεν αναλώνεται σε μια στείρα τελεολογία αλλά στο να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί ο καπιταλισμός και πως αναπαράγεται σε περιόδους κρίσεως.
Πιο συγκεκριμένα, τον Απρίλιο του 1936 ο βασιλιάς αναθέτει την πρωθυπουργία στον μέχρι τότε Υπουργό Στρατιωτικών, Ιωάννη Μεταξά και εγκαθιδρύεται δικτατορία υπό την ανοχή του πολιτικού κόσμου μπροστά στον φόβο της απώλειας των προνομίων τους λόγω της εξεγερσιακής κατάστασης που επικρατούσε στον Ελλαδικό χώρο (εξέγερση των καπνεργατών τον Μάιο του 1936,εξέγερση των λιμενεργατών στην Καλαμάτα στις 8 Μαΐου του 1934).Παράλληλα λόγω της πολιτικής αστάθειας ο Μεταξάς κάνει χρήση του νόμου 4229/1929 και αναστέλλει συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος. Εύκολα κανείς μπορεί να εντοπίσει κοινά με την Ελλάδα του σήμερα που ολοένα και περισσότερα δικαιώματα ακυρώνονται και προωθούνται τακτικές που εξαθλιώνουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού μέσω των μνημονίων και των πολιτικών που εφαρμόζονται κατ’ επιταγή του ΔΝΤ και του κεφαλαίου γενικότερα. Είναι επομένως εμφανές ότι σε περιόδους κρίσεις το κεφάλαιο συχνά επιλέγει να αυταρχικοποιείται προκειμένου να προστατέψει τα συμφέροντα του. Ενδεικτική είναι και η δήλωση του τότε Βρετανού πρέσβη Sydney Waterlow ότι αν η Ελλάδα είχε κοινοβουλευτική κυβέρνηση δεν θα τα κατάφερνε.
Είναι επίσης κρίσιμο να απομυθοποιηθεί η στάση της Ελληνικής ηγεσίας στον πόλεμου που ρόλο είχε την προστασία του κεφαλαίου και μόνο και τίποτα δεν είχε να κάνει με τα συμφέροντα του λαού. Σε έναν πόλεμο ο οποίος τίποτα αιφνίδιο δεν περιείχε καθώς μετά την εισβολή της Ιταλίας στην Αλβανία το Γενικό Επιτελείο Στρατού (ΓΕΣ) εξέταζε σενάρια μάχης για ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη με Ιταλία και Βουλγαρία, η Ελλάδα προσπάθησε να κρατήσει μια στάση ουδετερότητας προστατεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τα συμφέροντα των Αγγλικών κεφαλαίων που δραστηριοποιούνταν στην Ελλάδα και αποτελούσαν το 53% των ξένων κεφαλαίων σε αντίθεση με τα γερμανικά που αποτελούσαν μόλις το 5%. Όταν πλέον οι αντικειμενικές συνθήκες την ώθησαν να λάβει μέρος επέλεξε να εναντιωθεί στις δυνάμεις του Άξονα μένοντας πιστή στα Αγγλικά συμφέροντα. Ουσιαστικά ο Μεταξάς κορόιδευε τον λαό ποτίζοντας τον με πατριωτισμό ενώ τον έστελνε στη σφαγή για οικονομικά συμφέροντα που δεν ήταν καν ελληνικά.
Στην συνέχεια, ο αγώνας που δίνεται φαίνεται να αλλάζει χαρακτηριστικά και από εθνική αντίσταση να γίνεται αντιφασιστικός/αντιναζιστικός. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ξεκαθαρίζουν οι θέσεις τον ‘’παικτών’’. Από την μια πλευρά έχουμε τους αντάρτες που αντιστέκονται στους κατακτητές και συσπειρώνονταν στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ με αριστερή ιδεολογία και στον ΕΔΕΣ με δεξιά ιδεολογία και από την άλλη είναι οι ταγματασφαλίτες και οι λοιποί συνεργάτες των Γερμανών. Ο ΕΔΕΣ αν και σε πρώτη φάση πολέμησε τους Ναζί παράλληλα προπαγάνδιζε την κομμουνιστική απειλή προλειαίνοντας το έδαφος για την επικείμενη Αγγλική κυριαρχία. Βλέπουμε λοιπόν ότι και πάλι γινόταν μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του πλήθους για την εξυπηρέτηση τον οικονομικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, ανεξάρτητα εθνικότητας. Αντίστοιχα, σήμερα τα εμφανή συστημικά κομμάτια της πολιτικής ζωής (κυβέρνηση κτλ) αναπαράγουν τον ρόλο των συνεργατών των Γερμανών ενώ υπάρχουν και δυνάμεις που προβάλλονται ως αντισυστημικές όπως η χρυσή αυγή που ενώ σε πρώτη φάση καταδικάζουν τα μνημόνια δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να τα προωθούν υπογείως μέσω του λόγου τους που περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην καθαρότητα της φυλής και στο μεταναστευτικό και αποκρύπτει τα δυσχερή μέτρα που ψηφίζονται και υποβαθμίζουν το βιοτικό μας επίπεδο.
Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι και ιστορικά σε ένα οικονομικό σύστημα όπως το καπιταλιστικό οι ηγεσίες εξυπηρετούν συνήθως τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα χρησιμοποιώντας τον λαό για αυτόν τον σκοπό μέσω του εθνικισμού και του πατριωτισμού. Επομένως το πρόβλημα εντοπίζεται στο ίδιο το σύστημα και λύση πρέπει να αναζητηθεί εκτός αυτού. Έτσι θεωρούμε απαραίτητο τον αποκλεισμό κάθε οικονομικού συστήματος που προκρίνει την εκμετάλλευση και την ανισότητα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσω της δημιουργίας αυτοοργανωμένων κοινοτήτων με συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ αυτών σε μια αντιεραρχική βάση.
ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΣΟ ΣΕ ΤΑΪΖΟΥΝ ΜΕ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ
