Αρχείο Μήνα Ιούλιος 2018

Ειρήνη (Μίρκα) Γκίνη (Γκίνοβα): Η πρώτη γυναίκα που εκτέλεσε το ελληνικό κράτος

Αναδημοσίευση από το blog Our Balkans

Η Ειρήνη Γκίνη (ή Μίρκα Γκίνοβα)* γεννήθηκε το 1916 (αλλού αναφέρεται ως ημερομηνία γέννησής της, το 1923) στο χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) του νομού Πέλλας. Ο πατέρας της, Κονσταντίν Γκίνοβ, είχε λάβει μέρος στην αντι-οθωμανική εξέγερση του Ίλιντεν των Σλάβων της Μακεδονίας, το 1903. Η ίδια μεγάλωσε μέσα σε δύσκολες συνθήκες, ορφανή από μητέρα από πολύ μικρή ηλικία, αλλά κατάφερε να σπουδάσει στο διδασκαλείο νηπιαγωγών της Καστοριάς και να γίνει νηπιαγωγός/δασκάλα. Αν και για χρόνια δεν διοριζόταν σε σχολεία λόγω καταγωγής, από το φασιστικό καθεστώς Μεταξά, τελικά τα κατάφερε να διοριστεί κατά το σχολικό έτος ακριβώς πριν το ξέσπασμα του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Έτσι, δίδαξε σε χωριά του νομού Πέλλας.

Ο παλιός οικισμός του χωριού Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) που εγκαταλείφθηκε μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου

Στη διάρκεια της Κατοχής, η Ειρήνη ή Μίρκα εντάχθηκε αρχικά στην ΟΚΝΕ και την ΕΠΟΝ του χωριού Άρνισσα (Όστροβο) του νομού Πέλλας. Το καλοκαίρι του 1943 εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Αργότερα ήρθε σε επαφή με τις αντάρτικες ομάδες των ορεινών της Πέλλας και βοήθησε στην ένταξη μαχητών σ’ αυτές, ιδιαίτερα στο “μακεδονικό τάγμα” που δημιουργήθηκε στα πλαίσια του ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1944. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η ίδια πολέμησε στην επιτυχημένη μάχη του Μουχαρέμ Χαν εναντίον των Γερμανών.

Μετά το τέλος του Β’ΠΠ και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η Μίρκα συνεχίζει τους αγώνες για την πραγματική ελευθερία του ελληνικού και του σλαβομακεδονικού λαού. Τον Μάρτιο του ’45 εντάσσεται στην ΤΟΜΟ (Μυστική Απελευθερωτική Μακεδονική Οργάνωση που δημιουργήθηκε στην Έδεσσα, με σκοπό την προστασία του σλαβομακεδονικού πληθυσμού από τη Λευκή Τρομοκρατία των φιλο-βασιλικών και φασιστικών στοιχείων). Αργότερα, στην ιδρυτική διάσκεψη του ΝΟΦ (σλαβομακεδονική εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1945 απορρίπτοντας τη Συμφωνία της Βάρκιζας) η Γκίνοβα εκλέχτηκε μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου αναλαμβάνοντας τη δουλειά στις γυναίκες. Η Γκίνη γίνεται δραστήριο στέλεχος της οργάνωσης АФЖ (ΑΦΖ – Αντιφασιστικό Μέτωπο Γυναικών), του γυναικείου τμήματος του ΝΟΦ και κάνει πολιτική δουλειά στα χωριά της Πέλλας. Εκείνη την εποχή, το ΚΚΕ τηρεί τη Συμφωνία της Βάρκιζας και έχει κακές σχέσεις με το ΝΟΦ καθώς θεωρεί ότι με τη δράση του δικαιολογεί τις διώξεις εναντίον των οπαδών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.

Το καλοκαίρι του ’46 όμως η κατάσταση έχει αλλάξει. Η συνέχιση κι η ένταση της Λευκής Τρομοκρατίας απ’ την πλευρά του κράτους αναγκάζει το ΚΚΕ να αλλάξει τακτική. Αντάρτικες ομάδες που έχουν βγει με εντολή του ΚΚΕ στα βουνά συναντιούνται με αντάρτες του σλαβομακεδονικού ΝΟΦ και συνυπάρχουν φτιάχνοντας κοινές επιτροπές. Η Ειρήνη Γκίνη εκείνη την εποχή έχει ανέβει στο βουνό μαζί με άλλα μέλη της ηγεσίας του ΝΟΦ Έδεσσας για να συναντηθούν με στελέχη του ΚΚΕ και να συζητήσουν οργανωτικά ζητήματα και την προοπτική ίδρυσης νοσοκομείου ανταρτών στο όρος Καϊμάκτσαλάν. Εκεί, στις 6 Ιουλίου 1946, στο δάσος πάνω απ’ το χωριό Μαργαρίτα (Πότσεπ) του νομού Πέλλας, θα γίνουν αντιληπτοί απ’ τις κυβερνητικές δυνάμεις κι η Μίρκα Γκίνοβα θα συλληφθεί αφού εκατοντάδες στρατιώτες και άνδρες των ΜΑΫ (Μονάδες Αστυνόμευσης Υπαίθρου) θα κυκλώσουν τις ανταρτο-ομάδες που αριθμούσαν μερικές δεκάδες μαχητές.

Προτομή στη μνήμη της Μίρκα Γκίνοβα στην πόλη Μπίτολα/Μοναστήρι της Δημοκρατίας της Μακεδονίας

Ο Καπετάν-Κατσώνης (Φιλώτας Αδαμίδης), από τα Γιαννιτσά, παλιός αξιωματικός του ΕΛΑΣ και ένας απ’ τους στρατιωτικούς υπεύθυνους που όρισε το ΚΚΕ για να ξαναστήσουν αντάρτικες ομάδες στην περιοχή, το ’46, συνάντησε τη Μίρκα Γκίνοβα στο όρος Καϊμάκτσαλάν κι ήταν παρόν στο περιστατικό. Ας δούμε πως περιγράφει τη σύλληψή της από τις κυβερνητικές δυνάμεις:

“Ένας αγροφύλακας από τη Μαργαρίτα βγήκε και είδε αντάρτες. Αμέσως ειδοποίησε και ξεκίνησε ο συν/ρχης Βαρδουλάκης με απόσπασμα να κυκλώσει […] Εγώ τώρα σκέφτομαι τα στελέχη, τη Μίρκα, τον Αλέκο, τον και τ’ άλλα στελέχη που ‘ταν καμιά δεκαριά, να μη μας τα πιάσουν! Λέω, “πρέπει να τα σώσω”. Πάω στα στελέχη. Ήταν σε μια χαράδρα. Αρπάζω ένα ιταλικό όπλο. Κάτω απ’ τη χαράδρα σ’ ένα τσαλί, ένας στρατιώτης με τη γκέτα κάτω, την αμερικάνικη στολή, μικρή γκέτα, μ’ ένα λοφίσκο, τραβάει προς το πυκνό (σημ: εννοεί δάσος). Μέσα κι η Ειρήνη, η Γκίνη. Λέω: “Ειρήνη, κράτα το παλτό μου, αυτό το καφέ που μ’ έδωσε ο Λασσάνης, για να πάρω την αραβίδα” […] Ο Κορδάλης (σημ: Σλαβομακεδόνας αντάρτης, στέλεχος του ΝΟΦ) πάει να τους περάσει στο δάσος για να τους πάει ψηλά και ήταν ένα ανοίχτωμα. Έπρεπε να περάσεις απ’ το ανοίχτωμα. Εκεί κάποιοι τους είδαν. Ήταν εκτός απ’ τον στρατό και ΜΑΫδες […] Μόλις ακούει τα πυρά, ο Κορδάλης ήταν χέστης, το ‘βαλε στα πόδια και αφήνει την ομάδα με την Γκίνη, τους άοπλους (σημ: σε σλαβομακεδονικές πηγές αναφέρεται ότι η ομάδα του Κορδάλη ή Κορντάλοφ αριθμούσε 60 μαχητές και βρέθηκε αντιμέτωπη με 400-600 ενόπλους οπότε δεν ήταν δυνατόν να κρατήσει τις θέσεις της, αν και έδωσε τρίωρη μάχη…) Ήταν καλυμμένοι εκεί αλλά πηγαίνοντας, οι χωριάτες που ήταν (σημ: εννοεί με τους ΜΑΫδες) τους βρήκαν, τους πιάσανε και πέρασε αυτά που πέρασε η Ειρήνη…τί δεν πέρασε! Τελικά στρατοδικείο, παλικάρι όμως! Ο στρατοδίκης τη λέει: – Αποκήρυξε τους άλλους να σε παντρευτώ! – Να με παντρευτείς εμένα, να σώσω εγώ το τομάρι μου κι οι άλλοι να εκτελεστούν; Αν μας σώσεις όλους, σε παίρνω! Αυτή ήταν η Ειρήνη, ήταν ένα παλικάρι κι ασ’ τι λένε οι Σλαβομακεδόνες, ήταν Ελληνίδα, δασκάλα. […] Ήταν μια δασκάλα, πάρα πολύ αγαπητή κι απ’ τους μαθητές και απ’ τους γονείς. Ήταν όλο με το χαμόγελο. Ήταν Αριστερή στις ιδέες. Ωραίος άνθρωπος! Πολύ όμορφη! Τί να σου πω; Ξανθιά, όμορφη, σα να τη βλέπω μπροστά μου…”

[πηγή: https://soundcloud.com/user84689118/pe9li9ry4ney]

Σε κάποιες πηγές υποστηρίζεται ότι η Γκίνη ήταν η μόνη ένοπλη στη μικρή ομάδα στελεχών που ξεκόπηκε, με ένα απλό πιστόλι, παρ’ όλα αυτά κατάφερε να σκοτώσει δύο ΜΑΫδες, πριν αναγκαστεί να παραδοθεί. Τελικά, η Γκίνοβα αιχμαλωτίζεται μαζί με άλλα εννέα στελέχη και μαχητές του ΝΟΦ και του ΚΚΕ. Τα βασανιστήρια που υπέστη η Γκίνοβα ήταν ανατριχιαστικά. Θάψιμο στο έδαφος κι εικονικές εκτελέσεις, βελόνες στα νύχια, βραστά αυγά στις μασχάλες, ξυλοδαρμοί, ξεγύμνωμα, δημόσια διαπόμπευση στην πόλη της Έδεσσας προς παραδειγματισμό και τρομοκράτηση του πληθυσμού. Σε όλα αυτά τα βασανιστήρια η Ειρήνη Γκίνη κράτησε γενναία στάση επιδεικνύοντας αστείρευτο κουράγιο.

Η δίκη των δέκα έγινε τελικά στα Γιαννιτσά στις 23 Ιουλίου 1946. Εκεί, με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίστηκε η εκτέλεσή των 7 με τουφεκισμό ενώ δύο γυναίκες κι ένας 60χρονος άνδρας καταδικάστηκαν σε ισόβια δεσμά. Η κατηγορία που τους αποδόθηκε ήταν: “Μετοχή εις αυτονομιστικήν προδοτικήν ένοπλον ομάδα σκοπούσαν απόσπασιν μέρους της Ελληνικής Επικρατείας” κι η θανατική τους καταδίκη βασίστηκε στο περίφημο Γ’ Ψήφισμα του Ιουνίου του ’46 που άνοιγε το δρόμο για εκτελέσεις πολιτών με την κατηγορία της προσπάθειας απόσπασης εδαφών από την ελληνική επικράτεια. Τί κι αν η ίδια η Γκίνη κι οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν αυτή την κατηγορία και δήλωσαν ότι αγωνίζονται για την ισοτιμία και τα δικαιώματα του σλαβομακεδονικού λαού και την ελευθερία των λαών της Ελλάδας.

Η Ειρήνη Γκίνη στην απολογία της δε μάσησε τα λόγια της αλλά κράτησε ακέραια στάση. Στην ερώτηση της έδρας: “Τί είσαι εσύ;” απάντησε τα εξής: “Είμαι (Σλαβο)μακεδόνισσα και πιστεύω στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, επειδή μόνο αυτό το κόμμα εκπροσωπεί όλους τους λαούς της Ελλάδας και εγγυάται στους Μακεδόνες ίσα δικαιώματα με όλους τους άλλους. Πολέμησα στην Κατοχή εναντίον του Ναζί κατακτητή. Με ιδιαίτερο μίσος πολέμησα εναντίον των Βουλγάρων φασιστών, οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίξουν τον μακεδονικό λαό στα νύχια των Ταγμάτων Ασφαλείας”

Σε νέα ερώτηση του δικαστηρίου: “Με ποιον συνεργάζεσαι;” η Ειρήνη θ’ απαντήσει: “Με τους ανθρώπους! Έλληνες και Μακεδόνες που αγωνίζονται μαζί για την ελευθερία”

Στην αναγγελία της θανατικής καταδίκης η Γκίνη θα πει: “Δε φοβάμαι ότι θα με σκοτώσετε. Πίσω μου στέκουν χιλιάδες Μακεδόνισσες και Ελληνίδες γυναίκες που θα συνεχίσουν τον αγώνα. Είμαι περήφανη που πεθαίνω αγωνιζόμενη για την ελευθερία του λαού”

Η εθνικιστική εφημερίδα Εμπρός της 23ης Ιουλίου έγραφε ότι: “Κατεδικάσθησαν εις θάνατον επτά νοφικοί” αναφέροντας πρώτη-πρώτη την “Ειρ. Γκίνη, αποκαλούμενη Μίρκα η νηπιαγωγός”

Η εκτέλεση της Μίρκα και των συντρόφων της έλαβε χώρα στο νεκροταφείο των Γιαννιτσών την 26η Ιουλίου.

Αυτή ήταν κι η πρώτη εκτέλεση γυναίκας για πολιτικούς λόγους στην Ελλάδα.

Το φύλλο του Ριζοσπάστη την επαύριο της εκτέλεσης της Γκίνη και των άλλων έξι αγωνιστών: “Είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που εκτελείται γυναίκα και η τακτική εγκαινιάζεται με τη θανάτωση της ηρωίδας δασκάλας Ειρήνης Γκίνη. Όπως είναι γνωστό ούτε ο απαίσιος δήμιος του ισπανικού λαού, Φράνκο, τόλμησε να εκτελέσει αντιφασίστριες. Προηγούμενο υπάρχει μόνο στη χιτλερική Γερμανία και στις κατεχόμενες κατά τον παγκόσμιο πόλεμο από τις ναζιστικές δυνάμεις ευρωπαϊκές χώρες που συνεχίζει σήμερα στην Ελλάδα η αγγλική κατοχή” – Στη συνέχεια του ρεπορτάζ γίνεται λόγος για το ότι η Γκίνη παραδέχτηκε τη συμμετοχή της στο ΝΟΦ και δήλωσε ότι μάχεται για την ισοτιμία και τα δικαιώματα του σλαβομακεδονικού λαού ενώ περιγράφεται το πόσο ήρεμα και θαρραλέα αντίκρυσε το εκτελεστικό απόσπασμα

Μαζί με την Γκίνη έπεσαν ακόμα οι: Χρήστος Στογιάννης/Ρίστο Στογιάνοφ (45), Θωμάς Μιχαήλ/Τόμε Μιγιάνγκοφ (55), Γιώργος Προϊός/Γκεόργκι Πρόεφ (25), Πέτρος Περτσεμελής/Πέτρε Ποπ-Ντιμίτροφ (35), Δημήτρης Λίμπας/Ντιμίταρ Λίμποφ (40) και Γιώργος Μουτσάκης – Αλέκος (37) όλοι κάτοικοι του νομού Πέλλας εκτός απ’ τον Μουτσάκη που καταγόταν απ’ το Κιλκίς.

Οι προς εκτέλεση εφτά δεν δέχτηκαν να τους δέσουν τα μάτια πριν τον τουφεκισμό. Όλοι μαζί τραγούδησαν τη Διεθνή και φώναξαν “Ζήτω το ΚΚΕ” σύμφωνα με την αναφορά του Υπουργείου Εσωτερικών:

“… Οι επτά εκτελεσθέντες αντίκρυσαν ψυχραίμως το εκτελεστικόν απόσπασμα και δεν εδέχθησαν να δεθούν οι οφθαλμοί των.

Περισσοτέραν ψυχραιμίαν απέδειξεν η νηπιαγωγός Ειρήνη Γκίνη, η οποία έψαλλε τον ύμνον της Διεθνούς και εκραύγαζεν υπέρ του ΚΚΕ.”

Από κάποιες πηγές υποστηρίζεται ότι ο πατέρας της έλαβε γράμμα φαντάρου στο οποίο ο φαντάρος, που ήταν στο εκτελεστικό απόσπασμα, γράφει τα παρακάτω:

“Σας συγχαίρω για την κόρη που γεννήσατε. Συνάντησε τον θάνατο με το χαμόγελο στα χείλη, με τόλμη, τραγουδώντας και όλοι οι παρόντες εκπλαγήκαμε. Στις 5.30 την πλησίασα και τη ρώτησα αν θέλει κάτι να γράψω στους γονείς της. Κι εκείνη μου είπε: “Αν έχετε την καλοσύνη, γράψτε στον μπαμπά μου το ακόλουθο: ‘Πεθαίνω για κάτι στο οποίο πιστεύω μ’ όλη μου την ψυχή, πεθαίνω ως τίμια και όχι ως άτιμη, για μια καλύτερη ζωή για τους άλλους, κι όχι για τη δική μου.’ Ήταν υπέροχη, ούτε μπροστά στο θάνατο δεν έδειξε μικροψυχία. Το ίδιο κι οι άλλοι έξι, αλλά, περισσότερο αυτή. Δε σας γράφω αυτές τις λέξεις για να παινέψω την κόρη σας, απλά καταθέτω την αλήθεια στην οποία ήμουν μάρτυρας. Σας χαιρετώ, ένας στρατιώτης που το καθήκον τον έκανε να παρευρεθεί σ’ αυτό το θλιβερό συμβάν κι είχα την επιθυμία να σας γράψω τα τελευταία λόγια της αξέχαστης Ειρήνης, γνωστής σε όλους ως Μίρκα…”

Η αποτύπωση του γεγονότος στον ελληνικό Τύπο δείχνει να συμφωνεί με την παραπάνω περιγραφή. Για παράδειγμα η εθνικιστική εφημερίδα “Ελληνικός Βορράς” την επομένη της εκτέλεσης μιλώντας για “7 ΝΟΦίτες συμμορίτες” θα γράψει: ”

(περισσότερα…)

συνέχεια

25 Ιούλη 1934 πεθαίνει ο Nestor Makhno

Στις 25 Ιούλη 1934, πέθανε από φυματίωση σε ηλικία 44 ετών, εξόριστος στο Παρίσι, ο Nestor Makhno,”αρχηγός” του επαναστατικού εξεγερτικού στρατού της Ουκρανίας κατά τη ρωσική επανάσταση του 1917. Οι πολιτοφυλακές αυτές που ονομάστηκαν Μαχνοβτσίνα (Makhnovtsina), νίκησαν τον αντεπαναστατικό «λευκό στρατό» του στρατηγού Denikin, εκτέλεσαν αντισημίτες και αναδιένειμαν την γη μεταφέροντας την λήψη των αποφάσεων στους εργάτες και στους αγρότες.

Στη συνέχεια οι μαχνοβίτικες πολιτoφυλακές επιχείρησαν να υπερασπιστούν την κοινωνική επανάσταση στην Ουκρανία, αντιμετωπίζοντας τον «Κόκκινο Στρατό» που εισέβαλε μετά την προδοσία των μπολσεβίκων, μέχρι τελικά να υποχωρήσουν μπροστά στη συντριπτική στρατιωτική δύναμη της Μόσχας.

– Ο ύμνος και η ιστορία της Μαχνοβτσίνα : https://manifesto-library.espivblogs.net/2018/05/18/makchnovtchina-2/

– Το μανιφέστο του επαναστατικού στρατού ουκρανίας (Μαχνοβτσίνα) : https://manifesto-library.espivblogs.net/2017/12/22/machnovtsina/

– Το έργο του Μάχνο : https://manifesto-library.espivblogs.net/2017/12/21/machno-books-essays/

– Μαρία Νικιφόροβα, η αναρχική καπετάνισσα της Μαχνοβτσίνα : https://manifesto-library.espivblogs.net/2018/03/02/maria-nikiforova-makhnovtsina/

– Σύντομος απολογισμός της ζωής του Μάχνο στα αγγλικά : https://libcom.org/history/makhno-nestor-1889-1934

– Βιβλίο στα αγγλικά με λεπτομερή εξιστόρηση της Makhnovtsina : https://libcom.org/history/history-makhnovist-movement-1918-1921-peter-arshinov

ΠΗΓΗ: Ελευθεριακή ψηφιακή βιβλιοθήκη

συνέχεια

Χριστόφορος Μαρίνος 23 Ιουλίου 1996 – 23 Ιουλίου 2018

Λίγα λόγια για τον Αναρχικό Χριστόφορο Μαρίνο.

Αναδημοσίευση κειμένου από ΕΔΩ (22 χρόνια μετά)

18 χρόνια έχουν περάσει από τη δολοφονία του Χ. Μαρίνου από ΕΚΑΜίτες στην καμπίνα 53, του πλοίου «ΠΗΓΑΣΟΣ», στο λιμάνι του Πειραιά. 18 χρόνια από την ημέρα που μία ανθρωποκτονία βαφτίστηκε «αυτοκτονία» από το κράτος και τους μηχανισμούς του. 18 χρόνια πριν τα μέσα καταστολής πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που στόχευαν, πέρασαν τον αγωνιστή Μαρίνο εκεί που του άξιζε, στη σφαίρα της «αθανασίας».

Ο Χριστόφορος Μαρίνος γεννήθηκε το 1967 και από μικρός είχε δείξει την απέχθειά του προς την εξουσία (λένε πως με τα χίλια ζόρια έβγαλε αστυνομική ταυτότητα, ενώ στο σχολείο του πήγαινε στον μαυροπίνακα της τάξης του, έπαιρνε το σφουγγάρι έσβηνε αυτά που είχαν γράψει οι δάσκαλοι και έγραφε: «Είστε σκλαβάκια», φράση που αφορούσε τόσο τους καθηγητές όσο και τους μαθητές…).

Τα πρώτα του κινηματικά βήματα, τα κάνει στις αρχές της δεκαετίας του 80′. Η εξέγερση του Πολυτεχνείο το 73′ ήταν ακόμα νωπή ενώ ταυτόχρονα ο Αναρχικός χώρος στην Ελλάδα προσπαθεί να φτιάξει μια ομοσπονδοποίηση των αναρχικών. Πραγματοποιούνται δυο πανελλαδικά συνέδρια και λίγο μετά δημιουργείται η «Ένωση Αναρχικών». Ο Χριστόφορος Μαρίνος γίνεται αμέσως μέλος με έντονη δράση. Οι εσωτερικές έριδες όμως είναι πολλές και φαίνεται πως κάνουν τον Χριστόφορο να αναζητήσει άλλα μονοπάτια.

Το όνομά του γίνεται για πρώτη φορά γνωστό τον Οκτώβριο του 1987. Ο Μαρίνος μαζί με τον Μιχάλη Πρέκα και τον Κλέαρχο Σμυρναίο επιχειρούν να απαλλοτριώσουν στη Καλογρέζα ένα κρατικό όχημα που διαθέτει ασύρματο. Ένας φιλήσυχος πολίτης τους βλέπει και ειδοποιεί την αστυνομία οι οποίοι σε χρόνο μηδέν έχουν περικυκλώσει την περιοχή. Οι τρεις αντιλαμβάνονται πως δεν θα γλιτώσουν. Ο Σμυρναίος κρύβεται κάτω από ένα όχημα όπου και συλλαμβάνεται μετά από λίγο. Οι Πρέκας και Μαρίνος μπαίνουν σε μια πολυκατοικία και προσπαθούν να βρουν καταφύγιο μέσα σε κάποιο διαμέρισμα.

Μπαίνουν μέσα στο σπίτι του Nίκου Kαρνή. Όχι σαν εισβολείς αλλά σαν άνθρωποι κυνηγημένοι που ζητούν βοήθεια. Ο πατέρας της οικογένειας προφασιζόμενος πως πάει να ετοιμάσει το αυτοκίνητο για την διαφυγή τους βγαίνει από το σπίτι και ειδοποιεί την αστυνομία! Λίγα λεπτά μετά ΕΚΑΜ και Αντιτρομοκρατική είναι κάτω από το σπίτι. Την ίδια στιγμή ο Μιχάλης Πρέκας, που πλέον έχει καταλάβει ότι δεν υπάρχει διέξοδος, ειδοποιεί τα κανάλια «για να δουν όλοι πως πεθαίνουν οι αναρχικοί», ξεκινάει την έφοδο για τον ουρανό. Βγαίνει στο μπροστινό μπαλκόνι κι εκεί οι αστυνομικοί τον εκτελούν (ενώ το επίσημο πόρισμα έλεγε ότι πυροβολήθηκε στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας, η θανατηφόρα σφαίρα είχε πορεία προς τα κάτω, πράγμα που επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς ότι πυροβολήθηκε στο περιπολικό που τον παρέλαβε).

Η 17Ν, μετά από λίγο σε προκήρυξή της θα γράψει για το συμβάν:

“Πέρα απ’ τη συνεχή παραπληροφόρηση μέσω των δημοσιογράφων, σημειώνουμε την όλη επιχείρηση που κατάληξε στη στυγνή φασιστική δολοφονία του Πρέκα. Εκατοντάδες μπάτσοι με πολιτικά να ζητούν σα δήθεν αγανακτισμένοι πολίτες το λυντσάρισμά του πασχίζοντας να δημιουργήσουν συναίνεση για τη φασιστική πρακτική τους. Οι άνδρες των ειδικών δυνάμεων να ξυλοκοπούν το Μαρίνο και να το παρουσιάζουν μέσω των δημοσιογράφων ότι χτυπήθηκε από πολίτες. Τέλος η δολοφονία που είναι συνέπεια του συνδυασμού αλαλούμ της αμερικάνικης πολιτικής-διαταγής, που επιτάσσει να σκοτώνονται οι «τρομοκράτες» σε τέτοιες περιπτώσεις, και της ελληνικής ιδιαιτερότητας ο Πρέκας έκανε βόλτες στο μπαλκόνι κοροϊδεύοντας τους χωρίς να προφυλάσσεται που επέβαλλε να μη σκοτωθεί. Έτσι αυτή η δολοφονία διέλυσε το μύθο των ειδικών δυνάμεων, αποκάλυψε το πραγματικό τους ποιόν, τους ξεσκέπασε πανηγυρικά σαν μια συμμορία ανίκανων, θρασύδειλων χαραμοφάηδων. Έχοντας όλα τα πλεονεκτήματα με το μέρος τους, υπερσύγχρονο οπλισμό, αλεξίσφαιρα γιλέκα, έχοντας περικυκλώσει τον Πρέκα, όντας καμιά εκατοστή ακροβολισμένοι απέναντι σε έναν, δηλαδή παίζοντας εκ του ασφαλούς αφού δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο, όχι μόνο δεν κατόρθωσαν να τον συλλάβουν, αλλά μόλις ο Πρέκας εμφανίστηκε στο μπαλκόνι κι έριξε έναν πυροβολισμό στον αέρα, τα ‘καναν στην κυριολεξία και απάντησαν με καταιγισμό σφαιρών. Μπορούμε να πούμε λογικά ότι ο Πρέκας πέφτοντας δολοφονημένος απ’ τις σφαίρες τους, τους εκδικήθηκε άσχημα. Τους ξεβράκωσε με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο.” (11/10/1987)

Μετά από λίγο ο Χριστόφορος παραδίνεται. Από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα ανελέητο κυνήγι από το κράτος το οποίο τον βρίσκει επί της ουσίας να παλεύει μόνος του απέναντι σε όλους. Μετά από λίγα χρόνια αποφυλακίζεται και λίγο καιρό αργότερα διαφεύγει στην Ουγγαρία. Εκεί τον απαγάγουν Έλληνες αστυνομικοί και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ακολουθεί η δίκη του για δεκάδες κακουργήματα όπου αθωώνεται. Το κράτος όμως δεν έχει καμία διάθεση να τον αφήσει ήσυχο. Το 1992 σε μια προφανώς στημένη υπόθεση η αστυνομία συλλαμβάνει στα Εξάρχεια τον Μαρίνο και τον Ν. Σκυφτούλη για κλοπή αυτοκινήτου. Ένα μήνα μετά αθωώνονται. Το 1994 ξανασυλλαμβάνεται για να ξανααθωωθεί για μια κλοπή… μπουφάν από το «Μινιόν».

Το 1995 το κράτος αποφασίζει να παίξει το τελευταίο του χαρτί απέναντι στον κίνδυνο που λέγεται Χριστόφορος Μαρίνος. Συλλαμβάνεται για ακόμα μια φορά καθώς σύμφωνα με την αστυνομία είχε εμπλοκή στην ένοπλη ληστεία στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας και το φόνο του ταμία Δημήτρη Mαντούβαλου. Οι συγκατηγορούμενοι του λένε πως εκείνος φταίει για το φόνο ενώ ένα μεγάλο κομμάτι του «χώρου» του αποδίδει σχέσεις με την Ασφάλεια. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Χριστόφορος αποφασίζει να ξαναβαδίσει ολομόναχος και πραγματοποιεί την σκληρότερη απεργία πείνας που έχει γίνει ποτέ στον ελλαδικό χώρο αφού τρεις φορές πέφτει σε κώμα και άλλες τόσες οι γιατροί τον επαναφέρουν την τελευταία στιγμή. Αποφυλακίζεται με περιοριστικούς.

Στις 23 Ιουλίου του 1996 σπάει του περιοριστικούς όρους και ο Μαρίνος βρίσκεται «αυκτονημένος» στην καμπίνα του, μετά από εισβολή των ΕΚΑΜ, με ένα όπλο διαφορετικού διαμετρήματος από τη σφαίρα που βρέθηκε μέσα του.

Ο Μαρίνος πέθανε ακριβώς όπως έζησε όλη του τη ζωή, αγωνιζόμενος. Αγωνιζόμενος για τα ιδανικά του, για τα πιστεύω του, για τους συντρόφους του. Δυστυχώς όμως για το κάθε καθεστώς αυτοί οι θάνατοι είναι που δίνουν σημαντικά μαθήματα στο χώρο του κινήματος και του μαθαίνουν να αγωνίζεται για ιδέες που κανένας αστός, πολιτικάντης, αφεντικό και μπάτσος δεν μπορούν να καταλάβουν. Ίσως από ένα παρόμοιο θάνατο θα εμπνεύστηκε και θα έγραψε και ο Τάσος Λειβαδίτης: «Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές από την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.»

Τ.Π.

συνέχεια

ΚΟΜΟΤΗΝΗ: ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΙΣΕΙΣ 22/07/18

Με την αρχή των διαβουλεύσεων για το μακεδονικό και την ένταξη της Π.Γ.Δ.Μ. σε Ε.Ε. και Ν.Α.Τ.Ο. ξεκίνησε ένας κύκλος αντιδράσεων με συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Συλλαλητήρια και συγκεντρώσεις που διοργανώνονται από ακροδεξιούς κύκλους και γνωστούς παρακρατικούς, οι οποίοι κρύβονται πίσω από ανυπόγραφες αφίσες και «ομάδες πολιτών». Με την κάλυψη των «αγνών πατριωτών» βρίσκουν ευκαιρία να βγουν από τις τρύπες τους φασιστικές ομάδες και κάθε λογής ακροδεξιά συμμορία και επιδιώκουν να επιτεθούν σε πρόσφυγες και μετανάστες καθώς και πολιτικούς χώρους, στέκια και καταλήψεις. Σε κάποιες περιπτώσεις το καταφέρανε με αποκορύφωμα το κάψιμο της κατάληψης Libertatia και το πιο πρόσφατο πογκρόμ κατά μεταναστών και προσφύγων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Όλοι αυτοί που συμμετέχουν στα συλλαλητήρια θα μπορούσαν να εκδιώξουν ή έστω να απομονώσουν τις παρακρατικές/ναζιστικές συμμορίες, αλλά επέλεξαν να αποτελέσουν την τέλεια κάλυψη για αυτούς.

Στην πόλη μας έγινε στις 4 Ιουλίου ένα συλλαλητήριο στο οποίο συμμετείχαν περίπου 350-400 άτομα, από κάθε λογής μικροαστό μέχρι δηλωμένους νεοναζί της πόλης. Αυτήν την φορά καλείται στις 22 Ιουλίου Πανθρακικό συλλαλητήριο στην Κομοτηνή με τις «ευλογίες» της εκκλησίας και την στήριξη της χουντικής φυλλάδας ‘’στόχος’’

Εμείς από την μεριά μας θα είμαστε σε ετοιμότητα με αντιφασιστικές περιφρουρήσεις στους χώρους μας έτοιμοι να τσακίσουμε οποιαδήποτε απειλή. Οι ντόπιοι φασίστες έχουν πληρώσει το τίμημα των επιλογών τους και ξέρουν καλά τι τους περιμένει αν τολμήσουν να μας πλησιάσουν. Καλό θα ήταν να το μεταφέρουν και στους υπόλοιπους ομοϊδεάτες τους και να το σκεφτούν καλά πριν πατήσουν το ποδάρι τους στις γειτονιές μας.

 

Αναρχικό Στέκι UTOPIA A.D.

συνέχεια

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Γ΄ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ. ΣΤΙΣ 10/04/2014, ΟΠΟΥ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

ΗΧΗΤΙΚΟ: H απόφαση του τρομοδικείου για τις ποινές που επέβαλε στην Πόλα Ρούπα – μέλος του Επαναστατικού Αγώνα για την επίθεση στην ΤτΕ, Συνεδρίαση 11 Ιούλη 2018
https://www.youtube.com/watch?v=ZXrwUgDjqYw&t=50s

Το Δικαστήριο επέβαλε ποινή ισόβιας κάθειρξης και 25 ετών στην συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, υιοθετώντας τις θέσεις του εισαγγελέα Δράκου στην αγόρευσή του. Η ποινή της ισόβιας στην οποία έχει καταδικαστεί και ο σύντροφος Μαζιώτης το 2016 για την ίδια επίθεση, δεν αφορά μόνο στην εκδίκηση και στην λύσσα του κράτους απέναντι σε δύο αμετανόητους και συνεπείς επαναστάτες, που δεν παραδόθηκαν στην φυλακή το 2013, στο τέλος της πρώτης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα, και πέρασαν στην παρανομία, για να συνεχίσουν τη δράση της οργάνωσης, αλλά αποδεικνύει σύμφωνα με την αγόρευση του εισαγγελέα Δράκου, την επικινδυνότητα της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, ως πρόσφορης για την υπονόμευση και την κατάρρευση της οικονομίας και του καθεστώτος.

Να θυμίσουμε ότι ο εισαγγελέας Δράκος, στην αγόρευσή του, είχε δηλώσει ότι η επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδος, θα μπορούσε να προκαλέσει την κατάρρευση του κτιρίου, και ότι εάν κατέρρεε το κτίριο, θα κατέρρεε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η οικονομία της χώρας.

Η ισόβια στην Ρούπα, όπως και στον Μαζιώτη επιβεβαιώνει από την πλευρά του εχθρού, δηλαδή του κράτους, την ορθότητα της στρατηγικής του Επαναστατικού Αγώνα, που θεωρούσε ότι τα μεγάλα χτυπήματα, σε νευραλγικές δομές ενός ήδη αδύναμου λόγω κρίσης συστήματος, μπορούν να επιφέρουν την κατάρρευσή του.

Aλληλέγγυοι/Αλληλέγγυες στον Επαναστατικό Αγώνα

ΤΑ ΗΧΗΤΙΚΑ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΝ :

18 /5/18 – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ Ε.Α ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ  ΤτΕ

https://www.youtube.com/watch?v=KwS1h86D0VY&t=1173s

8 ΙΟΥΝΗ 2018 ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ – ΔΙΚΗ ΤτΕ

https://www.youtube.com/watch?v=fcgxUPc_NQQ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ  ΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ – ΔΙΚΗ ΤτΕ  27 – 06 – 2018

https://www.youtube.com/watch?v=lJM3pa1Gx1s&t=4s

ΠΗΓΗ: athens indymedia

συνέχεια

Στο εφετείο του Ε.Α. αποκαλύφθηκε ο ρουφιάνος

Σήμερα 09/07/2018 συνεχίστηκε το Εφετείο του Επαναστατικού Αγώνα, με κατηγορούμενους τους Γιώργο Πετρακάκο, Νίκο Μαζιώτη, Πόλα Ρούπα και Αντώνη Σταμπούλο, με την εξέταση μαρτύρων κατηγορίας. Εξετάστηκαν αστυνομικοί που συνεπλάκησαν με τον αγωνιστή Νίκο Μαζιώτη στο Μοναστηράκι καθώς και ο υπεύθυνος ασφαλείας της Τ.Τ.Ε.
Στη συνέχεια κατέθεσε ένας μάρτυρας ονόματι Βασίλιος Πρασόπουλος, καθηγητής πυρηνικής ιατρικής στο ιδιωτικό νοσοκομείο Υγεία. Ο συγκεκριμένος ήταν ο ιδιοκτήτης του χώρου στάθμευσης στην οδό Δενζλίου στο Βύρωνα όπου και συνελήφθη ο αγωνιστής Αντώνης Σταμπούλος. Από την κατάθεσή του αποκαλύφθηκαν τα ψεύδη της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας που δήθεν είχε θέσει το γκαράζ σε παρακολούθηση και που έφτασε σε αυτό μετά από δηθεν ανώνυμο τηλεφώνημα όπως συνηθίζεται να λέγεται απο τις αρχές σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Η πραγματικότητα είναι ότι μόνο ανώνυμο δεν ήταν το τηλεφώνημα που οδήγησε την αστυνομία στον χώρο στάθμευσης, καθως ηταν ο ιδιοκτήτης που ειδοποίησε τις αρχές λίγες ημέρες πριν τη σύλληψη του Αντώνη Σταμπούλου. Σαν να μην έφτανε αυτό ο εν λόγω καταδώτης, ύστερα από τηλεφώνημα που δέχτηκε έκλεισε ραντεβού προκειμένου να του παραδοθούν τα κλειδιά του χώρου στάθμευσης. Αυτός ειδοποίησε και πάλι τις αρχές προκειμένου να στηθεί η επιχείρηση που οδήγησε στη σύλληψη του συντρόφου.
Ύστερα από ερωτήσεις του συντρόφου αποκάλυψε δε ότι είναι επιστήθιος φίλος με τον γνωστό Φώτη Νασιάκο επικεφαλή της αστυνομίας στις συλλήψεις και τον βασανισμό μελών της 17Ν, όπως επίσης ότι είδε τον σύντροφο με δεμένα τα μάτια στα κρατητήρια της αντιτρομοκρατικής. Παραδέχτηκε δηλαδή ότι εφαρμόστηκε και σε αυτή την περίπτωση βασανισμός και παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τις αρχές, όπως συνηθίζεται στην ΕΛ.ΑΣ, πράγμα που το θεώρησε φυσιολογικό!

Στο σημερινό δικαστήριο αποδείχθηκε η εμπλοκή του καταδότη πολίτη ονόματι Βασίλιου Πρασόπουλου στην αντεπαναστατική δράση του κράτους. Όπως παλιότερα οι ομάδες των χιτών και Μάϋδων οδήγησαν τους αγωνιστές στο απόσπασμα έτσι και σήμερα κάποιοι λίγοι ρουφιάνοι νοιώθουν άνετα να σχηματίσουν τον αριθμό της αστυνομίας για να καταδώσουν τους αγωνιστές, πολλές φορές με χρηματικά οφέλη. Όμως η αντικοινωνική δράση τους φέρει το στίγμα του καταδώτη και πρέπει να γίνεται γνωστή στον κοινωνικό περίγυρο, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που θα μπορούσαν να ξαναπαίξουν τον ρόλο του Μένγκελε, λόγω της ανηθικότητας και του επιστημονικού υποβάθρου τους.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΠΗΓΗ: athens indymedia

συνέχεια