Τιμή στους αγωνιστές του Chicago
Λυπάμαι πολύ εξοχότατε που θα σας παρακαλέσω να με κρεμάσετε κι εμένα, αλλά είναι προτιμότερο να σκοτωθώ σε μια στιγμή παρά να πεθαίνω καθημερινά πόντο προς πόντο.

Oscar Neebe, αναρχικός εργάτης, Σικάγο 1886.

Μάιος του 1886 ήταν όταν στο Σικάγο 65.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία απαιτώντας την καθιέρωση του 8ώρου.Μετά από αιματηρές συγκρούσεις, εκατοντάδες τραυματίες και 8 νεκρούς, η εργατική τάξη δικαιώθηκε και το ωράριο εργασίας έγινε ανθρώπινο. Ωστόσο στόχος του κινήματος δεν αποτελούσε μόνο η μείωση της εργάσιμης μέρας, αλλά και η δημιουργία κοινού εργατικού μετώπου για την πάλη των τάξεων. Σήμερα, 125 χρόνια από τότε, εξακολουθούμε να ζούμε κάτω από την κυριαρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.

O συνδικαλισμός σήμερα.
O νεότερος συνδικαλισμός υπονομεύει τόσο τα συμφέροντα του εργαζομένου όσο και του κοινωνικού συνόλου. Το “Ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα” διατηρείται διχασμένο και διαιρεμένο κλαδικά με αποτέλεσμα να είναι εύκολα ελεγχόμενο και καθοδηγούμενο. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που επαγγελματικοί κλάδοι έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους (πχ αγρότες, φορτηγατζήδες).
Οι επιμέρους κλαδικές, επαγγελματικές οργανώσεις δεν έχουν ουσιαστική πρόσβαση στους εργαζόμενους και περιλαμβάνουν μόνον τα μέλη των παρατάξεων που δρουν σ’ αυτές . Η όλη λειτουργία αυτών των οργανώσεων συνίσταται σ’ αυτή την διαδικασία: μια φορά το χρόνο η βάση καλείται να εκλέξει Δ.Σ. Από κει και πέρα τα Δ.Σ αποφασίζουν και η βάση εκτελεί. Αυτά αποφασίζουν τις απεργίες. Ενώ σχεδόν πάντα οι ηγεσίες των συνδικάτων αποτελούνται από στελέχη κομμάτων και εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Κυβέρνησης ή της Αντιπολίτευσης όχι πάντως των Εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός ότι πρώην πρόεδροι της Γ.Σ.Ε.Ε έχουν καταλήξει υφυπουργοί στο Υπουργείο Εργασίας (βλέπε Πρωτόπαπας , Κανελλόπουλος). Με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι είναι αιχμάλωτοι ενός συστήματος που δεν μπορούν να πολεμήσουν αφού οι ίδιες οι ηγεσίες που επιλέγουν δρούνε καιροσκοπικά για ιδίων όφελος.
Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των συνδικάτων αφού καταργήθηκε αντικαταστάθηκε από μια μετριοπαθή στάση συμβιβασμένων προστατών των όσο ήδη υπάρχουν. Οι εργατοπατέρες κηρύττουν απεργίες μόνο όταν οι κυβερνήσεις ετοιμάζονται να περάσουν καινούρια αντιλαϊκά μέτρα και παλεύουν για να μην χάσουν τα ήδη υπάρχοντα εργασιακά δικαιώματα. Είναι ξεκάθαρα μια επιτηδευμένη τακτική ήττας.
Οι γενικές απεργίες χρησιμεύουν ως μέσο κοινωνικής εκτόνωσης ενώ κανένα εμπόδιο δεν προκαλείται στην ροη του καπιταλιστικού συστήματος εφόσον οι απεργίες είναι 24ώρες ή 48ώρες και επιλέγονται μέρες (πχ Τέταρτη) που δεν επηρεάζεται η εμπορική δραστηριότητα.
Oσοι επιλέγουν την παράκαμψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και καλούν σε μαχητικές απεργίες διαρκείας βρίσκονται αντιμέτωποι με την νομοθεσία και τις κατασταλτικές δυνάμεις. Έτσι αρκετές απεργίες που ξεφεύγουν από την κανονικότητα χαρακτηρίζονται ως παράνομες και καταχρηστικές και οι εργαζόμενοι βρίσκουν μπροστά τους τον νόμο και τα γουρούνια των ΜΑΤ.
Αυτό-οργάνωση γενικές απεργίες διάρκειας.
Ξεπέρασμα κλαδικού συνδικαλισμού.

Είναι δεδομένο ότι ένας αγώνας δεν μπορεί να είναι νικηφόρος αν δεν έχει διάρκεια. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορεί να πετύχει αν υπάρχει διχασμός μεταξύ των αγωνιζόμενων. Μια αποφασιστική απεργία διάρκειας που μπορεί να κρατήσει μήνες έχει τεράστιες ανάγκες. Δεν μπορεί ένας κλάδος μόνος του να φροντίσει για την διαβίωση των αγωνιζομένων και των οικογενειών τους όσο αυτοί απεργούν, για τις μεταφορές τους , για την περιφρούρηση της απεργίας και τις οδομαχίες με τις μονάδες καταστολής. Είναι απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε να δημιουργηθούν συνελεύσεις που θα αποτελούνται από ανθρώπους με διαφορετικά επαγγέλματα , συμπεριλαμβάνοντας και ανέργους ,φοιτητές, μαθητές και όλους όσους έχουν διάθεση να αγωνιστούν. Όταν αυτές οι συνελεύσεις αποκτήσουν την δυνατότητα να καλούν απεργίες διαρκείας παρακάμπτοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες μονό τότε είναι πιθανές κάποιες νίκες.
Αλλαγή τρόπου παραγωγής .Αύξηση ανεργίας.
Μετά την κρίση της δεκαετίας του ’70 η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε μια νέα κατάσταση πολύ διαφορετική από πριν. Το πλέον χαρακτηριστικό είναι η εισαγωγή στην καπιταλιστική διαδικασία ενός νέου τεχνολογικού τρόπου παραγωγής ο οποίος γίνεται δυνατός και στηρίζεται στις νέες τεχνολογίες και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που τις χαρακτηρίζει. Το χαρακτηριστικό αυτό καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το ποιες μερίδες του κεφαλαίου ισχυροποιούνται (παραγωγοί και άμεσοι εφαρμοστές αυτών) ενώ επιβάλλονται νέες εργασιακές σχέσεις και απαιτήσεις από την εργοδοσία. Ακόμη σιγά σιγά η τεχνολογία έχει αρχίσει να αντικαθιστά τα εργατικά χέρια δημιουργώντας μια πλειάδα από άνεργους. Έτσι στο όνομα της ανεργίας τα αφεντικά εύκολα μπορούν να εκβιάσουν τους εργαζόμενους ούτως ώστε να μην κάνουν απεργία ή να πρέπει να γίνουν ακόμα πιο παραγωγικοί με μικρότερους μισθούς . Οι εργαζόμενοι έχουν γίνει αναλώσιμοι και οι εργοδότες απλά τους αντιμετωπίζουν ως έχει.
Για την Αυτοοργάνωση για την Αυτοδιαχείριση για την Αναρχία.
Η αυτό-οργάνωση σε όλους τους κοινωνικους χώρους (σχολεια,σχολες,γειτονιες, χώροι εργασίας) είναι ένα πρώτο βήμα για την ανατροπή του υπάρχοντος οικονομικού-πολιτικού συστήματος. Από κει και περά μια νέα μορφή οργάνωσης της παραγωγικής διαδικασίας είναι εφικτή μελλοντικά, με την απαλλοτρίωση των μέσων παράγωγης από τους εργαζόμενους. Η κοινωνία θα μπορεί να καθορίζει τις ανάγκες της και να παράγει ανάλογα με αυτές. Ο παράγοντας του κέρδους θα εξαλειφθεί αφού δεν θα υπάρχει η ανάγκη συσσώρευσης πλούτου, όπως συμβαίνει σήμερα από τις κεφαλαιοκρατικές ολιγαρχίες. Οι σημερινοί άνεργοι δεν θα αποτελούν μέσα εκβιασμού για τους εργαζόμενους, αντίθετα θα μετατραπούν σε παραγωγικές δυνάμεις που θα μειώσουν το ωράριο εργασίας . Ο ελεύθερος χρόνος θα αυξηθεί και θα δοθεί η δυνατότητα στον καθένα να ασχοληθεί με οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα επιθυμεί. Όπως βεβαία μπορούν να συζητηθούν και τρόποι να γίνει η εργασία πιο ευχάριστη και δημιουργική, με εναλλαγή ρολών κατανικώντας την μονοτονία που πηγάζει από τον καταμερισμό.
Είτε σε καιρό καπιταλιστικών κρίσεων, είτε όχι, το πρόταγμα της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής (μηχανές ,βιοτεχνίες εργοστάσια, καλλιεργήσιμη γη) θα είναι διαχρονικό και θα τίθεται ,γιατί είναι το μονό που θυμίζει στον εργαζόμενο άνθρωπο πως μπορεί να σπάσει τις αλυσίδες του. Πως δεν χρειάζεται κανένας κρατικός λειτουργός, κανένας καπιταλιστής και κανένα κόμμα να αποφασίσει για την εργασία και την ζωή του. Αρκεί μόνο να αυτό-οργανώνεται μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους με ελευθεριακό ένστικτο, με γνώμονα την αλληλοβοήθεια και την συνεργασία
Ας αγωνιστούμε λοιπόν για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς τάξεις ,χωρίς φτώχεια,χωρίς πολυτέλεια. Για την χειραφέτηση του εργαζομένου. Για την εργασία ως δημιουργία και όχι ως καταναγκασμό. Για την Αυτοοργάνωση για την Αυτοδιαχείριση για την Αναρχία.

Σχετικά με