Την Παρασκευή 23/10 το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στη Α.Σ.Ο.Ε.Ε. η εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της Αθηνάς Τσάκαλου «Το γέλιο του νερού» .
Αναπόφευκτα η εκδήλωση αποτέλεσε και ένα πολιτικό γεγονός , καθώς αναδείχτηκε η αιτία της απουσίας τόσο της Αθηνάς Τσάκαλου όσο και της Εύης Στατήρη , συζύγου του γιού της Γ.Τσάκαλου, λόγω της εκδικητικής επιβολής των περιοριστικών μέτρων που τους έχουν επιβληθεί..
Στην εκδήλωση παρά τις κακές καιρικές συνθήκες , καθώς έβρεχε ασταμάτητα και το απίστευτο μποτιλιάρισμα λόγω των αποκλεισμένων δρόμων που είχαν πραγματοποιήσει για την επίσκεψη Ολάντ , η συμμετοχή ήταν εντυπωσιακή. Περισσότερα από 120 άτομα , προσήλθαν και γέμισαν το αμφιθέατρο Γ’ της ΑΣΟΕΕ αλλά και τους εξωτερικούς διαδρόμους της σχολής.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε από τον λογοτέχνη –εκδότη Σαμψών Ρακά .
Στη συνέχεια υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία με τη συγγραφέα Αθηνά Τσάκαλου και ακολούθησε τηλεφωνική επικοινωνία με τη Ευη Στατήρη , η οποία απάντησε και σε ερωτήσεις των παρευρισκομένων.
Διαβάστηκαν μηνύματα από τη συγγραφέα Ιωάννα Καρυστιάνη και από τον αγωνιστή-κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα
Ακόμη διαβάστηκε το γράμμα διαμαρτυρίας που δημοσίευσε σαν κρατούμενη συγγενής η Μαρία Θεοφίλου .που χωρίς κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο, βρίσκεται προφυλακισμένη , αφήνοντας τα 2 νήπια παιδιά της , στη τύχη τους.
Η εκδήλωση έκλεισε με τοποθετήσεις από τους παρευρισκόμενους, που υπογράμμισαν την έντονα συγκινησιακή φόρτιση που επικράτησε σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.
Στα μεσοδιαστήματα της παρουσίασης διαβάζονταν αποσπάσματα από το έργο της Αθηνάς Τσάκαλου , ενώ προβάλλονταν σχετικές φωτογραφίες και ακούγονταν μουσικά θέματα.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν πολλοί συγγενείς κρατουμένων αγωνιστών, γνωστοί αγωνιστές , λογοτέχνες και μέλη εγχειρημάτων αντιπληροφόρησης.
Κλείνοντας θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους βοήθησαν τη συλλογικότητά μας ,σε θέματα τεχνικά αλλά και στο δρόμο , που χωρίς αυτούς θα ήταν αδύνατη η πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης.
Σε πανό που ήταν αναρτημένο πίσω από τους ομιλητές ήταν γραμμένο το κεντρικό μήνυμα που εξέπεμψε η εκδήλωση και ήταν: ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ.
Για μας τους «Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών» , ο αγώνας θα συνεχιστεί για την :
• ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
• ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΚΑ ΤΗΝ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΣΤΑΤΗΡΗ.
• ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ.
«Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών»
Η ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ «Το γέλιο του νερού»στην ΑΣΟΕΕ στις 23/10/15
Καλησπέρα από τη Σαλαμίνα. Τη Σαλαμίνα που πάντα έλεγα πως την αγαπώ πολύ ποτέ όμως δεν φαντάστηκα πως το νησί αυτό θα γινόταν ο τόπος αυτής της ιδιότυπης εξορίας που μου επιβλήθηκε.
Όμως ότι και να μας επιβάλλουν όσο και να μας καταδιώξουν οι τόποι που αγαπάμε, τα πρόσωπα που αγαπάμε οι ιδέες που αγαπάμε πάντα θα είναι μέσα μας και μάλλον θα τα αγαπάμε όλο και πιο πολύ. Και τη βροχή πάντα την αγαπούσα την έβλεπα σαν ένα προμήνυμα ενός κατακλυσμού που μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί κι όλα να τα αρχίσουμε πάλι από την αρχή. Σήμερα όμως τη βροχή τη βλέπω κάπως και σαν αντίπαλο γιατί μπορεί να εμπόδισε κάποιους να έρθουν σ’ αυτή την εκδήλωση. Όμως εκείνο που τελικά έχει σημασία είναι η προσδοκία του κατακλυσμού. Και φέτος βρέχει μ’ έναν τρόπο παράξενο, πολύ παράξενο.
Τώρα τι να πω για το βιβλίο; Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Άλλοι το τύπωσαν και ευχαριστώ γι’ αυτό τους συγγενείς και φίλους των κρατουμένων και διωκομένων αγωνιστών. Εγώ απλά κάποιες νύχτες έριχνα χάρτινες βάρκες στη θάλασσα του διαδικτύου. Δεν ονομάζω τον εαυτό μου συγγραφέα, με φοβίζει αυτή η λέξη, ίσως γιατί την έχω σε μεγάλη εκτίμηση . Όταν όμως τα πράγματα στη ζωή μου άλλαξαν με έναν θάνατο και με αποχωρισμούς παράξενους , αποχωρισμό λέω τη φυλάκιση των παιδιών μου, βρέθηκα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, με τη σιωπή και την ερημιά των εξοχικών χώρων. Τότε ένιωσα μια αγωνία. Αναρωτιόμουνα για καιρό: Τώρα με ποιόν θα συνομιλώ, τώρα ποιος θα με παρατηρεί .
Έτσι άρχισα εγώ η ίδια να παρατηρώ τον εαυτό μου και να συνομιλώ μαζί του κι επειδή από παιδί μου άρεσαν τα παραμύθια προέκυψαν μικρές ιστορίες παράξενες, αλληγορικές και πάντα απέφευγα το τέλος των παραμυθιών αυτό το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα γιατί αυτό ποτέ δεν συμβαίνει στη ζωή, έβαζα στο τέλος των ιστοριών μου ανθρώπους που ξεκινάνε μια πορεία, μια πορεία αναχωρητισμού ή πορεία επανάστασης κι έδινα την υπόσχεση σ’ αυτούς τους φανταστικούς ανθρώπους πως μια μέρα θά ρθω να σας βρω, εσείς περπατήστε, περπατήστε και περιμένω να μου έχετε εκπλήξεις όταν σας συναντήσω, ίσως να με πάτε σ’ αυτόν τον άλλον κόσμο που εμείς οι απλοί περιπατητές της ζωής ονειρευόμαστε.
Και θα πει κάποιος: Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πραγματικότητα; Επιτρέπεται να μιλάς τόσο ποιητικά όταν η πραγματικότητα είναι τόσο τραχιά και αμείλικτη; Η αλήθεια είναι πως δεν ξεχνώ τίποτα. Ούτε τα βομβαρδισμένα σπίτια, ούτε τους πνιγμένους ανθρώπους, ούτε την μιζέρια του οικονομικού στραγγαλισμού που πλανιέται στους δρόμους και μπαίνει σαν ομίχλη στα σπίτια μας, αλλά σήμερα είπα να αφεθώ στο πεδίο των ματιών μου, στη νύχτα, στα δέντρα, στη θάλασσα σ΄ αυτά που βλέπω από το παράθυρό μου.
Μήπως όμως δεν είναι αντίσταση να ονειρεύεσαι ελεύθερους δρόμους, μυρωδιές φθινοπωρινής γης και ο νους να ξεσηκώνεται απ’ τη σκέψη ενός επικείμενου κατακλυσμού; Μερικές φορές ο πόλεμός μου είναι μόνο η επιθυμία των άλλων πραγμάτων. Η πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτή των βασάνων και της θλίψης υπάρχει και η άλλη πραγματικότητα των ωραίων τραγουδιών, του χορού, των νέων ιδεών ,των όμορφων τοπίων και αυτό δεν θέλω να το ξεχνώ .
Κλείνοντας δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε κάτι ακόμα. Αναγνωρίζω την αποφυλάκιση της Εύης ως νίκη όλων όσων στάθηκαν αλληλέγγυοι. Αν δεν υπήρχε αυτή η αλληλεγγύη τίποτα δεν θα γινόταν Όμως οι δικαστές ορίζοντας τα χίλια μέτρα ελευθερίας και την απαγόρευση επικοινωνίας ακόμα και με τον σύντροφό της και γιό μου Γεράσιμο Τσάκαλο όρισαν το πεδίο μιας νέας μάχης. Τίποτα δεν πρέπει να αφεθεί έτσι γιατί θα το βρούμε μπροστά μας και μάλιστα γιγαντωμένο. Ήδη η προφυλάκιση της Μαρίας Θεοφίλου, μάνας δύο μικρών παιδιών είναι ένα βήμα παραπέρα.
Σας χαιρετώ.
Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΣΑΚΑΛΟΥ “ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ” ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΣΟΕΕ ΣΤΙΣ 23/10/15
«Φίλοι και σύντροφοι, καλησπέρα!
Η σημερινή μας συνάντηση είναι μια στιγμή αλληλεγγύης. Μια στιγμή συνάντησης των απέξω με τους απομέσα. Μια στιγμή συντονισμού μα, όταν ενεργοποιούνται οι απέξω και γίνονται ενεργοί οι απομέσα, κομμάτια όλοι του ίδιου κινήματος.
Η αλληλεγγύη είναι η συνθήκη που καταλύει τα τείχη. Κι αν έχουμε σήμερα τείχη… Τείχη της φυλακής, τείχη της εξορίας, τείχη περιοριστικών όρων. Ο καπιταλισμός ξέρει να υψώνει τείχη εγκλεισμού και απομόνωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Όπως ξέρει να υψώνει τείχη αλλοτρίωσης και απομόνωσης μέσα στην κοινωνία, να κατακερματίζει τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Εμείς οφείλουμε να γκρεμίζουμε τείχη. Κάθε είδους.
Η αλληλεγγύη είναι η συνθήκη που καταλύει τείχη. Όμως για να λειτουργεί με όλο το νόημα και τον δυναμισμό της, προϋποθέτει την ενότητα, το άνοιγμα δρόμων ανάμεσα σε κάθε συλλογικότητα, σε κάθε τάση και έκφραση του κινήματος.
Ενότητα δεν θα πει ταυτοποίηση. Καθένας έχει την ιδιαίτερη πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα, τη διεκδικεί και την υπερασπίζει – έτσι πρέπει – κι αυτό δεν είναι αδυναμία του κινήματος, είναι η δύναμη, το εύρος κι ο πλούτος του.
Ενότητα θα πει να πολεμάμε στον κοινό αγώνα, με κοινή στόχευση να αποσπάσουμε πόντο τον πόντο, ανάσα την ανάσα τη ζωή και την ελευθερία που μας κλέβουν, να υψώνουμε κοινά αναχώματα αντίστασης, να ετοιμάζουμε κοινές και συντονισμένες μικρές αντεπιθέσεις, προετοιμασία για τις μεγάλες και τις μεγαλύτερες…
Σήμερα δεν είναι μαζί μας η Αθηνά. Είναι πολύς καιρός που δεν κατεβαίνει τα σκαλιά της φυλακής μαζί με τους άλλους γονείς των πολιτικών κρατουμένων για το λειψό επισκεπτήριο.
Φρόντισαν όμως οι γονείς να μας φέρουν τη φωνή της. Μας συγκίνησε ο λόγος της, η τρυφερή και παρατηρητική της ματιά, η αισθαντική καρδιά, η βαθιά αγάπη που καθοδηγεί κάθε άνθρωπο που αξίζει να λέγεται άνθρωπος, αυτό το μεγάλο συναίσθημα που αναδίνεται από κάθε σελίδα του «Γέλιου του νερού».
Για τη λογοτεχνική αξία αυτού του βιβλίου θα μιλήσουν σήμερα άλλοι πιο αρμόδιοι από μένα. Εγώ θα πω μόνο ότι «το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει».
Την Αθηνά την εξόρισαν στο νησί της Σαλαμίνας, μια πρακτική της εξουσίας που φέρνει στο νου άλλες εποχές, όταν οξυνόταν ο κοινωνικός πόλεμος και το καθεστώς εξάλειφε τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε εμπόλεμους και αμάχους.
Έμελε σε μια «αριστερή» κυβέρνηση να συνεχίζει αυτή την άγρια τακτική της εξουσίας. Δεν είναι ανεξήγητο. Γιατί μπορεί αυτή η τακτική να έρχεται από το παρελθόν αλλά αφορά το μέλλον που μας προετοιμάζουν. Το ζοφερό μέλλον μιας νεοαποικίας θα περιλαμβάνει πολλή καταστολή.
Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε αυτά τα όνειρα των ισχυρών σε εφιάλτες για αυτούς και το προσωπικό τους.
Είναι στο χέρι μας να αντιτάξουμε την ενότητα, τον αγώνα, την αλληλεγγύη, τα δικά μας όνειρα. Και να παλέψουμε για να λάβουνε επιτέλους εκδίκηση.
Γεια σας!|
sygeneis-filoi@espiv.net
«Συγγενείς-Φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών»
