Οι κρατικές δολοφονίες ή όπως τις χαρακτηρίζουν τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης: τα “ατυχή περιστατικά”, τα “μεμονωμένα γεγονότα”, οι “λάθος συγκυρίες”, καθε άλλο παρά τυχαία και μεμονωμένα δεν είναι.
Καθημερινά οι σχέσεις εξουσίας και επιβολής δολοφονούν όσους ανθρώπους δεν υποτάσσονται, όσους παρεκκλίνουν από τα προκαθορισμένα πρότυπα, όσους δεν προσφέρουν στην ανάπτυξη, όσους η ίδια η κοινωνία έχει πετάξει στο περιθώριο. Με λίγα λόγια όλες τις κοινωνικές ομάδες των εξαθλιωμένων κι όσων αντιστέκονται και αμφισβητούν έμπρακτα την κρατική κυριαρχία. Ο Κλοιός γύρω από τις ζωές μας γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός προσδοκώντας στην εξόντωση μας, μέσα από την ακρίβεια, την εκτόπιση από τις κατοικίες μας, την λεηλασία και καταπάτηση του φυσικού περιβάλλοντος (βλέπε καύση σκουπιδιών στον Βόλο που έχει εκτοξεύσει τις καρκινογενέσεις), την μετατροπή των πόλεων μας σε άψυχα τουριστικοποιημενα μέρη, σε μοντέρνες φυλακές στο όνομα του κέρδους, με την επιτήρηση των αφεντικών από κάμερες και ρουφιάνους, μέσω της αστυνομικής καταστολής και των κανονικοποιημένων κρατικών ή φασιστικών δολοφονιών, όλων όσων απειλούν να αλλοιώσουν το μονοπώλιο της δημοκρατικής τυραννίας που βιώνουμε. Οι επιθέσεις αυτές προς κάθε τι καταπιεσμένο ή εξεγερμένο αναπαράγονται και προωθούνται από τον κρατικό μηχανισμό και νομιμοποιούνται μέσω της συγκάλυψης ή ακόμη και με την επιβράβευση των καθαρμάτων που “απλώς έκαναν την δουλειά τους”. Έτσι, λοιπόν, οι ζωές τόσο όσων υψώνουν ανάστημα απένατι στον σηψαιμικό ζόφο του υπάρχοντος, όσο κι εκείνων που έχουν βιώσει την εξαθλίωση στο μεδούλι τους, μπαίνουν στην ρουλέτα της επιβίωσης και του φόνου. Σε αυτό δυστοπικό καζίνο που στήνει το κράτος στις πλάτες των “επικίνδυνων” αυτού του σάπιου κόσμου, ευδοκιμεί η ευγονική, ο κοινωνικός δαρβινισμός, καθώς κι ο ύστατος χαφιεδισμός.
Παραλληλία ο δολοφονικός κύκλος ολοκληρώνεται με τα τσιράκια των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης, τα οποία δίχως ίχνος τύψεων διασπείρουν τον φόβο και την σύγχυση, αφού παραποιούν τα γεγονότα, ξεπλένοντας τα λερωμένα χέρια του κράτους και των δήμιων του, από το αίμα των “παράσιτων” (σύμφωνα με αυτούς) τούτης εδώ της “καθαρής” κοινωνίας.
Τέλος, ας μην ξαχνάμε, πως αν ρίξει νερό θα το ρίξει για όλους. Απλά κάποιοι θα είναι άστεγοι, ενώ κάποιοι θα έχουν σπίτι. Αν κάνει σεισμό θα το νιώσουν όλοι, απλά αυτοί που είναι φτωχοί μετά δεν θα έχουν σπίτι, ενώ οι πλούσιοι θα έχουν ένα καινούριο.
Να μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν.
Να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε και να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπεια μας, για την ζωή μας.
Ενάντια στον σύγχρονη “πανώλη” που καλλιεργούν κράτος και αφεντικά να αναπτύξουμε σχέσεις αλληλεγγύης και εξέγερσης.
Πάντα να θυμόμαστε ότι: «Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι μόνο εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα».
Και κάτι για όσους επιδιώκουν να σκεπάσουν με τον θεσμικό μανδύα την αντίσταση των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου:
«Οποίος αναλαμβάνει το ρόλο του ως απελευθερωτής, είναι ο επόμενος δυνάστης των απελευθερωμένων».
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ
Η αλληλεγγύη μας να συντρίψει τα πογκρόμ του κράτους.
Το ζήτημα των Ρομά είναι ο ορισμός του φασισμού.
Αφού χρησιμοποιήθηκαν επί αιώνες από τα εκάστοτε αφεντικά για να μεταφέρουν τα εμπορεύματα από τα οποία πλούτιζαν. Με μόνιμο όπλο πάντα τον ρατσισμό, οι Ρομά ήταν το απαξιωμένο εκείνο δυναμικό το οποίο αναλάμβανε την φτηνή μεταφορά εμπορευμάτων. Αφού τους είχαμε αναγκάσει ως εκάστοτε κοινωνική ομάδα να ζουν ως νομάδες μια ζωή, μετατράπηκαν στην εύκολη λύση, που έλυνε τα χέρια των κυρίαρχων και γλίτωναν από τα έξοδα μεταφοράς, αγοράζοντας φτηνά αγαθά από το τότε πιο απαξιωμένο κομμάτι της κοινωνίας.
Το ρωμαϊκό διάταγμα όμως του «αφήστε τους να περνούν, αφήστε τους να εμπορεύονται» μετατράπηκε με τη δημιουργία των εθνών-κρατών σε σύνορα, συρματοπλέγματα, στρατόπεδα συγκέντρωσης και γκέτο. Και εκεί που μια κοινωνική ομάδα γύρναγε τον κόσμο διασώζοντας την μουσική παράδοση κάθε τόπου και φτιάχνοντας την κουλτούρα εκείνη που διαβάζουμε στα λογοτεχνικά έργα, φυλακίστηκε σε σύνορα, νόμους και ιδιοκτησίες. Η αντίληψή τους για την αμφισβήτηση της μισθωτής σκλαβιάς, την κοινοκτημοσύνη της κοινότητας, η αμφισβήτηση κάθε νόμου, ιδιοκτησίας και εξουσίας, το ότι φτύνανε στα μούτρα μας των πολιτισμό της κατανάλωσης και του εμπορεύματος πουλήθηκαν στο παζάρι για καθρεφτάκια, όπως με τους ιθαγενείς.
Το κράτος φυλάκισε αυτούς τους πειρατές της γης και τους μετέτρεψε ύπουλα σε κέντρο συναλλαγών του με τη μαφία. Τους καταδίκασε μέσω του ρατσισμού επίσημα ως αποκλεισμένη κοινωνική ομάδα. Έρμαια του αναλφαβητισμού και υποχείρια του κάθε μαφιόζου και του κάθε τσιγγανοπατέρα που του πέταγε κάνα κομμάτι ψωμί το πασοκ τόσα χρόνια, μετατράπηκαν σε ένα δικό μας κακέκτυπο που μακριά από τις κοινωνικές παροχές δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε τον εαυτό του. Οι μπάτσοι κάθε μέρα εισβάλλουν στους καταυλισμούς και ξεσπάνε όλα τους τα κόμπλεξ επί δικαίων και αδίκων και σε κάθε δρόμο είναι το μόνο σύνηθες να ταλαιπωρούν ολόκληρες οικογένειες σαν εγκληματίες άνευ λόγου και αιτίας.
Μετά από όλα αυτά, το κράτος έχει αποφασίσει. Αφού δεν θέλουν να γίνουν σαν τα μούτρα μας θα ενταχθούν. Και σε καιρούς κρίσης τα αφεντικά ως ένταξη δεν εννοούν τον ιεραποστολικό προσηλυτισμό στον δυτικό τρόπο ζωής, που επέβαλλαν έμμεσα σε τόσες κοινωνικές ομάδες στον τόπο μας, όπως οι Σαρακατσάνοι και Αρβανίτες στους δύο προηγούμενους αιώνες. Εξάλλου τα στερεότυπα για τους παραπάνω έχουν απομείνει στην κοινωνική μνήμη για να θυμίζουν το αδελφό με τους Ρομά παρελθόν. Τα ίδια ακριβώς ακούγονταν για τους νομάδες βοσκούς που γυρνούσαν όλοι την Ελλάδα, στα πεδινά τον χειμώνα και στα ορεινά το καλοκαίρι. Τα «κρύψτε τα παιδιά σας γιατί έρχονται οι βλάχοι και θα τα παρουν» και τα «αν δεις φίδι μην το πατάς, αν δεις βλάχο πάτα τον, γιατί θα σε κλέψει» δεν τα ακούμε πρώτη φορά. «Βλάχε», ένας υποτιμητικός όρος που αποδίδεται σε κάθε επαρχιώτη αργότερα, θυμίζοντάς μας πως χαράχτηκε στο μυαλό μας και η λέξη γύφτος για κάθε έναν που αμφισβητεί τα φράγκα τους και τον τρόπο ζωής τους. Λες και έχουμε όλοι την δυνατότητα να το παίζουμε large με την δουλειά άλλων, όπως τα αφεντικά. Αλλά για να κρατάς τον δούλο πρέπει να θέλει να σου μοιάσει. Και οι Ρομά δεν έχουν μάθει αφεντικά πάνω από τα κεφάλια τους και αυτό τους προκαλεί, όπως και κάθε αμφισβήτηση του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Σε καιρούς κρίσης, λοιπόν, δεν τους παίρνει να στέλνουν δασκάλους όπως έκαναν παλαιότερα για να εντάξουν τους «μπάσταρδους» στην πατριωτική ιδέα του έθνους. Τα μαθήματα ανθρωπισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους βίαιους εκτοπισμούς των Ρομά στην Γαλλία και στην Ιταλία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τα έμαθαν καλά τα ντόπια αφεντικά και τα γενικεύουν σε όποιο κομμάτι του πληθυσμού τους κάθεται στο μάτι. Εντάξει γύφτοι στον Ασπρόπυργο, στα Μέγαρα, στα Λιόσια και το Μενίδι, στο Χαλάνδρι όμως είναι πολύ κοντά στις βίλες τους και τους χαλάει τη μόστρα. Και δυστυχώς ο έλληνας δεν είναι ισπανός να κάτσει με τσιγγάνους να φτιάξει φλαμένγκο και να παντρέψει την κουλτούρα του, κατασκευάζοντας, μέσω της μείξης πολιτισμών, κάτι ανώτερο κοινωνικά. Μας πέφτει η αρχαία ελλάδα βαριά στο στομάχι, για να φάμε τίποτα άλλο.
Συνήθως οι κοινωνικές ομάδες που δέχτηκαν ρατσισμό μετατράπηκαν αργότερα, όταν αφομοιώθηκαν, στα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο που οι Ρωσοπόντιοι του ρατσισμού των 90ies μετατράπηκαν σε πρωτοπαλίκαρα των ναζί σε πολλά μέρη, ξεχνώντας το προσφυγικό τους παρελθόν. Ήδη οι Ρομά έχουν αρχίσει να κολλάνε από μας το δηλητήριο της φτώχειας, τον ρατσισμό, ρίχνοντας ευθύνες μέχρι και στα Ρομά αδέρφια τους, που έρχονται από τις άλλες χώρες των Βαλκανίων και στους μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Γι’ αυτό ο αντιφασμός πρέπει να μπει μπροστά και να δείξει αλληλεγγύη στους Ρομά πριν γίνουν σαν τα μούτρα μας, αφομοιωθούν από το δυτικό τρόπο ζωής και καταλήξουν μουσειακό είδος όπως τόσες άλλες πολιτισμικές ομάδες.
Εξάλλου για τα αφεντικά, είμαστε όλοι γύφτοι.
Και όπως λένε και τα αδέρφια μας στην γλώσσα τους…
ΣΑΡΕ ΟΤΣΑΒΕ ΤΕΛΑΛ ΤΟ ΚΑΜ ΙΣΙ ΕΚ (ΙΔΙΑ).
ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑ.
