Το Νοέμβριο του 1973 με αφορμή τις χουντικές παρεμβάσεις – τρομοκρατία στην ακαδημαϊκή κοινότητα, ξέσπασαν οι πρώτες αντιδράσεις με κέντρο την νομική σχολή Αθηνών. Το κέντρο αγώνα μεταφέρθηκε από τη νομική στο ήδη κατειλημμένο πολυτεχνείο, το οποίο πλαισιώθηκε από το σύνολο των φοιτητών αλλά και από κομμάτια της υπόλοιπης κοινωνίας. Στη συνέχεια από φοιτητική διαμαρτυρία, εξελίχθηκε σε κοινωνική εξέγερση με κεντρικά συνθήματα << ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ>> και <<ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ>>.
Από τη μεταπολίτευση έως και σήμερα, το πολυτεχνείο είναι το σύμβολο της αστικής δημοκρατίας. Την εξέγερση του πολυτεχνείου και τους νεκρούς αγωνιστές καπηλεύτηκαν όλα τα ”δημοκρατικά κόμματα” μαζί με τα αριστερά – ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με τη δική τους αφήγηση- άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι κάποιοι απ’ τους συμμετέχοντες της τότε εξέγερσης, σήμερα ανήκουν σε κόμματα εξουσίας, τα οποία με τις πολιτικές τους, φέραν μνημόνια μη διστάζοντας ακόμα και να καταπατήσουν το ίδιο τους το σύνταγμα, αφού προπολού ξεπούλησαν τις ιδέες τους.
Η πραγματικότητα είναι πως ελάχιστοι ήταν τότε αυτοί που πρόταγμα τους είχαν το <<ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ>> αλλά και όσοι φώναζαν για λαοκρατία, μάλλον την εννοούσαν στα σοβιετικά πρότυπα. Για τους αναρχικούς το πολυτεχνείο, συμβολίζει το ορμητήριο των δικών μας αγώνων, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις έως και τους δολοφονημένους συντρόφους και τις 504 συλλήψεις του 1995. Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον “επιτάφιο” και τις κομματικές φιέστες της 17ης του Νοέμβρη τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν διαφέρουν από μία εθνική επέτειο. Γιορτάζεται στα σχολεία, είναι ημιαργία, καταθέτονται στεφάνια, υψώνονται ελληνικές σημαίες στα δημόσια κτίρια και γίνεται πορεία αντί για παρέλαση.
Το να συμμετέχουμε οι αναρχικοί στην πορεία μαζί με άλλα μπλοκ, διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα πέραν της μνήμης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να συμμετέχουμε. Η αναρχία υπάρχει με τα δικά της χαρακτηριστικά, χωρίς να περιμένει επετείους αναζητώντας κοινωνική απεύθυνση, ειδικά τη μέρα που για τον ίδιο λόγο, αριστερές παρατάξεις μαλώνουν για τα τραπεζάκια. Η κοινωνική απεύθυνση για όσους την επιθυμούν επιτυγχάνεται στη καθημερινότητά μας, λέγοντας αλήθειες χωρίς να γίνονται εκπτώσεις και με πράξεις που ενσαρκώνουν τις ιδέες μας.
Αυτό που πιστεύουμε εμείς, είναι πως απ την στιγμή που συμμετέχει η αναρχία στις εκδηλώσεις μνήμης της εξέγερσης του πολυτεχνείου, θα πρέπει να εξελιχθούν και τα προτάγματα και ο τρόπος με τον οποίο διεκδικούνται αυτά. Το πολυτεχνείο ήταν μια εξέγερση, οι εξεγέρσεις ακολουθούνται από επαναστάσεις, όχι πάντα αλλά για να γίνει μια επανάσταση προϋποθέτει να υπάρξουν εξεγέρσεις.
Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για το αν υπάρχει επαναστατική προοπτική και πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί. Η Αναρχία είναι ένας δρόμος διαρκούς εξέγερσης ο οποίος περνά τις επαναστάσεις και συνεχίζει. Αν όμως δεν πιστέψουμε στην επανάσταση θα συνεχίσουμε να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας χωρίς καμία προοπτική γενικότερα.
ΥΓ: Τιμή για πάντα στον Μιχάλη Καλτεζά. Δεν ξεχνάμε Δεν συγχωρούμε.
Αναρχικό Στέκι UTOPIA. A.D
