Την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου έχει οριστεί η έναρξη του εφετείου της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Εκδικάζονται εκ νέου η υπόθεση της απόπειρας απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού που είχε οργανωθεί από την Πόλα Ρούπα τον Φλεβάρη του 2016 και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών, στο νοσοκομείο Σωτηρία και την Εθνική Τράπεζα στην Μαλεσίνα. Πρωτόδικα η συντρόφισσα καταδικάστηκε σε 120 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση 65 και ο Νίκος Μαζιώτης σε 37, κατά συγχώνευση 24, για ηθική αυτουργία.
Η απόπειρα απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων που οργανώθηκε τον Φλεβάρη του 2016 από την Πόλα Ρούπα συνιστά μια κορυφαία δράση αντίστασης και αλληλεγγύης, με πλούσιο ηθικοδιδακτικό περιεχόμενο και υψηλά αξιακά νοήματα. Δεν είναι μόνο το ανιδιοτελές προχώρημα μιας δράσης που θα μπορούσε να κοστίσει την ίδια την ζωή της συντρόφισσας που εκπέμπει ισχυρούς συμβολισμούς και μηνύματα, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος που την οργάνωσε. Η λήψη των αναγκαίων μέτρων για την διαφύλαξη των ζωών, τα μέσα διαχείρισης όταν εκτροχιάστηκε ο σχεδιασμός, ο προσανατολισμός καθαυτός είναι που προσδιορίζουν το αξιακό υπόβαθρο του Επαναστατικού Αγώνα και ταυτόχρονα φωταγωγούν τα αγεφύρωτα επιχειρησιακά χάσματα μεταξύ των επαναστατών και των καθεστωτικών διωκτών τους. Φανερώνει τα απροσπέλαστα σύνορα που χωρίζουν την ένοπλη δράση των εθελοντών αγωνιστών με τους έμμισθους εντολοδόχους της κρατικής εξουσίας.
Η πολιτική επιλογή της συντρόφισσας ακολουθεί με συνέπεια το δύσβατο μονοπάτι της επαναστατικής προοπτικής, το ενίοτε μοναχικό και άλλοτε θριαμβευτικό, μα πάντα αναγκαίο μέχρι την τελική νίκη που αργά ή γρήγορα θα γευτεί η καταδυναστευμένη ανθρωπότητα. Χαρακτηρίζει με ευκρίνεια και επαναστατικό ήθος την ίδια την διαδρομή της συντρόφισσας και της οργάνωσης της, του Επαναστατικού Αγώνα. Η δράση αυτή υπήρξε το σπουδαίο συντροφικό απαύγασμα μιας ιστορικής διαδρομής που δεν έβαλε τίτλους τέλους στα στενά της Δάφνης, δεν έσβησε στην άνιση μάχη του Μοναστηρακίου και δεν κηδεύτηκε τον Γενάρη του 2017. Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν θάφτηκε ως πολιτική οντότητα, ως πρόσωπα και ως ζωντανή προοπτική σε τόσα και τόσα επεισόδια απενεργοποίησης του από την κρατική καταστολή και τα μακριά της χέρια, τόσο πριν, όσο και μετά την απόπειρα απόδρασης.
Η απελευθέρωση του Νίκου Μαζιώτη ήταν ένα στοίχημα όχι μόνο συντροφικό, όχι μόνο αξιακό. Ήταν και ένας αμιγώς πολιτικός στρατηγικός στόχος για την ακύρωση της κρατικής καταστολής και την ανανέωση της επαναστατικής δράσης και του ίδιου του Ε.Α. Δεν θα γινόταν άλλωστε μια ένοπλη οργάνωση να είναι πραγματικά επαναστατική αν δεν μεριμνούσαν τα ασύλληπτα μέλη της για τα αιχμάλωτα. Και ιδιαίτερα ο Επαναστατικός Αγώνας έτσι όπως τον γνωρίζουμε, όπως τον έχει καταγράψει η ιστορία, δεν θα μπορούσε να αδιαφορήσει για τους ομήρους του. Συγχρόνως, ήταν και ένα μήνυμα προς το καθεστώς: ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Μια δράση σαν κι αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί αποσυνδεδεμένα από το ιστορικό της πλαίσιο. Τον Φλεβάρη του 2016 οι πολλαπλές ήττες στα πεδία των κοινωνικών και ταξικών μαχών είχαν σπείρει την ηττοπάθεια και είχαν παραδώσει στην απόγνωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και των αγωνιζόμενων τμημάτων της. Ήταν η εποχή της αφομοίωσης, της παραίτησης, της εγκληματικής σύμπλευσης ορισμένων με το τότε κυβερνητικό μόρφωμα. Η εποχή αυτή αφήνει ισχυρά αποτυπώματα στο σήμερα.
Η ενέργεια της συντρόφισσας στόχευε εκτός των άλλων στην αμφισβήτηση της καθεστωτικής παντοδυναμίας, όπου μετά την επικράτηση των μνημονιακών πολιτικών, την πολυετή δέσμευση στους μηχανισμούς “στήριξης” και την καθίζηση των λαϊκών αντιστάσεων, είχε αρχίσει να χαράζει μια τροχιά επανασταθεροποίησης πάνω στην οπισθοχώρηση των αγώνων της διετίας 2010-12. Η δράση αυτή ήταν μια πολεμική πράξη απέναντι στην αστική τάξη και το κράτος, μια απάντηση στην αφομοίωση και τις αυταπάτες του καθεστώτος που με την συμβολή της κυβέρνησης σύριζα πίστευε ότι θα “δρα χωρίς αντίπαλο”. Αν είχε ολοκληρωθεί η δράση, τα πράγματα θα εξελίσσονταν πολύ διαφορετικά για όλες τις πλευρές του ταξικού ανταγωνισμού. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με το “αν”.
Επιπροσθέτως, η ψυχραιμία και η δεσμευτική τήρηση των ηθικών κανόνων της συντρόφισσας κατά την στιγμή της αποτυχίας ενός τόσο μεγαλόπνοου σχεδίου που δεν έμεινε στα λόγια, αποτελούν μνημείο επαναστατικής, αλλά και ανθρώπινης ακεραιότητας. Οι λεπτομέρειες της ακύρωσης του σχεδίου και ο ρόλος του ρουφιάνου πιλότου που έβαλε σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή πουλώντας ουσιαστικά υπηρεσίες σε ένα κτηνώδες σύστημα που η μόνη θέση που τον τοποθετεί είναι αυτή του αναλώσιμου, έχουν γραφτεί αναλυτικά από την ίδια την συντρόφισσα. Είχε κάθε δυνατότητα να ξαποστείλει τον ρουφιάνο. Δεν το έκανε. Η δε πρόθεση της να απελευθερώσει ανθρώπους που ουδεμίαν σύμπνοια ιδεολογική, πολιτική και αξιακή όπως αποδείχθηκε είχαν με τον Ε.Α. συναποτελεί μιαν ακόμη πτυχή της ανιδιοτελούς της βούλησης. Όσον αφορά τους συγκεκριμένους, δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Ότι γράφτηκε γράφτηκε. Μίλησε η ιστορία, που είναι πολύ πιο σκληρή, πολύ πιο αμείλικτη.
Αναφορικά με τις απαλλοτριώσεις των τραπεζών, ενέργειες που έγιναν στο πλαίσιο αυτοχρηματοδότησης της ζωής στην παρανομία και συνακόλουθα αποτέλεσαν προπαρασκευαστικές δράσεις για την ναύλωση του ελικοπτέρου και την οργάνωση της απόπειρας απόδρασης, ο Επαναστατικός Αγώνας έχει προ πολλού επισημάνει ότι ποτέ δεν υπήρξε μια οργάνωση “ληστών”. Οι απαλλοτριώσεις καταστημάτων του ληστρικού μηχανισμού ήταν αναγκαίες για την συγκέντρωση πόρων και την τροφοδότηση του αγώνα, μια πρακτική που ακολουθεί μια μακραίωνη ιστορική παράδοση των επαναστατικών κινημάτων. Στις δράσεις κατά των τραπεζών, ουδέποτε κινδύνεψαν άνθρωποι, ουδέποτε εργαλειοποιήθηκαν άνθρωποι για την επιτυχία του σκοπού, ποτέ ο Επαναστατικός Αγώνας δεν ανήγαγε τον σκοπό ως καθαρκτικό του όποιου μέσου. Σκοποί και μέσα ήταν πάντα ταυτόσημα.
Ενόψει του εφετείου της 5ης δίκης και έχοντας μπροστά ένα ακόμη εφετείο για την υπόθεση της ΤτΕ στο οποίο η Πόλα Ρούπα πρωτόδικα έχει καταδικαστεί σε ισόβια, προτάσσουμε την ενεργή αλληλεγγύη. Οικονομική, πολιτική, ηθική. Το κράτος ούτε ξέγραψε τον Επαναστατικό Αγώνα, ούτε έπαψε να έχει στο στόχαστρο τα πρόσωπα των συντρόφων μας. Αυτό αποδείχτηκε εν μέσω καραντίνας με την αιφνίδια απαγωγή/μεταγωγή τους και την μεταφορά σε φυλακές εκτός Αθηνών, κατά την στιγμή που είχαν αναπτυχθεί διεκδικητικοί αγώνες εντός των φυλακών για την λήψη μέτρων ενάντια στην εξάπλωση του covid19, με τους συντρόφους να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τους αρμόζει. Ενόψει των δικών, πρέπει να μιλήσει η αλληλεγγύη.
Θεωρούμε ότι πλέον, ένα μεγάλο έδαφος έχει κερδηθεί. Οι καιροσκοπικές βλέψεις και οι απόπειρες απομόνωσης των συντρόφων με “έπαθλο” την “κινηματική ηγεμονία” απέτυχαν. Ένα ρεύμα συμπαράστασης έχει ήδη αναπτυχθεί σε όλη την Ελλάδα με την συμμετοχή πολλών εκατοντάδων σε εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις της μπροσούρας των συντρόφων “για το ξεπέρασμα του κράτους και κεφαλαίου για μια συνομοσπονδιακή ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση”, συμβολή στην διακίνηση των εκδόσεων του Ε.Α. πανελλαδικά, οικονομικές ενισχύσεις κ.α. Αυτό το ρεύμα αλληλεγγύης που τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στα σπάργανα, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα κληθεί να διαχυθεί κοινωνικά, να δράσει, να διεκδικήσει. Πλησιάζει ο καιρός που θα κληθούμε να πιέσουμε, να κινητοποιηθούμε, να οργανωθούμε για την διεκδίκηση αδειών, αργότερα και αποφυλακίσεων. Σε αυτό τον δίκαιο αγώνα, δεν θα παλέψουμε μόνο για την απελευθέρωση των συντρόφων μας. Θα παλέψουμε και για τον αξιακό επαναπροσδιορισμό του αναρχικού κινήματος που δεν ξεχνά τους αιχμαλώτους του, δεν ξεχνά ποιοι στάθηκαν όρθιοι πληρώνοντας βαρύ το τίμημα των πολιτικών επιλογών του, δεν ξεχνά ποιοι βάλανε υποθήκη την ίδια τους την ζωή για την Κοινωνική Επανάσταση.
Δύναμη στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη
Τιμή για πάντα στον Λάμπρο Φούντα
Καλούμε την Τετάρτη 30-9-2020 ώρα 9.00 στα δικαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού
Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα
Επικοινωνία: syneleusiea@riseup.net
