Τον Οκτώβριο του 1912, η Κομοτηνή πέρασε στην κατοχή των Βουλγάρων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Βαλκανικό Πολέμου, στις 14 Ιουλίου του 1913 απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό, ωστόσο στις 10 Αυγούστου του ίδιου έτους παραχωρήθηκε εκ νέου στη Βουλγαρία με τη συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) στην οποία υπέγραψε και η Ελλάδα. Οι Βούλγαροι σχεδόν αμέσως εξαπέλυσαν διωγμούς κατά Ελλήνων, Πομάκων ,Τούρκωνκαι Εβραίων. Στις 31 Αυγούστου του 1913 το κίνημα των Πομάκων με τη συνδρομή των ντόπιων Τούρκων και Ελλήνων, εγκαθίδρυσε τη βραχύβια Δημοκρατία Δυτικής Θράκης με έδρα την Κομοτηνή.
Αφορμή για την προσπάθεια αυτονόμησης της Δυτικής Θράκης στάθηκε η υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου σύμφωνα με την οποία η Δυτική Θράκη θα γινόταν μέρος της Βουλγαρίας. Η απελπισία σε αυτή την προοπτική οδήγησε μερίδα Ελλήνων και Μουσουλμάνων να επαναστατήσουν διεκδικώντας την αυτονόμηση της περιοχής τους. Ζητήθηκε μάλιστα βοήθεια από την Ελλάδα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η πρώτη δεν μπόρεσε να βοηθήσει καθώς είχε υπογράψει την Συνθήκη, ενώ η δεύτερη προσέφερε τυπική βοήθεια με αποτέλεσμα να καταλάβουν την Ξάνθη και την Κομοτηνή. Προκειμένου να ξεκινήσουν επίσημες συζητήσεις για την αυτονόμηση της Δυτικής Θράκης στάλθηκε αντιπροσωπεία Ελλήνων, Εβραίων, Μουσουλμάνων και Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη, όπου μαζί με τον Γάλλο πρέσβη έφτιαξαν καταστατικό χάρτη αυτονόμησης, σύμφωνα με τον οποίο η Δυτική Θράκη θα χωριζόταν σε τρία μέρη, εκ των οποίων στα δύο θα ήταν Έλληνας πρόεδρος και στο ένα Μουσουλμάνος το οποίο δεν έγινε λόγο πίεσης των μεγάλών δυνάμεων (Μ. Βρετανία, Ρωσία, Αυστρία) στην Οθωμανική Αυτοκρατορία να αποσύρει την υποστήριξή της, με αποτέλεσμα οι αυτονομιστές να κηρύξουν από μόνοι τους την ανεξαρτησία της Θράκης.
Η ανεξαρτησία της δεν κράτησε πολύ καθώς μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης μεταξύ Βουλγαρίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα σύνορα και η Δυτική Θράκη αναγνωρίστηκαν ως βουλγαρικά .Το ανεξάρτητο αυτό κρατίδιο καταλύθηκε μετά από δύο μήνες στις 25 Οκτωβρίου του 1913 και η Κομοτηνή πέρασε πάλι υπό βουλγαρική κατοχή.
Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1919, η Θράκη καταλήφθηκε από Γάλλους έως τις 14 Μαΐου του 1920 όπου η Θράκη περνάει στην επικράτεια της Ελλάδος, μετά την συνθήκη των Σεβρών.
Με βάση τα παραπάνω, βλέπουμε πως η ανάγκη για ελευθερία έκανε πέρα τους Θρησκευτικούς και εθνικούς διαχωρισμούς, ένωσε τον λαό της Θράκης πετυχαίνοντας έστω και για μικρό χρονικό διάστημα την αυτονομία.
Επίσης βλέπουμε πως η όποια εμπιστοσύνη και ελπίδα προς οποιαδήποτε «φιλία» εξουσία έπεσε στο κενό με οδυνηρές συνέπειες για τον αντιστεκόμενο λαό.
Σήμερα ζούμε μια νέα, οικονομική αυτή την φορά κατοχή, στην οποία συναινεί και συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα το σύστημα με τα ντόπια και ξένα αφεντικά, τα ΜΜΕ πρωτοστατούν στην συστημική προπαγάνδα και νέοι ρουφιάνοι παίζουν το ρόλο των προγόνων τους, προσπαθώντας όλοι μαζί να οξύνουν και να δημιουργήσουν όσο πιο πολλούς διαχωρισμούς στον πληθυσμό αποπροσανατολίζοντας τα βλέμματα από τα πραγματικά προβλήματα ( εξαθλίωση, επιβίωση) και από τον πραγματικό εχθρό που δεν είναι άλλος από το ίδιο το σύστημα. Η κάθε μορφή αυτονομίας και ανεξαρτησίας αποτελούσε και αποτελεί κίνδυνο για το σύστημα κι έτσι η κάθε κρατική εξουσία δρα ανάλογα , πολεμώντας ή ακόμα υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο όταν την συμφέρει.
Ο αγώνας για πραγματική ελευθερία πρέπει να περιέχει την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την αυτοδιαχείριση και την αυτοοργάνωση και να στοχεύει ενάντια στην κάθε είδους εξουσία και στην κάθε έννοια του κέρδους , πέραν του συλλογικού και με γνώμονα την ισότητα και την αντιιεραρχική δομή.
Ενάντια σε κάθε εξουσία
Αγώνας για τη Λευτεριά και την Αναρχία
