Αρχείο Μήνα Μάιος 2018

Αφισοκόλληση για τον Σπύρο Δραβίλα.

…όπως και ο Σπύρος Δραβίλας…

Για τον οποίο βέβαια, φόβος για την ενδεχόμενη συμπεριφορά των δεσμοφυλάκων σε βάρος του δεν αρμόζει! Κανένα βρωμόχερο των ανθρωποφυλάκων δε θα μπορούσε να τον αγγίξει χωρίς να συνυπολογίσει το κόστος.

Για ποιό λόγο λοιπόν ο Σπύρος έκρινε οτι έπρεπε να στρέψει το όπλο στον εαυτό του;

Γιατί ο πάντα χαμογελαστός Σπύρος, το παιδί που τιμούσε τις φιλίες του και τις υποσχέσεις του, καταθέτοντας πάντα ως εχέγγυο τον δυναμισμό του, ο φίλος που αντιμετώπιζε με γενναιότητα τους κινδύνους που διέτρεχε η ζωή και η ελευθερία του ως παράνομος, γνώριζε τί τον περίμενε.

Το είχε γευτεί απο την ηλικία των 21 ετών όταν πρωτοήρθε σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα του εγκλεισμού. Έκτοτε, με αρκετά χρόνια στην πλάτη του ως κρατούμενος, δραπέτης και φυγόδικος μέχρι την ηλικία των 34 ετών απέρριψε συνειδητά την επί μακρόν στέρηση της ελευθερίας του.

Αρνήθηκε όπως λίγοι μπορούν, να δει τον εαυτό του να περπατά ξανά στους άθλιους διαδρόμους και τα κελιά των σωφρονιστικών κολαστηρίων, αφήνοντας και τα τελευταία χρόνια μια ασυνθηκολόγητης νιότης στα σύγχρονα κάτεργα.

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΔΡΑΒΙΛΑ

Για μας ο Σπύρος δεν είναι ούτε ο “καρφάκιας”, ούτε ο “ελικοπτεράκιας” αλλά ο Σπύρος ο “κρα”, το αλάνι απο τον Ταύρο, ο γελαστός και ατρόμητος, ο καλόψυχος φίλος…

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ- ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Απόσπασμα από: Σύντροφοι και φίλοι του Σ. Δραβίλα, Γ.Τσιρώνη, Σ.Χριστοδούλου

(ηχογραφιμένη συνομιλία με τον Σ. Δραβίλα 1/3/2013 Καμάρα Θεσ/ωικη)

Η Κομοτηνή απ’ τις απαρχές της χαρακτηρίζεται από την πολυπολιτισμικότητα της αφού ανέκαθεν στεγάζονταν ειρηνικές σχέσεις σε αυτήν. Παράλληλα όμως και όποτε το απαιτούσαν τα παιχνίδια του εκάστοτε κράτους, άρχιζε η υπόγεια δράση παρακρατικών για την προσπάθεια δημιουργίας κοινωνικού κανιβαλισμού και την επίτευξη των στόχων της εκάστοτε μυστικής υπηρεσίας (ΕΥΠ, ΜΙΤ).

Ένας γνωστός εν ενεργεία παρακρατικός της πόλης είναι και ο Κώστας Καραΐσκος, μέλος της δημοτικής παράταξης “Σπάρτακος” (είναι η μόνη παράταξη στην Κομοτηνή που έχει αλισβερίσια με την ναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής και ήταν αυτοί που απαιτούσαν να μπει η αστυνομία στο κατειλημμένο δημαρχείο για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού το 2012, σήμερα η ασχολία τους πέρα από τους “κακούς” Τούρκους είναι να πιέζουν για ευθανασία των αδέσποτων σκύλων), ο οποίος πολλάκις έχει παρευρεθεί σε εθνικιστικές συγκεντρώσεις όπως για παράδειγμα τα δύο συλλαλητήρια για τη Μακεδονία τα οποία χαρακτηρίστηκαν απ’ την κοινωνική νομιμότητα που δόθηκε σε ναζιστικές συμμορίες, οι οποίες με την κάλυψη αυτών βρήκαν την δυνατότητα για την εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Libertatia στην Θεσσαλονίκη και την αποτυχημένη επίθεση στο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ στην Αθήνα. Η δράση του δεν μένει εκεί αλλά παίρνει και άμεσες διαστάσεις αφού τον έχουμε δει ως μάρτυρα υπεράσπισης στον χρυσαυγίτη Νίκο Τσουμαρέλη και τον Αστέριος Χάμο “Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος” όπου έσπευσε να υπερασπιστεί το ήθος των νεοναζί φασιστών.

Η τελευταία εμφάνιση του Κώστα Καραΐσκου αυτή την φορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήταν η στοχευμένη επίθεση σε αντιεξουσιαστές της πόλης χωρίς καμία πολιτική χροιά με λαϊκίστικες και υβριστικές εκφράσεις και στήριξης της απόλυτης επιτήρησης στην δημόσια ζωή (κάμερες φωτογραφίες κτλ).

Το πότε και το που θα επιτρέψουμε να δείξουμε τα πρόσωπα μας είναι καθαρά δική μας επιλογή, ειδικά όταν σε αυτή την πόλη υπάρχουν “δημοσιογράφοι” και φυλλάδες όπως ο “ΧΡΟΝΟΣ” οι οποίοι έχουν παρακρατική δράση και αγαστή συνεργασία με την αστυνομία και την ΕΥΠ, δίνοντας φωτογραφίες και βίντεο με τα οποία βρέθηκαν κατηγορούμενοι σύντροφοι μας. Για να απαντήσουμε πιο συγκεκριμένα στον ίδιο τον Καραΐσκο και τα τσιράκια του, όπου σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, όποιος κυκλοφορεί έξω πρέπει να δέχεται την επιτήρηση και την καταγραφή του ιδίου, όντας “νόμιμος” ειδάλος πρέπει να κάθεται σπίτι του αδρανείς αντιδρώντας μόνο από τα ούτως η άλως ελεγχόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όσο για την “επανάσταση των πλουσίων” να αναφέρουμε πως εμείς οι ανιδιοτελείς πλούσιοι, παλεύουμε για τα δικαιώματα σας ενώ εσείς μπορείτε να αναπαυτείτε στα φτωχικά σας σχολιάζοντας το τι μάρκα βρακί φοράμε.

Τελειώνοντας, να επισημάνουμε πως τέτοιου είδους παρακρατικά ανθρωπάκια όπως ο Κώστας Καραΐσκος μπορούν να γίνουν επικίνδυνα με την στήριξη των κατάλληλων υπηρεσιών, οργανώνοντας ρατσιστικά πογκρόμ όπως αυτά το 1990 και το 1996 κατά της μειονότητας καί φασιστικές επιθέσεις κατά φοιτητών το 2008 όπου οι νοικοκυραίοι ήταν οι “μπαχαλάκηδες” οι οποίοι τα σπάζανε.

Υ.Γ: 1 Φοράμε κουκούλες και μάσκες για να μας κοιτάνε στα μάτια.

Υ.Γ : 2 Ο Σπάρτακος ήταν επαναστάτης διεθνιστής και όχι ρουφιάνος εθνικιστής.

Αναρχικό Στέκι UTOPIA A.D

Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία όπου ζούμε είναι ταξικά διαστρωματωμένη; Υπάρχουν διακρίσεις και είναι βαθιές και θεσμοθετημένες, καθορίζοντας τους όρους διαβίωσης και πρόσβασης στα υλικά και πνευματικά αγαθά που ο καθένας επιθυμεί. Πλούσιοι-φτωχοί, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, κυρίαρχοι-κυριαρχούμενοι, δυνατοί και αδύναμοι και πάει λέγοντας.
Πώς γεννιούνται οι διακρίσεις/ταυτότητες αυτές όμως, πώς εδραιώνονται και αναπαράγονται; Και πάνω απ’ όλα, πώς θα μπορέσουν να καταστραφούν αποτελεσματικά; Ποιά είναι αυτά τα μονοπάτια σκέψης, ανάλυσης και δράσης που θα μπορέσουν οριστικά να τις καταστήσουν παρελθόν;
Κύριος στόχος επομένως του κειμένου, είναι να καταστεί σαφές γιατί είμαστε μακριά από το πλέγμα των εργατίστικων αντιλήψεων, που εκφράζονται στα ανατρεπτικά κινήματα. Ποιοί είναι οι λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια αυτά του…”ρεαλισμού”, που κάνουν κομμάτια του να ηχούν και να φέρονται εν μέρει, ως μια ριζοσπαστική εκδοχή κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά
Φυσικά δεν θεωρούμε ότι όλες αυτές οι απόψεις αποτελούν μια ενιαία θεώρηση, κι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Για κάποιες από τις απόψεις αυτές π.χ. η εργατική τάξη είναι αντικειμενικά επαναστατική, αφού βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα μέσα παραγωγής, οπότε μπορεί να νεκρώσει την οικονομία, και κατακτώντας τα, να τα στρέψει προς όφελος της επανάστασης . Ενώ για κάποιες άλλες αποτελεί απλά το κατάλληλο όχημα ενοποίησης των καταπιεσμένων. Μάλιστα, τα πιο ορθόδοξα μαρξιστικά κομμάτια τους υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι “απαραίτητο στάδιο προς την επανάσταση και την αταξική κοινωνία”. Κι αυτό επειδή μέσω της ανάπτυξης βαριάς βιομηχανίας, αναπτύσσεται η εργατική/προλεταριακή συνείδηση, οπότε “γεννιούνται οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού”…
Σαν φυσικό επακόλουθο, όσο μιλούν για την κεντρικότητα της “τάξης” αυτής και θεοποιούν αυτήν και τους όποιους εργατικούς αγώνες, άλλο τόσο υποτιμούν στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αγώνες που δεν αφορούν εργασιακούς χώρους και τους μή εργάτες αγωνιζόμενους. Τοπικοί αγώνες για περιβαλλοντικά ζητήματα π.χ., ή αγώνες ενάντια στην καταστολή, για την πλειοψηφία τέτοιων οργανώσεων και ομάδων, μπήκαν στην…ατζέντα μετά τις “ευρωπορείες” ενάντια σε G8, δ.ν.τ., κτλ. Όταν δηλαδή φάνηκε ότι έχει ψωμί η υπόθεση..
Αν επομένως, ο βασικός κινητήριος μηχανισμός μιας θεώρησης για τη ζωή και τους αγώνες δεν είναι οικονομικός, τότε θεωρούν ότι δεν μπορεί να συγκινήσει τις.. μάζες, αφού μόνο η οικονομική πτυχή της καταπίεσης θεωρείται ως ικανή να προκαλέσει -νομοτελειακά για τους περισσότερους- την επανάσταση. Και χαρακτηρίζουν ως ανώριμη, τυχοδιωκτική ή και σεχταριστική τη λογική όσων αναγνωρίζουμε μεν ως εκμεταλλευτική την υπάρχουσα οικονομική συνθήκη, αρνούμαστε δε το ότι εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τον αγώνα μας.
[Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη θεμελιώδη σημασία της εργασίας για τη διατήρηση και αναπαραγωγή της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πλέον έχουν διαφοροποιηθεί κάποιες ισορροπίες. Πολύ μεγάλο ειδικό βάρος για την επιβίωσή της, έχει αναλάβει μια σχετικά πρόσφατη πτυχή των κυρίαρχων σχεδιασμών: να μας καταστήσουν μή δημιουργικούς, χωρίς πρωτοβουλίες, με περιορσμένες δεξιότητες και γεμάτους φόβο. Κι αυτό δεν αλλάζει απλά τις αποφάσεις αναφορικά με τα ζητήματα εργασίας˙ αναδιαρθρώνει τις δομές της εξουσίας, επαναπροσδιορίζει τις κεντρικές στρατηγικές της, και γεννά αμηχανία -μπροστά στις νέες συνθήκες- για τα όποια κινήματα.] (περισσότερα…)