Στις 24 Φλεβάρη 2018 ο σύντροφος Χέικουρ Χίλμαρσον- Σαχίν Χουσεϊνί έμεινε στην ιστορία υπερασπιζόμενος το ελεύθερο καντόνι Αφρίν της Ροζάβα Κουρδιστάν, απέναντι στην αντεπαναστατική εισβολή μίας ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής και των μισθοφόρων της. Όσα έχουν γραφτεί από συντρόφους για την προσωπική αγωνιστική πορεία του έχει σημασία να τα ξαναδιαβάζουμε, να αναζητούμε με θέρμη τις μαρτυρίες και να ξαναζούμε τους μύθους της ανθρώπινης εξέλιξης, στιγμή στιγμή κάθε μέρα. Στην ελεύθερη συντροφική ζωή της επαναστατικής πάλης, Hevjiyana Azad, κάθε μέρα είναι πολλές επέτειοι της ιστορικής συνέχειας που ενώνει τον κατακερματισμένο υπόδουλο κόσμο. Η Hevjiyana Azad είναι κυτταρικός ιστός επανενσαρκωμένης μνήμης. Κάθε μέρα ειναι γιορτή της επανάστασης.
Όταν γνωριστίκαμε με τον σύντροφο Χέικουρ στην Αθήνα, όπου μπήκε στο κίνημα των καταλήψεων αμέσως μόλις έφτασε από το συνοριακό σφαγείο του Βόρειου Αιγαίου, μου απήυθυνε τη βούλησή του να ενταχθεί στον ένοπλο αγώνα. Ήδη προσηλωμένος στην συνεπή πρακτική εκδήλωση της αγωνιστικότητάς του, αναζητούσε το άλμα που θέτει όλες τις αντιθέσεις στην αποφενακισμένη υλική κρίση τους. Εγώ, θεωρώντας ότι η συνευθύνη της αντάρτικης στράτευσης προϋποθέτει αγωνιστικούς δεσμούς που σπανίως μπορούν και καλλιεργούνται γρήγορα έξω από μία ριζωμένη επαναστατική κοινότητα, τον προέτρεψα να επεξεργαστεί τη δυνατότητα συμμετοχής του στην αντίσταση της επανάστασης στη Bόρεια Συρία. Ο σύντροφος προχώρησε σε αυτή την κατεύθυνση με απαράμιλλη αποφασιστικότητα και αφοσίωση. Αφότου μπήκε στη μαχόμενη κοινότητα, συντομότατα έγινε δάσκαλος του κοινωνικού ήθους και φρονήματος και της επαναστατικής οργανωτικής πρακτικής, όπως μας διηγήθηκαν οι συμπολεμιστές συντροφοί του. Η λανθασμένη, γενικευτική εκτίμησή μου ως προς την απόσταση που χώριζε τον σύντροφο Χέικουρ από την ετοιμότητά του να αναλάβει ιδιαίτερες ευθύνες που σε συνθήκες εμβρυακού μητροπολιτικού αντάρτικου, απαιτούν υπερβάλουσα προσωπική σταθερότητα και πρωτοβουλία, αποτέλεσε ένα παράγοντα στροφέα, ώστε ο επαναστάτης Σαχίν Χουσεϊνί να βρει τον τόπο ολοκλήρωσής του, να προσφέρει και να βιώσει το ομορφότερο και βέλτιστο των ικανοτήτων του. Παρεπόμενα, η απόδειξη της αδυναμίας της συντηρήτικης επιφύλαξης μπροστά σε μία ανεξερεύνητη συντροφική παρουσία, μου έκανε σαφέστερη την κρισιμότητα της ανάπτυξης και διαθεσιμότητας οργανωτικού χώρου, πολιτισμικά, δηλάδη ολικά, καλλιεργημένου, για την ανοιχτή συμπερίληψη του Άλλου που επιχειρεί να διασχίσει ένα ταξικό σύνορο.
Στον κεφαλειοκρατικό πολιτισμό είμαστε όλοι εγκλοβισμένοι, βολεμένοι, ή αποκλεισμένοι, σε άνισες τοπολογίες και στιγμές. Γινόμαστε κοινότητα όταν διασχίζουμε τα σύνορα προς τα κάτω. Οπως έχει πει ο σύντροφος Ντουράν Καλκάν, ιδρυτικό μέλος του PKK αναφερόμενος στην ιστορικά ανιντακατάστατη συμμετοχή των Κούρδων επαναστατών στη Λιβανο-Παλαιστινιακή αντίσταση: «Δεν ειναι ίδιο πράγμα να αγωνίζεσαι στη χώρα σου ή έξω, στη χώρα άλλων ανθρώπων. Αναμφίβολα, είναι πολύ ευκολότερο για κάποιον να ζει και να αγωνίζεται στη χώρα του και στην κοινωνία του. Λέγεται ότι τα επαναστατικά κινήματα, μετά τη γέννησή τους έχουν δύο βασικά πεδία άντλησης εμπειρίας: πρώτα, την πρακτική στη φυλακή και δεύτερο, την πρακτική στο εξωτερικό. Κινήματα που αγωνίζονται και στα δύο πεδία και περνάνε τη δοκιμασία επιτυχώς, αν δεν χαλαρώσουν αργότερα, σίγουρα θα τα καταφέρουν».
Η τοπολογία του ριζοσπαστικού στοχασμού είναι η παγκοσμιότητα, η τοπικότητα της επαναστατικής δράσης είναι οι κρίσιμοι τόποι της τρέχουσας παγκοσμιότητας της ταξικής διαπάλης. Εστιάζοντας στη Μέση Ανατολή, το ιστορικό νήμα που συνέχει τον Μερτζάνοφ, με τις διεθνείς ταξιαρχίες της Ισπανίας, τη φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF) και τους σύγχρονους διεθνιστές που πολεμούν στο Κουρδιστάν και τη Βόρεια Συρία, είναι η κοινωνική επανάσταση ενάντια σε όλο το βάθος της κεφαλαιο-κρατικής κυριαρχίας. Ο Μερτζάνοφ, αναρχικός επαναστάσης από την Ελβετία, σχεδίαζε επιθέσεις σε ευρωπαικές τράπεζες στην Ιστανμπούλ κατά την τελευταία φάση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αιχμαλωτίστηκε και απαγχονίστηκε από τον σουλτάνο. Η RAF συμμετείχε ενεργά και άφησε μάρτυρες στον Παλαιστινιακό αγώνα. Το Κουρδικό Κίνημα ελευθερίας, έχει αναλύσει ότι η πρώτη βορειο-ατλαντική εισβολή στο Ιράκ, ευθύς μετά την πλήρη ενσωμάτωση του κρατικο-μονοπωλιακού μπλοκ στο σύστημα της ιδωτικής αγοράς, αποτέλεσε την έναρξη του τρίτου παγκόσμιου πολέμου, με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή. Ο πόλεμος μαίνεται χωρίς ανάπαυλα (μετά το περασμά του από τα Βαλκάνια) και την τελευταία δεκαετία έχει γίνει κομβικό πεδίο διαπραγμάτευσης των ιμπεριαλιστικών συσχετισμών.
Ο σύντροφος Σαχίν Χουσεϊνί όπως κι άλλοι αρκετοί μαζί του, δεν μετέβει στο καμίνι του πολέμου για να αποκτήσει ένα βίωμα, να ενισχύσει τις ικανότητες του, κλπ ατομικιστικά και χρησιμοθηρικά παράγωγα της καπιταλιστικής νοοτροπίας· έγινε ένα με τη μοναδική πραγματική αντίσταση απέναντι στην κυριαρχία των κρατιστικών, αποικιοκρατικών, ιμπεριαλιστικών και φασιστικών δυνάμεων: το κίνημα της συνομοσπονδιακής αυτονομίας. Ο Χέικουρ πολεμάει ακόμα στο Αφρίν, στη Ροζάβα και τις Ζώνες Άμυνας Μεντίγια, ετοιμάζεται να επιστρέψει στο Αιγαίο και στου πάγους του ιμπεριαλιστικού βορά. Ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία, η σύγχυση των εθνικά περιχαρακωμένων ελευθεριακών, το χώνεμα της κρατιστικής αριστερά μέσα στη δίνη του ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμού, κι η απλανής αριστοκρατική ουδετερότητα του μητροπολιτικού πασιφισμού, σημαίνουν συναγερμό. Η διέξοδος, σίγουρα όχι άκοπη και αναίμακτη, βρίσκεται στους καρπούς που έχουν βλαστήσει στη Βόρεια Συρία, την Τουρκία, το Βόρειο Ιράκ και το βόρειοδυτικό Ιραν. Δεν υπάρχει πιο επίκαιρη πρόταση, από το Παγκόσμιο Δημοκρατικό Συνέδριο* των αυτόνομων και συνομόσπονδων και αυτοπεριφρουρούμενων λαών. Μία συνάντηση που χτίζεται σε καθε χαράκωμα επαναστατικής αντίστασής, σαν αυτό στο οποίο έδωσε τη ζωή του ο σύντροφος Σαχίν Χουσεϊνί.
Ο σύντροφος Χέικουρ κατέδειξε ότι η επαναστατική πάλη, αναμφίβολα σημαίνει ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Επιπλέον όμως μας έδειξε τι σημαίνει επαναστατική οργάνωση. Τόσο απλό, αλλά ακόμα μακρινό για το σύγχρονο αναρχικό κίνημα διεθνώς: αλληλέγγυα δέσμευση στην ανάγκη απέναντι στην τυραννία.
Όταν το alter ego των αφεντικών του πλανήτη, έσερνε χιλιάδες γυναίκες και παιδιά σε σκλαβοπάζαρα, εσύ βρήκες τις οργανωμένες και τους οργανωμένους και διέλυσες το άντρο των δημίων, ενώ οι μέντορες πίσω σου παραμιλούσαν, «ναι μεν αλλά το PKK είναι τέτοιο κι αλλιώτικο». Όταν οι δολοφόνοι ξαναμπήκαν, χαλυβδόφραχτοι και με τις ευχές του χριστιανού πατριάρχη, ήσουν ήδη εκεί μπροστά από ένα χωριό στην άλλη μεριά της Γης κι έμεινες εκεί μέχρι τέλους, ενώ οι «σύντροφοι» σου έλεγαν «δεν είναι ο δικός σου αγώνας». Εσύ που όταν σου είπε ο διπλανός «πάμε να τους χτυπήσουμε», είπες αμέσως «πάμε», ενώ η φωνή που’χες αφήσει στον παλιό κόσμο ψυθίριζε «δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος». Έτσι λοιπόν, διασχίζοντας το παγωμένο σύνορο του χρόνου, κατεβαίνει απ’τους ουρανού στη Γη η ελεύθερη ζωή, καίγοντας τα πέπλα της ταξικής κόλασης.
Ο Σαχίν Χουσεϊνί ήξερε ότι δεν αρκεί να βρεθείς στο επίμαχο σημείο την κρίσιμη στιγμή: έχεις καθήκον να ξεθεμελιώσεις τις εισβολές γύρω σου, να σηκώσεις αστραπές, να κατεβάσεις ποτάμια. «Δεν γίνεται να μην είμαστε εκεί», είπε και κίνησε όλο το ταμπούρι για εκεί. Ήξερε ότι για να νικήσουμε στην Γη, οι πρώτοι που περνάν στον μεθοριακό τόπο γίνονται ρίζα. Να τι σημαίνει «επαναστατικό κίνημα», να με τι υλικό φτιάχνεται η Οργάνωση.
Στον παράδεισο που κατοίκησε ο Χέικουρ, σεργιανάει ακόμη ο βιασμός κι ο φόνος. Οι λογαριασμοί ανήκουν στους περιπλανώμενους της ζωής.
Ας μην χαρίσουμε έναν ήσυχο θάνατό μας στους αφέντες.
Sehid Namirin
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
24 φλεβάρη 2022
* https://athens.indymedia.org/post/1613793/
ΠΗΓΗ: ΕΔΩ
