Η μνημονιακή Ελλάδα , η χώρα των καθαρμάτων, αυτών που συγκυβερνούν, αυτών που αντιπολιτεύονται και αυτών που με την ψήφο τους και την σιωπή τους οικοδομούν ένα αυταρχικό κράτος, ένα σύστημα απόλυτου έλεγχου και φίμωσης – εξόντωσης οτιδήποτε φαντάζει επικίνδυνο για την ομαλότητα του κρατικού μηχανισμού.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την θεωρία των άκρων προσπαθώντας να κερδίσει έδαφος στον αγώνα των δημοσκοπήσεων. Στο δεξί άκρο βρίσκεται η χρυσή αυγή και τα τάγματα εφόδου της τα οποία η κυβέρνηση υποτίθεται πως τα καταδικάζει, παρόλο αυτά χρησιμοποιεί ακροδεξιά φρασεολογία και τακτική αυτά δηλαδή που είναι τα ορμητήρια εναύσματα της ακροδεξιάς – παρακρατικής βίας . Στο αριστερό άκρο τοποθετείται ο Σύριζα και η προσπάθεια σύνδεσης του με την αναρχία με φρασεολογία του τύπου «οι κουκουλοφόροι του Σύριζα». Έτσι η κυβέρνηση προσπαθεί να ρίξει λάσπη στον Σύριζα συνδέοντας τον με την αναρχία και παράλληλα γνωρίζει πως πέρα από τις εκλογές όπου παίζεται το κομματικό παιχνίδι το σύστημα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια συστημική αριστερά. Από την άλλη το σύστημα-κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως η αναρχικές ιδέες είναι πραγματικός κίνδυνος για αυτό . Η σύνδεση της αναρχίας με το Σύριζα και η πρωτοφανή καταστολή που δέχονται οι αναρχικοί και οτιδήποτε λειτουργεί αντιεραχικά (ομάδες, καταλήψεις, στέκια, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι) στοχεύει στην σύνδεση των αναρχικών ιδεών και πρακτικών με το αριστερό «άκρο» δηλαδή με το σύστημα και η καταστολή είτε κρατική είτε παρακρατική στοχεύει στην αποδυνάμωση του αναρχικού «χώρου». (περισσότερα…)
