Μην μασάτε απότις επιθέσεις που δέχεστε από τους ”συντρόφους αναρχικούς-κοινωνιστές-κομμουνιστές ή όπως αλλιώς αυτοκαθορίζονται” της συλλογικότητας CAMINO LIBRE. Όχι μόνο γιατί το κείμενό τους βρίθει από αυτοαναφορικότητα και γελοία επιχειρήματα αλλά κυρίως γιατί η κοινωνική τους απεύθυνση συναντιέται πολιτικά με κομμάτια ξένα με τα προτάγματα της ΑΝΑΡΧΙΑΣ. Και είναι γνωστό από τα πολλά ιστορικά παραδείγματα ότι όπου οι αναρχικοί επιχείρησαμε να συμπράξουμε με τους κομμουνιστές π.χ στην επαναστατημένη Ρωσία, στην Ισπανία κλπ, μας έφαγε η ”μαρμάγκα” σε όλα τα επίπεδα, εξαιτίας της γραμμής, της στρατηγικής, της τακτικής των polite bureau-πολιτικών γραφείων της ηγεσίας της κομμουνιστικής αριστεράς. Εξωκοινοβουλευτικής, μαρξιστικής, μαοϊκής, τροσκτιστικής ή ό,τι άλλο.
Δεν γνωρίζω την συγκεκριμένη συλλογικότητα γιατί ζω σε άλλη πόλη και συγκεκριμένα στην Αθήνα αλλά ενημερώνομαι από τα δημόσια κείμενα που δημοσιοποιούνται. Σας γράφω λοιπόν το συγκεκριμένο μήνυμα επιπλέον για ένα λόγο: Το σκηνικό αυτό είναι παντού ίδιο από άκρη σ’ άκρη, είτε στην επαρχία είτε στις μεγάλες πόλεις της χώρας αφού κερδίζουν ζωτικό πολιτικό χώρο οι διάφορες συλλογικότητες με παρόμοια ”ταξικά” & ”κοινωνικά” χαρακτηριστικά.
Πράγματι, οι ”σύντροφοι ”αυτοί της Κομοτηνής είναι τουλάχιστον ειλικρινείς (και οφείλω να τους το αναγνωρίσω αυτό) όταν ομολογούν σε δημόσιο κείμενό τους ότι πολιτικά είναι περισσότερο γόνιμη η η συνεργασία με τους συντρόφους του εξωκοινοβουλευτικού κόμματος της ΑΝΤΑΡΣΙΑ παρά με τα ακούραστα αναρχικά συντρόφια της UTOPIA και τα προτάγματά τους.
Όσο για την τελευταία φράση της ανακοίνωσής τους: ”Να αποβάλλουμε από τον χώρο μας συμπεριφορές και νοοτροπίες που οδηγούν στην εσωστρέφεια του” αυτή η φράση περισσότερο θυμίζει ”μπάτσους”, καθεστωτικές – εξουσιαστικές λογικές, πολεμική και προτροπή για πολεμική ενάντια στην αναρχία & τους συντρόφους του στεκιού της UTOPIA.
Παρ’ ότι σας κουράζω με το μακροσκελές αυτό μήνυμα συμπαράστασης, θα θυμίσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο ”ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ” του Μurray Bookchin που δεν ήταν καν original και πούρος αναρχικός αλλά κομμουναλιστής. Μεταξύ άλλων λέει: ”……Για μια ακόμα φορά οι πεθαμένοι περπατάνε ανάμεσά μας – κατά ειρωνικό τρόπο τυλιγμένοι με το όνομα του Μαρξ, του ανθρώπου που προσπάθησε να θάψει τους νεκρούς του 19ου αιώνα. Έτσι η αντεπανάσταση της εποχής μας δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ το να παρωδεί με τη σειρά της την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 και τον εμφύλιο πόλεμο του 1918-20 με την ταξική γραμμή της, το Μπολσεβίκιμο Κόμμα της, την ”προλεταριακή” δικτατορία της,την πουριτανική ηθική της, και ακόμα το σύνθημά της ”εξουσία στα σοβιέτ”. Η πλήρης, ολοκληρωμένη επανάσταση της εποχής μας που μπορεί να επιλύσει το ιστορικό ”κοινωνικό ζήτημα” το γενημένο από την κυριαρχία και την ιεραρχία, ακολουθεί την παράδοση των μερικών, ατελών, μονόπλευρων στιγμών ή και επαναστάσεων του παρελθόντος που απλώς άλλαξαν την μορφή του ”κοινωνικού ζητήματος” αντικαθιστώντας ένα σύστημα κυριαρχίας και ιεραρχίας μ’ ένα άλλο. Σε μια εποχή που η ίδια αστική κοινωνία έχει αρχίσει ν’ αποσυνθέτει όλες τις κοινωνικές τάξεις που της έδιναν σταθερότητα κάποτε, ακολουθεί τα κούφια αιτήματα για μια ταξική γραμμή. Σε μια εποχή που όλοι οι θεσμοί της ιεραρχικής κοινωνίας μπαίνουν σε μια περίοδο βαθειάς σήψης, ακούμε τα κούφια αιτήματα για ένα ”πολιτικό κόμμα” και ένα ”εργατικό κράτος”. Σε μια εποχή που η ιεραρχία καθαυτή αμφισβητείται, ακούμε τα κούφια αιτήματα για ”στελέχη”, ”πρωτοπορίες” και δημάρχους – αρχηγούς. Σε μια εποχή που ο συγκεντρωτισμός και το κράτος έχουν φθάσει στο εκρηκτικότερο σημείο ιστορικής αρνητικότητας, ακούμε τα κούφια αιτήματα για ένα ”συγκεντρωτικό κίνημα” και μια ”προλεταριακή δικτατορία”….
Σε άλλο σημείο του βιβλίου του επανέρχεται ο Bookchin με μια διαπίστωση που αντανακλά ακριβώς την σημερινή ηγεμονία των σημερινών ”αναρχικών με κοινωνική απεύθυνση – ολίγον ή περισσότερο αναρχικών – κομμουνιστών” στο ανταγωνιστικό κίνημα (όπου αυτό υπάρχει στις μέρες μας): ”Η παλιά ουσία της εκμεταλλευτικής κοινωνίας επανεμφανίζεται με νέες μορφές, τυλιγμένη σε μια κόκκινη σημαία, διακοσμημένα με πορταίτα… και στολισμένη με το ”κόκκινο βιβλιαράκι” και άλλα ιερά σύμβολα”… (συμπληρώνω: από τους Τουπαμάρος, την εργατική αυτονομία ως τον πολιτικό κρατούμενο της ιεραρχικής κομμουνιστικής οργάνωσης 17Ν και τον Δ. Κουφοντίνα, κλπ, κλπ)
Η αλήθεια είναι ότι οι ”συντροφικές” αυτές συμπεριφορές εκφράζονται συχνά απέναντι σε συντρόφους/ισσες που έχουν διαφορετικά πολιτικά προτάγματα ή ασκούν δημόσια κριτική. Και αυτός είναι ένας λόγος που από ένα απλό μήνυμα προς εσάς, καταθέτω δημόσια κάποιες σκέψεις.
Στην πραγματικότητα, ο παραδοσιακός ταξικός αγώνας εξισορροπεί την καπιταλιστική κοινωνία, ”επανορθώνοντας τις καταχρήσεις της” (στους μισθούς, στις ώρες εργασίας,στην απασχόληση κλπ). Οι πολιτικές ή εργατικές λοιπόν συπράξεις που αυτή τη στιγμή διαμορφώνονται (βλέπε εξωκοινοβουλευτική αριστερά με τους ”συντρόφους κοινωνικούς αναρχικούς με απεύθυνση και ανοίγματα στα ΜΜΕ – ή αναρχικούς ”ομόσπονδους” και κομμουνιστές” ανά την επικράτεια, δεν μπορεί παρά να αποτελούν στον καπιταλισμό σίγουρα ένα αντι-”μονοπώλιο” που είναι όμως ενσωματωμένο στην νεομερκαντιλική κρατικιστική οικονομία σαν οργανικό στοιχείο της. Υπερασπίζονται δηλαδή ένα κράτος. Πού επιθυμούν να το αλλάξουν σε ένα φιλεργατικό κοινωνικό κράτος και όχι να το αποδομήσουν και να το καταστρέψουν.
Ένα άλλο σημείο που θέλω να θίξω επίσης συνοπτικά και αποσπασματικά προφανώς, είναι ότι όταν ενισχύσουμε και προτάσσουμε όλο και περισσότερο αυτή την ταξική δομή πιπιλίζοντας το ρόλο της ”εργατικής τάξης” κοντεύουμε να προσδώσουμε στο όποιο αντιεραρχικό -αντιεξουστιαστικό – αναρχικό, εν γένει ανταγωνιστικό κίνημα όπου αυτό υπάρχει & δρα, αντιδραστικά – αντεπαναστατικά χαρακτηριστικά με τη ”νέα μανία” που έχει εισχωρήσει στις σάρκες μας, την νέα ”εργατίτιδα” που διαφοροποιείται από τις μάχες του αναρχικού κινήματος, του αναρχοσυνδικαλισμού κλπ ως προς τις μορφές, τα προτάγματα, τον ίδιο τον ανατρεπτικό αγώνα που οφείλουμε σαν αναρχικοί να δίνουμε σε όλα τα πεδία, με όλες τις μορφές και μέσα αγώνα που έχουμε στην διάθεσή μας, νόμιμα ή παράνομα. Αποφασιστικά & επιθετικά.
Τελειώνοντας, θα θυμίσω στους ” συντρόφους” που λασπολογούν κατά των πολιτικών επιχειρημάτων των συντρόφων/ισσών της utopia ότι τα κομμάτια π.χ της ΑΝΤΑΡΣΙΑ που θεωρούν ότι μπορούν να εμπιστεύονται και να συμπράττουν πολύ περισσότερο από τους αναρχικούς συντρόφους, ότι είναι ένα ακόμα πολιτικό κόμμα που προσβλέπει να γίνει μεγαλύτερο, να μπει στην Βουλή, να προωθήσει την πολιτική του γραμμή στα πρότυπα της κομματικής γραφειοκρατίας,των πεφωτισμένων ηγεσιών, δήμαρχων – ηγετών , του συγκεντρωτισμού, του κρατισμού κλπ. Δηλαδή,τα προτάγματά τους είναι ξένα και μακριά από οτιδήποτε συνιστά ένα απελευθερωτικό αναρχικό πρόταγμα, δεν αποζητούν την αποσύνθεση και την καταστροφή αυτής της βαθιάς εκμεταλλευτικής κοινωνικής πραγματικότητας. Συνοπτικά, επίσης, επειδή αισθάνομαι την πολιτικιή ανάγκη να ξαναθυμηθούμε σε όποιο ρεύμα του αναρχισμού και αν ανήκει ο καθένας/καθεμία από εμάς, ότι όλοι οι αναρχικοί στοχαστές κατέκριναν πολιτικά τον συγκεντρωτισμό, τον κρατισμό, την ιεραρχία, το ” κόμμα”, την εγκαθίδρυση του εργατικού κράτους,τα στάδια μετάβασης προς την αταξική ακρατική-εξουσία. Καλό θα είναι να μην ξεχνάμε επίσης, πως όταν βρέθηκαν στο προσκήνιο της ιστορίας οι αναρχικοί πάντα υπήρχε ένα κόμμα που όχι μόνο πρόδιδε και χειραγωγούσε τις μάζες αλλά έβαζε τέρμα και ”έκλεινε” όποιον αναρχικό αγώνα βρίσκονταν σε εξέλιξη (π.χ Ισπανία). Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι όχι μόνο η επίσημη αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και όχι μόνο στα χρόνια των μνημονίων, χειραγωγούσε και ”περιφρουρούσε” στα όρια της νομιμότητας αγώνες, παρεμβάσεις, διαδηλώσεις, απεργίες κλπ. Ακόμα και άγριους εργατικούς αγώνες όταν αυτοί βρίσκονταν πέρα και έξω από τα πολιτικά πλαίσια της κομματικής ντιρεκτίβας. Για να μην πλατιάζω ακόμα περισσότερο από ότι έχω ήδη κάνει, συντροφικά σας στηρίζω έστω και από μακριά. Καλή δύναμη, καλούς αγώνες ενάντια σε ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Α/Α από τα δυτικά
ΠΗΓΗ: athens indymedia
