Οι μάσκες έπεσαν. Τα δόντια πίσω από το χαμόγελο άρχισαν ήδη να συνθλίβουν και να μασουλάνε τα μαλακά μέρη. Και δεν είναι η καταστολή, οι δολοφονίες ή οι διώξεις. Αλλά αυτό που σιωπηλά σάπιζε και ετοίμαζε το κρέας για το γεύμα που θα ακολουθούσε. Η αδιαφορία, ο φόβος, η λαγνεία, η αδράνεια. Η αργή αλλά σταθερή γραφικοπoίηση έως τα όρια του μύθου λέξεων όπως θάρρος, ευθύνη, πίστη, ιδέα, ακεραιότητα. Η απόλεση κάθε ίχνους και χαρακτηριστικού το οποίο καθιστούσε αυτό το δίποδο θηλαστικό υπεύθυνο και ικανό για μεγαλείο. Το παρελθόν έγινε σανίδα σωτηρίας ενώ το μέλλον μια ένοχη πορεία προς την νύχτα της ανθρωπότητας.
Και όμως κάτι μέσα σε αυτό το κουφάρι δεν αλλοιώθηκε ακόμα κάτι αντιστέκεται. Μια φωνή που υψώνεται σε ένα Όχι, Δεν θα γίνω κρίκος στην αλυσίδα που παρασέρνει όλους μας στα βάθη. Κόμπος στο σκοινί του αυτόχειρα’, φορέας και βοηθός στην διάδοση της πανούκλας. Εγώ ας χαθώ αλλά άλλος μαζί μου όχι.
Σε αυτές τις σιωπηλές λοιπόν και όχι μόνο εκρήξεις που χαλάνε την φιέστα, στρέφω την καρδιά, το μυαλό και τα χέρια μου. Για να τους αγκαλιάσω, να μάθω και να δώσω. Σε όλους εσάς σύντροφοι μα ειδικότερα σε αυτούς που περιέθαλψαν την φωτιά με νύχια και με δόντια, καίγοντας τα χέρια και τα μάτια τους ,που την φύλαξαν και την βύζαξαν ώσπου να είναι έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της.
Στην E.O. Σ.Π.Φ. «Σύντροφοι η απόδραση σας ας γίνει και “δικιά μου”».
Π. Χ.
Κομοτηνή 27/01/14
Πηγή: https://interarma.info
