Για τις 7 Νοέμβρη ορίστηκε  μια ακόμη εκλογική διαδικασία που σαν σκοπό έχει την ανάδειξη αντιπρόσωπων σε δήμους και περιφέρειες. Το σύστημα έχει κατορθώσει σε μεγάλο βαθμό, να εμφυτεύσει στις συνειδήσεις των ανθρώπων τις εκλογές σαν δίκαιο και αναγκαίο θεσμό, σαν μονόδρομο για την διατήρηση της δήθεν κοινωνικής ομαλότητας. Άλλωστε σχεδόν όλοι  είναι υποχρεωμένοι να έρθουν σε επαφή με τέτοιου είδους  εκλογικές εμπειρίες από πολύ μικρή ηλικία αφού η αρχή γίνεται από το δημόσιο δημοτικό σχολείο. Συνεχίζεται στο γυμνάσιο και το λύκειο με αποτέλεσμα  να παγιώνεται σαν σκεπτικό και πρακτική μετά την ενηλικίωση. Όχι μόνο για κλασσικές περιπτώσεις που αφορούν την κεντρική εξουσία αλλά και σε άλλους τομείς της ζωής, όπως οι σχολές τα συνδικάτα και οι σύλλογοι.
Ενώ με την Γαλλική Επανάσταση η κατάκτηση του δικαιώματος  της ψήφου  φαινόταν αρχικά σαν λαϊκή δικαίωση είναι φανερό ότι στην εξέλιξη του δεν οδήγησε στην απελευθέρωση  των ανθρώπων από τα εξουσιαστικά δεσμά. Αντίθετα αποτέλεσε το ισχυρότερο άλλοθι των εξουσιαστών, αφού επικαλούνται την “λαϊκή εντολή”  για να παίρνουν τις αποφάσεις που αυτοί θέλουν. Η ψήφος αποτελεί την ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν να ακουστεί η φωνή κάποιου, μέσω αντιπρόσωπων. Ο ρόλος όμως  του ψηφοφόρου σταματάει στην κάλπη και δεν υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης μετά τις εκλογές. Kαι να υπήρχε όμως , κάνεις άνθρωπος δεν μπορεί να αντιπροσωπευτεί απόλυτα παρά μόνο από τον ίδιο του τον εαυτό. Στην πραγματικότητα με την ψήφο γίνεται ανάθεση για επίλυση και διευθέτηση  προσωπικών προβλημάτων και κοινωνικών υποθέσεων σε τρίτους. Αυτό σημαίνει παραίτηση και όχι ενεργή συμμετοχή.

Γιατί όμως ο θεσμός των εκλογών συνεχίζει να υφίσταται; Και γενικότερα, γιατί δεν εκφράζεται εντονότερα η αμφισβήτηση στο πολιτικό σύστημα ;

1)Μερικοί άνθρωποι ψάχνουν  σωτήρες που θα αναλάβουν δράση για αυτούς. Αυτό οφείλεται είτε γιατί επιδιώκουν  μια εύκολη λύση για να ξεφορτωθούν τις ευθύνες τους είτε γιατί έχουν έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα στο εσωτερικό τους.

2) Ορισμένοι δίνουν την ψήφο τους με ανταλλάγματα. Δηλαδή η συνείδηση τους είναι εξαγοράσιμη.

3)Αρκετοί υποκύπτουν σε  εκβιασμούς από πολιτικούς άρχοντες και  εργοδότες.

4)Όταν χρεοκοπούν οι παλιοί κομματικοί σχηματισμοί το σύστημα εμφανίζει νέους ανανεώνοντας τις ελπίδες για αλλαγή.

5)Οι εξουσιαστές  έχουν ένα μεγάλο όπλο, τα ΜΜΕ. Αυτά αποτελούν τους εκφραστές της οικονομικής και πολίτικης ελίτ. Χειραγωγούν, τρομοκρατούν και προσπαθούν να εκτονώσουν την κατάσταση σε περιόδους  αναταραχών.

6)Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των συνδικάτων είναι και αυτοί γρανάζια του συστήματος.

7) Το σύστημα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να στρέψει την μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη και δεν εννοούμε μονό έναν επαγγελματικό κλάδο απέναντι σε έναν άλλο αλλά και “ντόπιους” εναντίον μεταναστών ,χριστιανούς εναντίον μουσουλμάνων. Με αποτέλεσμα το σπάσιμο των συνδέσεων αλληλεγγύης και την αδυναμία συγκρότησης μιας πιο ισχυρής φωνής αμφισβήτησης.

Εμείς λοιπόν προτείνουμε αποχή γιατί δεν θέλουμε να νομιμοποιήσουμε αυτού του είδους την εκλογική διαδικασία , τους αντιπροσώπους που θα προκύψουν, και το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Δεν θέλουμε από κανέναν να ορίζει τις ζωές μας.Δεν υποκύπτουμε σε εκβιασμούς και δεν έχουμε αυταπάτες περί αλλαγής μέσω εκλογών. Η αποχή για μας είναι  συνειδητή επιλογή και εμπεριέχει ευθύνη. Συνοδεύεται  με διαρκή αγώνα, με αντιπληροφόρηση ,με αλληλεγγύη σε καταπιεζόμενους-αντιστεκόμενους ανθρώπους και με άλλες πράξεις αντίστασης και αντεπίθεσης.
Με την σειρά μας καλούμε όσους επιθυμούν να αντισταθούν και να αγωνιστούν, να φτιάξουν τις δίκες τους αντί-ιεραρχικές ομάδες στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές τους, λειτουργώντας με γνώμονα την συνδιαμόρφωση και την αλληλεγγύη και όχι τους ανταγωνισμούς και τις προσωπικές φιλοδοξίες. Νομίζουμε ότι αν κάποια κοινωνική οργάνωση είναι κατάλληλη, είναι αυτή που έχει ως βάση ομάδες τέτοιου τύπου. Αυτά είναι κάποια από τα λίγα που προτείνουμε χωρίς να θέλουμε να παίξουμε τον ρόλο μιας καθοδηγητικής πρωτοπορίας . Άλλωστε δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, γιατί πολύ απλά είναι αδύνατον να γνωρίζει κάποιος όλα τα προβλήματα που θα προκύψουν στον δρόμο για την ανατροπή και την αλλαγή.
Οι εκλογές της 7ης Νοέμβρη έρχονται σε μια περίοδο όπου κράτος και κεφάλαιο κλιμακώνουν τις επιθέσεις  εναντίον των ήδη καταπιεζόμενων ανθρώπων. Οι αντιστεκόμενοι  αντιμετωπίζονται με αδιαφορία από τους εξουσιαστές όταν προβαίνουν σε χλιαρές αντιδράσεις και με βίαιη καταστολή όταν ενεργούν δυναμικά και εξωθεσμικά. Στα πλαίσια της καταστολής εντάσσεται και η νομοθεσία που χαρακτηρίζει  και διώκει ως τρομοκράτες ένα ευρύ φάσμα αντικαθεστωτικών αγωνιστών.

Τι στα αλήθεια όμως είναι τρομοκρατία;
“ Τρομοκρατία είναι η μακροχρόνια νεοφιλελεύθερη πολιτική που επέβαλαν τα κόμματα εξουσίας με την ανοχή ή και τη στήριξη των μικρών κομμάτων. Τρομοκρατία είναι η εφαρμογή του προγράμματος σταθερότητας που έχει κάνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να παρακολουθούν μουδιασμένα μέχρι στιγμής από φόβο, μια πρωτοφανή επίθεση εναντίον τους να βρίσκεται σε εξέλιξη. Τρομοκρατία είναι να μην έχεις τα βασικά για να επιβιώσεις, να σου παίρνουν το μισθό και τη σύνταξη, να σου κατάσχει η τράπεζα το σπίτι, να ζεις μέσα στη μόλυνση που σκοτώνει. Τρομοκρατία είναι να ζεις καθημερινά υπό το καθεστώς του φόβου για την επιβίωση.’’
(Απόσπασμα από: ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ, ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ, ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΡΝΑ
Ομήρους της Ελληνικής Δημοκρατίας. Έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη για  συμμέτοχη στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας.)
Τα όνειρά μας δεν χωράνε στις κάλπες σας!!!

Σχετικά με