Tagged: ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ

Είμαστε 2 φυλακισμένοι-πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας που έδρασε στο διάστημα 2003-2017 και ανέλαβε την ευθύνη για 18 ενέργειες-επιθέσεις εναντίον στόχων του πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος, του κράτους και του κεφαλαίου. Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει αναλάβει την ευθύνη για βομβιστικές και ένοπλες επιθέσεις ενάντια στα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας, το Χρηματιστήριο Αθηνών, στην Τράπεζα της Ελλάδας και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τράπεζες, αστυνομικά τμήματα, σε αστυνομικούς των ΜΑΤ (Μονάδες Αντιμετώπισης Ταραχών-ειδικές δυνάμεις καταστολής εξεγέρσεων και διαδηλώσεων). Έχει αναλάβει επίσης την ευθύνη για απόπειρα εναντίον υπουργού δημοσίας τάξης και την επίθεση με αντιαρματική ρουκέτα εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα ενώ το 2016 η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα επιχείρησε αεροπειρατεία ελικοπτέρου με σκοπό την απόδραση από τις φυλακές του συντρόφου Μαζιώτη (καθώς και άλλων κρατουμένων) για τη συνέχιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα.

4/12/2020

Οι νέες τροποποιήσεις για τον σωφρονιστικό κώδικα που φέρνει η κυβέρνηση της Ν.Δ (από τις 30/11 στη Βουλή) είναι συνέχεια των ήδη μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεων που έχει ψηφίσει από την αρχή κιόλας της θητείας της, από το καλοκαίρι του 2019 και αποτελούν κομμάτι της κύριας πολιτικής προτεραιότητάς της που συνοψίζεται στο δόγμα ‘‘νόμος και τάξη’’.

Έχουμε ήδη αναφερθεί σε παλιότερο κείμενο μας, από τον Σεπτέμβριο του 2019, στο ‘‘δόγμα καταστολή, νόμος και τάξη και η αναπαραγωγή του συστήματος’’, ότι η γενικότερη σκλήρυνση του ποινικού και κατασταλτικού πλαισίου είναι παράλληλη με τις υφιστάμενες συνθήκες της πολυδιάστατης συστημικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, την φτωχοποίηση και εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού λόγω των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης από το κράτος (βλ. Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης-μνημόνια) και την επακόλουθη αύξηση της κοινωνικής παραβατικότητας που είναι και αυτό συνέπεια της πολυδιάστατης συστημικής κρίσης. Ήταν φυσικό επακόλουθο ότι η ήττα της κοινωνικής εξέγερσης για την ανατροπή των μνημονίων το 2010-2012 και η ήττα γενικότερα των κοινωνικών αντιστάσεων το αμέσως επόμενο διάστημα θα οδηγούσε σε έξαρση της βίας στην κοινωνική βάση αφήνοντας αλώβητη την οικονομική-πολιτική ελίτ που είναι υπεύθυνη για τα κοινωνικά δεινά και την αποσύνθεση που επικρατεί. Η φυλακή ως καθρέπτης και αποδέκτης των κοινωνικών εξελίξεων δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τις συνθήκες που υφίστανται έξω από αυτήν.

Είναι γνωστό ότι το πρώτο νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση τον Αύγουστο του 2019, αφορούσε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα που είχε ψηφίσει η απερχόμενη κυβέρνηση Σύριζα που στόχο έχουν τους ελάχιστους πολιτικούς κρατούμενους, καταδικασμένους για το εγχώριο αντάρτικο πόλης. Ακολούθησε άλλο ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορούσε διατάξεις στον ‘‘αντιτρομοκρατικό’’ νόμο, τον 187Α, καθώς και ρυθμίσεις που στοχεύουν στον περιορισμό των διαδηλώσεων ενώ τώρα φέρνει νέες τροποποιήσεις στον ‘‘σωφρονιστικό’’ κώδικα αυτή τη φορά που αφορούν την αύξηση του ορίου χορήγησης των αδειών, στους ισοβίτες από τα 8 χρόνια που είναι σήμερα στα 12 και από το 1/5 στα 2/5 της ποινής για τους κρατούμενους που είναι καταδικασμένοι σε ποινές άνω των 10 ετών κάθειρξης. Επίσης στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι η επαναφορά των φυλακών τύπου Γ΄ και η δημιουργία ‘‘πειθαρχικών’’ φυλακών.

Όλες οι μέχρι τώρα μεταρρυθμίσεις, όπως έχουμε ήδη επισημάνει βασίζονται σε μια στοχευμένη στρατηγική της κυβέρνησης, της ταυτόχρονης αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος και των πολιτικών χώρων αντίστασης και της κοινωνικής παραβατικότητας όπου οι πρώτοι συσχετίζονται και ταυτίζονται με το δεύτερο. Έτσι, στο κατασταλτικό μίξερ της κυβέρνησης σκόπιμα αναμείχθηκαν από τη μια, οι πολιτικοί κρατούμενοι και καταδικασμένοι με τον ‘‘αντιτρομοκρατικό’’ νόμο, το πανεπιστημιακό άσυλο, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις αναρχικών και προσφύγων, τα Εξάρχεια και από την άλλη, το εμπόριο ναρκωτικών και το λαθρεμπόριο γενικά, η ένταση της κοινωνικής παραβατικότητας, οι ‘‘μαφίες’’ και η βία εντός των φυλακών.

Οι τροποποιήσεις στον ‘‘σωφρονιστικό’’ κώδικα που αφορούν την αύξηση του ορίου χορήγησης των αδειών, πέραν του γεγονότος ότι αποτελεί μια επιπλέον ποινή τιμωρίας για τους βαρυποινίτες κρατούμενους, στην πραγματικότητα τις καταργεί και τις καταστρατηγεί έμμεσα για τους περισσότερους κρατούμενους των φυλακών που είναι βαρυποινίτες συμπεριλαμβανομένων και των ισοβιτών αλλά επίσης έμμεσα καταστρατηγεί κατά συνέπεια και το δικαίωμα της υφ’ όρου αποφυλάκισης όσων συμπληρώνουν τα 3/5 μικτά (δηλαδή μαζί με εργασία) της ποινής τους. Σύμφωνα με το νέο ποινικό κώδικα που ψήφισε ο Σύριζα τον Ιούλιο του 2019, αυξήθηκε το πραγματικό όριο έκτισης της ποινής μέχρι το όριο αίτησης αναστολής του υπολοίπου, από το 1/3 όπως ίσχυε στον παλιό ποινικό κώδικα στα 2/5 (μαζί με εργασία που μετρά ευεργετικά) της ποινής. Δηλαδή για να συμπληρώσει κάποιος κρατούμενος το όριο των 3/5 μικτά (με εργασία) της ποινής του, πρέπει να εκτίσει στη φυλακή τα 2/5 και το υπόλοιπο 1/5 να το συμπληρώσει με εργασία στη φυλακή.

Ο θεσμός της άδειας που λειτουργεί επιτυχημένα εδώ και 2,5 δεκαετίες –κατάκτηση μέσα από εξεγέρσεις και αγώνες στις φυλακές– υφίσταται ως ένα μεταβατικό στάδιο για τους κρατούμενους από το καθεστώς της φυλακής στο καθεστώς πλήρους ελευθερίας και βοηθά στην σταδιακή επανένταξή τους. Με τις νέες τροποποιήσεις που φέρνει η κυβέρνηση για τις άδειες, το όριο των 2/5 που χρειάζεται για την υφ’ όρο αποφυλάκιση (μαζί με το 1/5 εργασία) συμπίπτει με το όριο που πρέπει να κάνουν οι κρατούμενοι καταδικασμένοι άνω των 10 ετών κάθειρξη για να ζητήσουν άδεια αντί του 1/5 όπως ισχύει τώρα. Δεδομένου ότι μέχρι τότε δεν θα μπορεί να πάρει κάποιος άδεια που έχει ποινή πάνω από 10 χρόνια, κανένα συμβούλιο αναστολών δεν θα χορηγεί αναστολή εφόσον ο κρατούμενος δεν έχει περάσει από το μεταβατικό στάδιο των αδειών που είναι και δοκιμαστικό εφόσον τηρεί τους όρους χορήγησης των αδειών, π.χ. παρουσία στο αστυνομικό τμήμα του τόπου κατοικίας, παραμονή στην διεύθυνση που δήλωσε. Έτσι στην πραγματικότητα, το δικαίωμα της χορήγησης αναστολής στα 3/5 μικτά (2/5 συν 1/5 εργασία) καταστρατηγείται και καταργείται για την πλειοψηφία των κρατουμένων των φυλακών που είναι βαρυποινίτες, άρα η αναστολή θα χορηγείται μετά τα 3/5. Στις νέες τροποποιήσεις συμπεριλαμβάνεται επίσης η μείωση του αριθμού των ημερών της άδειας ενώ αυστηροποιείται και το πλαίσιο των κριτηρίων μεταγωγής στις αγροτικές φυλακές στερώντας από την πλειοψηφία των κρατουμένων το δικαίωμα μεταγωγής τους στις αγροτικές φυλακές έτσι ώστε με εργασία με ευεργετικό υπολογισμό στην επιμέτρηση της ποινής να μπορούν να μειώσουν τον χρόνο κράτησης μέχρι το όριο αίτησης αναστολής στα 3/5. Οι νέες τροποποιήσεις για τις άδειες και η υποβάθμιση ουσιαστικά των αγροτικών φυλακών αποτελούν πρόσθετη ποινή για την πλειοψηφία των κρατουμένων και αυξάνει το πραγματικό όριο έκτισης της ποινής μέχρι να χορηγηθεί η αναστολή του υπολοίπου, πέραν των 3/5. Γενικότερα όμως στα πλαίσια της σκλήρυνσης του ποινικού και ‘‘σωφρονιστικού’’ πλαισίου, ακόμα και ο θεσμός της χορήγησης αναστολής τείνει πια να είναι υπό αναίρεση ειδικά για τους ισοβίτες και τους βαρυποινίτες κρατούμενους έτσι ώστε όταν λέμε ισόβια να είναι πραγματικά ισόβια, κατά περίπτωση φυσικά, και το όριο των 3/5 για την χορήγηση αναστολής για αυτούς που έχουν πρόσκαιρη κάθειρξη να αναιρείται σταδιακά και να αυξάνεται.

Αυτή είναι η γενικότερη τάση του συστήματος της ποινικής καταστολής με τη κυβέρνηση να έχει την πρόθεση να θάψει και να ‘‘τσιμεντάρει’’ ένα μεγάλο μέρος αν όχι την πλειοψηφία των κρατουμένων των φυλακών που είναι βαρυποινίτες. Ειδικά γι’ αυτούς που έχουν τιμωρηθεί πειθαρχικά, όχι απαραίτητα για σοβαρές αιτίες, π.χ. απείθεια σε εντολή σωφρονιστικού υπαλλήλου, εξύβριση υπαλλήλου, κατοχή κινητού τηλεφώνου, ο στόχος της χορήγησης άδειας και αναστολής στα 3/5, ακόμα και όταν έχουν λήξει τα πειθαρχικά, θα φαντάζει άπιαστο ‘‘όνειρο’’.

Η σχέση της πολιτικής αναπαραγωγής του συστήματος με την σύγχρονη ‘‘αντεγκληματική’’ πολιτική είναι τόσο άρρηκτα δεμένη που η περιστολή των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η φτωχοποίηση, οι κατασχέσεις, η αύξηση των αστέγων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο πηγαίνει παράλληλα με την κοινωνική αποσύνθεση, την αύξηση των αυτοκτονιών σε μια κοινωνία σε καθεστώς κατάθλιψης, την αύξηση των θανάτων λόγω φτωχοποίησης και αρρώστιας, την αύξηση της κοινωνικής παραβατικότητας, της χρήσης και διακίνησης ναρκωτικών και της βίας στην κοινωνική βάση. Έτσι και η λύση που προτείνουν οι τιμητές του δόγματος ‘‘νόμος και τάξη’’ είναι περισσότερες φυλακές, δημιουργία φυλακών τύπου Γ΄- πειθαρχικών φυλακών, περισσότεροι δεσμοφύλακές, περισσότεροι μπάτσοι, πιο αυστηροί νόμοι και διατάξεις, περισσότερη καταστολή, περισσότερη περιστολή δικαιωμάτων είτε εκτός είτε εντός των τειχών και αυτό με γνώμονα όχι φυσικά την ασφάλεια των πολλών, της πλειοψηφίας της κοινωνίας η οποία έχει απωλέσει το δικαίωμα και την αίσθηση της ασφάλειας λόγω της ίδιας της κρατικής πολιτικής αναπαραγωγής του συστήματος αλλά την ασφάλεια των λίγων, της μειοψηφίας της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας έτσι ώστε να μπορεί να απολαμβάνει ανεμπόδιστα τα προνόμιά της.

Αφού οι υπερασπιστές του συστήματος με τις εγκληματικές αντικοινωνικές πρακτικές τους, της επιβολής των μνημονίων, των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης –για την οποία είναι επίσης υπεύθυνοι– προκάλεσαν την αύξηση της κοινωνικής παραβατικότητας, εγκληματικότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού, έρχονται τώρα να δώσουν υποτίθεται λύση με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν: περισσότερη καταστολή, περισσότερη βία, περισσότερη περιστολή δικαιωμάτων εκτός και εντός φυλακών. Οι ίδιοι οι κλέφτες και ληστές του κοινωνικού πλούτου, οι εκμεταλλευτές των εργαζομένων που δημιουργούν τον κοινωνικό πλούτο, αυτοί που επέβαλαν κατ’ εντολή των υπερεθνικών αφεντικών (Ε.Ε, ΕΚΤ, ΔΝΤ), μια πολιτική εκκαθάρισης πλεονάζοντος πληθυσμού για να σωθεί το σύστημα και τα προνόμιά τους, αυτοί που λέγανε ότι δεν ξέρανε τι υπογράφουν το 2010 (βλ. δήλωση Χρυσοχοΐδη), εμφανίζονται ως ‘‘προστάτες του πολίτη’’ και τιμητές τάχα της κοινωνικής ασφάλειας.

Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο όπου ενώ μέχρι τώρα, οι υπεύθυνοι του συστήματος όσον αφορά τις φυλακές μιλούσαν για ‘‘μέτρα’’ που θα βελτίωναν υποτίθεται τις άθλιες συνθήκες των φυλακών για τους κρατούμενους χρησιμοποιώντας την κούφια ρητορική του ‘‘σωφρονισμού’’ και της ‘‘επανένταξης’’, τώρα περνάμε σε μια εποχή που αυτή η ρητορική θεωρείται πια αναχρονιστική στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού και αυτό που θα δούμε ξεκάθαρα να κυριαρχεί είναι η ωμή τιμωρητική νοοτροπία με την παραμονή όσο γίνεται περισσότερο των κρατουμένων στις φυλακές, ενίοτε για κάποιους υπό ειδικό καθεστώς κράτησης. Για τους υπεύθυνους του συστήματος, οι κρατούμενοι των φυλακών είναι ανθρώπινα σκουπίδια και οι φυλακές χωματερές. Μέσα σε όλα αυτά, η πανδημία του COVID 19 από την περασμένη άνοιξη πρόσθεσε περισσότερη περιστολή δικαιωμάτων για τους κρατούμενους με το πρόσχημα τάχα της προστασίας τους από τον κορωνοϊό. Τόσο την περίοδο του πρώτου όσο και τώρα στο δεύτερο lockdown με εντολή της Γενικής Γραμματείας ‘‘Αντεγκληματικής’’ Πολιτικής ισχύει γενική απαγόρευση επισκεπτηρίων, απαγόρευση χορήγησης αδειών, περιορισμός στην χορήγηση πραγμάτων, μέτρα που λειτουργούν ως πρόσθετη επιβάρυνση και επιπλέον τιμωρία για τους κρατούμενους. Ακόμα και στο μεσοδιάστημα των 2 lockdown, από τον περασμένο Αύγουστο ενώ είχε αρθεί η απαγόρευση κυκλοφορίας, απαγορεύτηκαν εκ νέου οι άδειες για τους κρατούμενους και τα ανοιχτά επισκεπτήρια με συγγενείς. Και όλα αυτά ενώ η κυβέρνηση αδιαφόρησε για τα αιτήματα των κρατουμένων για αποσυμφόρηση των φυλακών και μέτρα προστασίας από τον COVID-19 και απάντησε με καταστολή για τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων γυναικών στις Γ. Φ. Κορυδαλλού (από τις 18/3 και τη στάση στις 20 Μαρτίου) και τις μεταγωγές μας στις φυλακές Θήβας (Πόλα Ρούπα στις 21/3) και Δομοκού (Ν. Μαζιώτης στις 24/3). Όπως με βία, ξυλοδαρμούς και καταστολή απάντησε στην εξέγερση των κρατουμένων γυναικών στον Ελαιώνα τον περασμένο Απρίλιο μετά τον θάνατο κρατούμενης που δεν την μετέφεραν στο νοσοκομείο λόγω εγκληματικής αδιαφορίας. Παρά βέβαια τα ‘‘επιτυχή’’ μέτρα που διαφημίζει η Γενική Γραμματεία ‘‘Αντεγκληματικής’’ Πολιτικής, ο κορωνοϊός έχει ήδη εισχωρήσει σε πολλές φυλακές και οι κρατούμενοι μετράνε τους πρώτους νεκρούς στις φυλακές Διαβατών.

Η περιστολή δικαιωμάτων από το κράτος είτε στη φυλακή είτε στην κοινωνία γενικότερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Η πανδημία του εργαστηριακού-συστημικού ιού COVID -19 με όπλο τον φόβο και τον πανικό αποτέλεσε ένα εργαστήριο ολοκληρωτισμού για το καθεστώς όπου μέτρα όπως η γενική απαγόρευση κυκλοφορίας, η απαγόρευση συναθροίσεων, η απαγόρευση και βίαιη καταστολή της διαδήλωσης για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η απαγόρευση των εκδηλώσεων της επετείου δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη, ο έλεγχος των μετακινήσεων του πληθυσμού μέσω των εγγράφων και των μηνυμάτων κινητής τηλεφωνίας –κανένα προηγούμενο ολοκληρωτικό καθεστώς δεν μπόρεσε να καταφέρει έναν τέτοιο γενικευμένο έλεγχο– συναρτάται με την όξυνση της φτωχοποίησης, της ανεργίας και της οικονομικής κρίσης γενικότερα. Η έγνοια του κράτους δεν είναι φυσικά η αποτροπή του θανάτου πολιτών όπως και των κρατουμένων από τον ιό αφού με τις μνημονιακές πολιτικές που έχει εφαρμόσει από το 2010 έχει δολοφονήσει περισσότερους ‘‘άχρηστους’’ και πλεονάζοντες για το σύστημα ανθρώπους από ότι ο κορωνοϊός τους τελευταίους μήνες αλλά η πολιτική διαχείριση του προβλήματος αφού η ίδια η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας από τις μνημονιακές πολιτικές συναρτάται με τη μεταφορά των ευθυνών στους ίδιους τους πολίτες, όπως ακριβώς έγινε και με την οικονομική κρίση.

Ο Επαναστατικός Αγώνας ως οργάνωση με την δράση του υπήρξε μείζονα προτεραιότητα όσον αφορά τους στόχους της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής. Ως αμετανόητα μέλη του που υπερασπιστήκαμε με κάθε κόστος τις επιλογές μας, που δεν παραδοθήκαμε και συνεχίσαμε τη δράση μετά το 2012 βγαίνοντας στην ‘‘παρανομία’’, γνωρίζουμε ότι παραμένουμε διαρκώς στόχος μιας ειδικής αντιμετώπισης ως πολιτικοί κρατούμενοι. Γι’ αυτό είναι προφανές ότι οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης στα πλαίσια εφαρμογής της πολιτικής του δόγματος ‘‘νόμος και τάξη’’ στοχοποιούν και ‘‘φωτογραφίζουν’’ μεταξύ άλλων και εμάς. Γιατί πρόθεση του κράτους είναι να παραμείνουμε όσο γίνεται περισσότερο στις φυλακές ακόμα και πέρα από τα υφιστάμενα όρια χορήγησης αναστολής με τους ισχύοντες νόμους.

Πόλα Ρούπα – Γ΄ πτέρυγα γυν.φυλακών Ελαιώνα Θήβας

Νίκος Μαζιώτης – Δ΄ πτέρυγα Δομοκού μέλη του Επαναστατικού Αγώνα

ΠΗΓΗ: Mpalothia

ΚΟΜΟΤΗΝΗ 4 7 2020 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ «Για το ξεπέρασμα του κράτους και του κεφαλαίου- για μια Συνομοσπονδιακή Ακρατική-Αταξική οργάνωση»

2/4/2020

Στις 28/4 είχε προσδιοριστεί η πρώτη πειθαρχική διαδικασία για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 9/4 στις φυλακές Ελαιώνα, ύστερα από το θάνατο της κρατούμενης Αζιζέ Ντεμίρογλου. Με το άκουσμα του θανάτου της Αζιζέ ξέσπασε εξέγερση στη φυλακή γεγονός που προκλήθηκε ύστερα από μια μακρά περίοδο αυξημένης πίεσης πάνω στις κρατούμενες στην οποία καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο φόβος της αρρώστιας από τον κορονοϊό, ο φόβος του θανάτου είτε από τον κορονοϊό είτε από άλλη αιτία, η αναμονή για την υλοποίηση των μέτρων για την αποσυμφόρηση των φυλακών που είχε εξαγγείλει το υπουργείο και που ποτέ δεν υλοποίησε, προκαλώντας άγχος, οργή και αγανάκτηση. Στις αιτίες που έθρεψαν την εξέγερση συγκαταλέγονται και οι συνθήκες κράτησης (υπερπληθυσμού σε θαλάμους), αλλά και η χαρακτηριστική αυστηρότητα στις όποιες διεκδικήσεις των κρατουμένων, οι οποίες παγίως συναντούν το τείχος της απειλής και της τιμωρίας. Η εξέγερση αυτή γεγονός πρωτοφανές για τα δεδομένα των φυλακών τα τελευταία 13 χρόνια, αναίρεσε έστω και στιγμιαία την πολιτική ‘‘επιτυχία’’ της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης της πανδημίας και γι’ αυτό το λόγο τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους επέλεξαν να το θάψουν θεωρώντας την ως σοβαρή απειλή υπονόμευσης τόσο του κυβερνητικού έργου όσο και της πολυδιαφημισμένης ‘‘κοινωνικής συναίνεσης’’ στα μέτρα της κυβέρνησης. Παρά όμως τις συντονισμένες προσπάθειες απόκρυψης του γεγονότος, κατάφερε να βγει στην επιφάνεια αναδεικνύοντας έναν ‘‘άλλο κόσμο’’, τη κραυγή μιας μεγάλης ευπαθούς ομάδας, αυτής των κρατουμένων που συνωστίζονται σε κελιά και θαλάμους αγωνιώντας για την ίδια τους την επιβίωση. Ανέδειξε έναν ‘‘άλλο κόσμο’’ χωρίς δικαιώματα που φιμώνεται, που του αρνούνται να διεκδικεί με την απειλή της παράτασης της φυλάκισης να πλανάται πάνω από κάθε σκέψη για αντίδραση. Συνεπώς το γεγονός αυτό ενείχε σημαντική πολιτική διάσταση που υπερέβαινε κατά πολύ τα στενά όρια των ζητημάτων που αφορούν στους κρατούμενους, άγγιξε τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής το τρέχον διάστημα αναδεικνύοντας το ψέμα της περί της ‘‘φιλάνθρωπης’’ και της ‘‘κοινωνικά αλληλέγγυας’’ πολιτικής της. Επίσης έφερε στην επιφάνεια το κρυμμένο φασιστικό πυρήνα της κυβέρνησης που ιεραρχεί ζωές και θανάτους και ποδοπατά δικαιώματα, αντιμετωπίζει με ρατσισμό τους κρατούμενους και εξαπολύει την ωμή κρατική βία όταν διεκδικούν. Μετά το τέλος της εξέγερσης ακολούθησε μια κινητοποίηση αντίδρασης στον θάνατο της Αζιζέ, τον εμπαιγμό της κυβέρνησης που είχε εξαγγείλει μέτρα αποσυμφόρησης και δεν υλοποίησε, και με αιτήματα που αφορούσαν στην άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών. Η κινητοποίηση κατεστάλη βίαια, λίγη ώρα μετά την έναρξή της και ενώ είχε προηγηθεί κατάθεση εγγράφου υπογεγραμμένο από πολλές κρατούμενες που ενημέρωνε πως η φυλακή θα παρέμενε ανοιχτή ως τις 11μ.μ, κατά τις μεσημεριανές ώρες και πως θα απείχαν οι κρατούμενες από το συσσίτιο και από την εργασία. Η καταστολή συνεχίστηκε με τις μαζικές πειθαρχικές διαδικασίες, με την παραπομπή στο ‘‘σωρό’’ κρατουμένων για σειρά κατηγοριών.

Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενο κείμενό μου που έχω δημοσιοποιήσει, πρώτη στη λίστα ονομάτων που θα περνούσαν από πειθαρχικό συμβούλιο με την κατηγορία της ‘‘απείθειας’’, κατηγορία που αφορούσε στην μετά την εξέγερση κινητοποίηση ήμουν εγώ. Στις 28/4 ξεκίνησε η πειθαρχική διαδικασία και ενώ ήμουν πάλι πρώτη στην ανακοίνωση ονομάτων, καλέστηκα από το συμβούλιο τελευταία. Πληροφορήθηκα από τις άλλες κρατούμενες που προηγήθηκαν ότι ρωτήθηκαν όλες ‘‘ποιός τις έβαλε να υπογράψουν και να μείνουν έξω από τους θαλάμους’’. Όπως μου είπαν αρνήθηκαν κατηγορηματικά ότι συνέβη κάτι τέτοιο. Ήταν σαφές ότι αναζητούσαν εναγωνίως ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος μου, καθώς είχα στοχοποιηθεί ήδη από το πρωί της 9ης Απρίλη από το ίδιο το υπουργείο και από την γ. γ αντεγκληματικής πολιτικής Σ. Νικολάου με τη δήλωσή της σε δημοσιογράφους ‘‘ότι είναι η Πόλα Ρούπα στην Θήβα’’, δήλωση που εμμέσως πλην σαφώς αποσκοπούσε να μου αποδώσουν την ευθύνη για όλα τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Εξάλλου μια ‘‘άτυπη προανακριτική διαδικασία’’ βρισκόταν σε εξέλιξη τις προηγούμενες ημέρες από την υπηρεσία για την αναζήτηση ‘‘της υποκινήτριας ή των υποκινητριών’’. Όμως ούτε η άτυπη ούτε η επίσημη διαδικασία δεν απέδωσε με την κατασκευή στοιχειών εναντίον μου. Οι μόνες που δεν ρωτηθήκαμε ποιός μας έβαλε ήμουν εγώ και η συγκρατούμενή μου Παγώνη Κατερίνα που επίσης καταδικάστηκε. Αναφέρω περιληπτικά τα κυριότερα σημεία της «απολογίας» μου: ‘‘Για να εξεταστεί το κατηγορητήριο θα πρέπει να αναλυθεί και να γίνει κατανοητό το υπόβαθρο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγιναν τα γεγονότα της 9ης Απρίλη. Οι κρατούμενες το τελευταίο διάστημα βιώναμε μια ασφυκτική πίεση λόγω της απειλής του κορονοϊού σε συνδυασμό με τις συνθήκες κράτησής μας στη φυλακή, της απειλής της πανδημίας στις οικογένειές μας και τα παιδιά μας. Υπήρχε έντονη αγωνία και αναστάτωση γιατί η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε μέτρα για την αποσυμφόρηση των φυλακών που είχε εξαγγείλει, μια πράξη που όλες εκλάβαμε ως εμπαιγμό ενώ η αγωνία μπροστά στην απειλή της πανδημίας και του θανάτου ήταν και είναι μεγάλη. Δεν είμαι πολύ καιρό σε αυτή τη φυλακή όμως από την πρώτη στιγμή που ήρθα ήταν εμφανές ότι οι κρατούμενες ήταν πολύ ανήσυχες και είχαν μεγάλη αγωνία για το τι θα συμβεί. Ο θάνατος της Ντεμίρογλου ήρθε να κορυφώσει το άγχος, την αγωνία, τον φόβο του θανάτου των κρατουμένων και σε συνδυασμό και με τον κυβερνητικό εμπαιγμό ο φόβος μετατράπηκε σε οργή. Επίσης ενάμιση μήνα πριν είχε πεθάνει και άλλη κρατούμενη η Γεωργία Τριανταφύλλου, γεγονός που η διεύθυνση της φυλακής είχε αρνηθεί στις 9/4 όταν αναφέρθηκα σε αυτόν μπροστά στον απεσταλμένο του υπουργείου. Ο θάνατος της συγκρατούμενής μας ήταν η θρυαλλίδα που προκάλεσε την έκρηξη. Θα πρέπει να εξεταστεί σε όλες τις πειθαρχικές διαδικασίες που θα γίνουν το υπόβαθρο που γέννησε αυτή την έκρηξη και να εξετάσετε όλα τα γεγονότα που προηγήθηκαν. Εξάλλου ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 79 αναφέρει ότι κάθε δικαστήριο πρέπει να εξετάζει τα αίτια και τις συνθήκες που τελούνται οι πράξεις που εκδικάζονται ενώ στην παράγραφο 4 του ίδιου άρθρου αναφέρεται πως είναι δικαιολογημένη μια πράξη λόγω συναισθηματικής φόρτισης. Ακόμα και ο Σωφρονιστικός Κώδικας στο άρθρο 71 που αναφέρεται στις πειθαρχικές διαδικασίες ζητάει την εξέταση των συνθηκών που τελέστηκαν οι πράξεις και αναφέρει ότι το συμβούλιο μπορεί να απέχει από την επιβολή ποινής. Η συγκεκριμένη δίωξη αφορά την άρνησή μας να μπούμε στους θαλάμους κατά τις βραδινές ώρες. Η εξέγερση είχε λήξει ώρες πριν. Υπήρχε μια συλλογική απόφαση να προχωρήσουμε στην κινητοποίηση αυτή, να κρατάμε τους θαλάμους ανοιχτούς το βράδυ ως τις 11 και τις μεσημεριανές ώρες, να γίνει αποχή από την εργασία και το συσσίτιο, με αιτήματα για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Είχαμε πριν καταθέσει έγγραφα με υπογραφές. Η κινητοποίησή μας αυτή κατεστάλη με την βίαιη εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων. Δηλαδή μια μη βίαιη κινητοποίηση δέχτηκε βίαιη επίθεση προκειμένου να λήξει. Επισημαίνω ότι πολλές φυλακές πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις με αίτημα την αποσυμφόρηση και κάποιες απ’ αυτές γίνονται τώρα. Θα πρέπει να προσθέσω πως όλα όσα έγιναν την 9η Απρίλη δεν είχαν ιδιοτελή κίνητρα. Πολλές κρατούμενες και εγώ επίσης δεν αποβλέπαμε σε αποφυλάκιση με τα μέτρα αποσυμφόρησης που προτείναμε. Τα κίνητρα είναι υπερατομικά και καθοριστικός παράγοντας ήταν η αλληλεγγύη. Οι διεκδικήσεις, οι κινητοποιήσεις, οι διαμαρτυρίες δεν γίνονται με την κατάθεση ενός εγγράφου, αλλά μέσα από πράξεις που ασκούν πίεση για την υλοποίηση των αιτημάτων και την περιφρούρησης των δικαιωμάτων, είναι νόμιμες και κατοχυρωμένες από το ίδιο το Σύνταγμα αλλά και από την διεθνή νομολογία. Πουθενά ούτε στο Σύνταγμα ούτε στον Ποινικό ούτε στον Σωφρονιστικό κώδικα δεν αναγράφεται ότι εξαιρούνται οι κρατούμενοι από το δικαίωμα να πραγματοποιούν κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, αγώνες’’.

Είχα ζητήσει την παρουσία της συνηγόρου μου Κούτρα Ηλέκτρας-Λήδας όπως προβλέπεται από τον σωφρονιστικό κώδικα και πραγματοποιήθηκε μέσω skype. Η συνήγορός μου τοποθετήθηκε προασπίζοντας τη νομιμότητα της κινητοποίησή μας και αναφέρθηκε εκτενώς στην εγχώρια και τη διεθνή νομολογία που κατοχυρώνει τα όσα υπερασπιστήκαμε στη διαδικασία. Η παράστασή της έγινε και κατά την εξέταση της Κατερίνας Παγώνη με το ίδιο υπερασπιστικό πλαίσιο. Δύο ώρες μετά το πέρας της διαδικασίας κάλεσαν εμένα και την Παγώνη αυτή τη φορά πρώτες για να μας ανακοινώσουν την απόφαση που ήταν η καταδίκη μας (20 πόντους) για την ‘‘παράνομη’’ πράξη της ‘‘απείθειας’’. Η εισαγγελέας με ρώτησε αν έχω κάτι να πω και της απάντησα: ‘‘Παρανομία δεν είναι αυτό που κάναμε εμείς. Παρανομία είναι να πεθαίνουν άνθρωποι στη φυλακή. Παρανομία είναι να εξαγγέλλει η εκτελεστική εξουσία μέτρα και να μην τα εφαρμόζει. Παρανομία είναι να καταστέλλεται βίαια μια μη βίαιη και δίκαιη κινητοποίηση, να ξυλοκοπούνται κρατούμενες. Παρανομίες έγιναν από την άλλη μεριά, τη δική σας, όχι από την δική μας’’.

Στη συνέχεια καλέστηκαν οι υπόλοιπες που τους ανακοινώθηκε ότι κρίθηκαν αθώες. Ζητήσαμε επίμονα να μας γνωστοποιηθεί η αιτιολόγηση της δικής μας καταδίκης και του διαχωρισμού μας από τις υπόλοιπες όμως καμία εξήγηση δεν μας δόθηκε. Το γεγονός ότι το πειθαρχικό συμβούλιο (που αποτελείται από την επόπτρια εισαγγελέα Α. Μουσούρη, τον διευθυντή της φυλακής Γ. Μακρή και την προϊσταμένη της κοινωνικής υπηρεσίας Καρακατσάνη Β.) προέβη σε αθωωτική απόφαση για τις υπόλοιπες κρατούμενες. Είναι ομολογουμένως πρωτοφανές για τα δεδομένα της συγκεκριμένης φυλακής αφού πειθαρχικές διώξεις και βαρύτατες ποινές επιβάλλονται με κάθε αφορμή. Σε αυτήν την απόφαση συντέλεσε η επιμονή στη συστηματική δημοσιοποίηση των γεγονότων, την ανάδειξη του περιεχομένου τους αλλά και την εκτενή δημοσιοποίηση των συνθηκών κράτησης. Ο λόγος που πλαισίωσε τα γεγονότα της 9/ης Απρίλη αλλά και η πληθώρα μηνυμάτων συμπαράστασης λειτούργησαν ως ασπίδα για τις κρατούμενες. Όμως η δική μου καταδίκη ενέχει βαρύτατους συμβολισμούς. Πρώτα απ’ όλα στόχευε στο πρόσωπό μου, την ιστορία μου, τη στάση μου, τον λόγο που άρθρωσα δημόσια για τα γεγονότα. Είναι η συνέχεια μιας συστηματικής στοχοποίησης που ξεκίνησε με την εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο θάλαμό μου στον Κορυδαλλό και τη μεταγωγή μου στη Θήβα προκειμένου να σταματήσει η εκεί κινητοποίηση. Μια μεταγωγή που διατάχθηκε από το ίδιο το υπουργείο για να βγει λίγες ημέρες αργότερα εν μέσω της εξέγερσης στη φυλακή η εκπρόσωπός του Σ. Νικολάου να δηλώνει ‘‘ότι είναι η Ρούπα στη Θήβα’’ στοχοποιώντας με ως υπαίτια της εξέγερσης.Δηλαδή το ίδιο πρόσωπο που διέταξε τη μεταγωγή μου στον Ελαιώνα με στοχοποιεί γιατί βρίσκομαι στον Ελαιώνα, λες και ήρθα αυτοβούλως (sic).

Επειδή δεν κατάφεραν να στοιχειοθετήσουν άλλες κατηγορίες εις βάρος μου ούτε αυτή της ‘‘αρχηγού’’ ή της ‘‘υποκινήτριας’’ η καταδικαστική απόφαση ειδικά σε μένα, συνιστά μια έμμεση και πλάγια απόδοση ενός κεντρικού ρόλου στην κινητοποίηση. Όσο για τη συγκρατούμενή μου Παγώνη Κατερίνα που επίσης εκπροσωπήθηκε από τη συνήγορο Κούτρα Ηλέκτρα-Λήδα με την ίδια υπερασπιστική γραμμή πρόκειται για την ίδια κρατούμενη που είχα αναφέρει στο πρώτο κείμενό μου για την εξέγερση, η οποία είχε μείνει έξω από το κελί της επειδή δεν μετέφεραν εκείνη και το μωρό της στο νοσοκομείο και είχε τιμωρηθεί γι’ αυτό βαρύτατα με 1 χρόνο στέρηση εργασίας. Προφανώς και στο πρόσωπό της χτυπούν την επιλογή της να διεκδικεί και να διαμαρτύρεται για την καταπάτηση δικαιωμάτων.

Η καταδικαστική απόφαση ήταν μια βαρύτατου συμβολισμού ‘‘εκτέλεση’’ του δικαιώματος να παρίσταται συνήγορος κατά τη πειθαρχική διαδικασία, αφού ‘‘τύγχανε’’ να είμαστε οι μόνες που ζητήσαμε παράσταση δικηγόρου. Συνεπώς η επιβολή της πειθαρχικής ποινής απευθυνόταν και προς τη συνήγορό μας και την ιδιότητά της με ιδιαίτερα εκδικητικό χαρακτήρα. Δεδομένου της στάσης μου στο πειθαρχικό συμβούλιο και της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των κρατουμένων να διεξάγουν κινητοποιήσεις τέτοιας μορφής, η ποινή συνίσταται στην ‘‘εκτέλεση’’ κάθε κίνησης από μεριάς των κρατουμένων να προασπίσουν τα δικαιώματά τους και να διεκδικούν. Τέλος η απόφαση αυτή είναι μια νομιμοποίηση της εγκληματικής εγκατάλειψης της κρατούμενης Ντεμίρογλου να πεθάνει αβοήθητη στη φυλακή, είναι μια νομιμοποίηση των θανάτων στις φυλακές, της κυβερνητικής τακτικής εμπαιγμού των κρατουμένων, της άσκησης της ωμής βίας εις βάρος τους όταν αγωνίζονται.

Είναι μια νομιμοποίηση με κάθε μέσο της σιγής νεκροταφείου στις φυλακές.
Μην περιμένουν ότι θα περάσει….

Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Γ΄πτέρυγα γυναικείων φυλακών Ελαιώνα-Θήβας

Y.Γ. Επειδή οι πειθαρχικές διώξεις συνεχίζονται στηρίζουμε τις κρατούμενες εδώ: στηρίζουμε τις κρατούμενες εδώ
https://secure.avaaz.org/el/community_petitions/ypoyrgeio_dikaiosynis_kai_ypoyrgeio_prostasias_toy_ohi_stis_dioxeis_ton_kratoymenon_gynaikon_toy_elaionathivas_gia_tin_exegersi_stis_9420/publish/?new

ΠΗΓΗ: https://mpalothia.net

‘‘Οδοιπορικό’’ στις φυλακές Ελαιώνα.

Βρίσκομαι στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα-Θήβας από τις 20/3 όπου τέθηκα σε καραντίνα μαζί με άλλες κρατούμενες για 14 ημέρες. Όπως έχω ήδη δημοσιοποιήσει είχε προηγηθεί κινητοποίηση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού με άνοιγμα της φυλακής κατά τις μεσημεριανές ώρες και με αιτήματα για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Το βράδυ της ίδια ημέρας ξεκινήσαμε την κινητοποίηση. Μισή ώρα μετά το κλείσιμο της φυλακής έγινε η αιφνιδιαστική-βίαιη μεταγωγή μου στις φυλακές του Ελαιώνα. Ήταν μια φασιστικού τύπου κίνηση με στόχο να σταματήσει η κινητοποίηση στον Κορυδαλλό και να αποφευχθεί μια εξάπλωση της αντίδρασης των κρατουμένων σε άλλες φυλακές.

Τα 2 κείμενα που δημοσιοποιήσαμε από τον Κορυδαλλό για το αίτημα για την αποσυμφόρηση των φυλακών ως αναγκαίο μέτρο για την πρόληψη μιας καταστροφικής πανδημίας στις ήδη ασφυκτικά γεμάτες φυλακές της χώρας έγινε το έναυσμα για την κινητοποίηση και σε κάποιες άλλες φυλακές. Κείμενα δημοσιεύτηκαν και έγιναν κινητοποιήσεις ή απόπειρες κινητοποιήσεων καθώς κάποιες δεν προχώρησαν λόγω πίεσης και απειλών από τις υπηρεσίες και τη κυβέρνηση της ΝΔ ή γιατί οι κινητοποιήσεις δεν επεκτάθηκαν σε πολλές φυλακές και κυρίως στις αντρικές φυλακές Κορυδαλλού.

Είναι η πρώτη φορά που για μια κινητοποίηση όπως αυτή που κάναμε στον Κορυδαλλό διατάσσεται τέτοιου είδους ειδική μεταγωγή με ειδικές αστυνομικές δυνάμεις. Στις 24/3 και ενώ εγώ βρισκόμουν στην καραντίνα διατάχθηκε επίσης βίαιη μεταγωγή του Νίκου Μαζιώτη στις φυλακές Δομοκού. Ο λόγος ήταν ότι ο Μαζιώτης επιχειρούσε στις αντρικές φυλακές Κορυδαλλού το ξεκίνημα μιας κινητοποίησης με αίτημα την αποσυμφόρηση.

Όταν βγήκα από την καραντίνα στις 2/4 μπήκα στην Γ΄ πτέρυγα. Οι κρατούμενες της Γ΄ αλλά και από άλλες πτέρυγες της φυλακής ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες για το γεγονός ότι δεν προχωρούσε η κυβέρνηση ούτε καν στη περιορισμένη αποσυμφόρηση που είχε υποσχεθεί. Οι γυναίκες στη Θήβα είχαν ήδη αποστείλει δικό τους κείμενο στο υπουργείο για την αναγκαιότητα να γίνει αποσυμφόρηση δίνοντας έμφαση στις ευπαθείς ομάδες, κρατούμενες/ους μεγάλης ηλικίας, έγκυες και μωρομάνες.

Η κατάσταση στη φυλακή είχε γίνει ακόμα περισσότερο πιεστική λόγω και της δυσκολίας μετάβασης στα νοσοκομεία των αρρώστων, δυσκολία που είχε δημιουργηθεί λόγω της πανδημίας. Γνωρίζω από τότε που βρισκόμουν στις φυλακές Κορυδαλλού και από την ίδια την εκεί υπηρεσία ότι είχε δοθεί οδηγία στις φυλακές να μην στέλνουν περιστατικά στα νοσοκομεία. Εκτός μόνο τα πολύ σοβαρά περιστατικά, χειρουργεία αναβλήθηκαν, οι εξετάσεις ακυρώνονταν επειδή ως γνωστόν τα νοσοκομεία δοκιμάζονται σκληρά για να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά του κορωνοϊού.

Στην φυλακή του Ελαιώνα διεξαγόταν μια ”άτυπη συζήτηση’’ για το τι πρέπει να κάνουμε. Πραγματοποιήθηκε συνέλευση στην Γ΄ πτέρυγα όπου βρίσκομαι στις 7/3 για να συζητηθεί και να αποφασιστεί τι είδους κινητοποίηση θέλουμε να κάνουμε. Είχε ήδη τεθεί ως πρόβλημα ότι ακόμα και αν δεν χτυπηθούν οι φυλακές από μια πανδημία του κορωνοϊού, πολλές/πολλοί κρατούμενες/οι κινδύνευαν να πεθάνουν και από άλλα προβλήματα υγείας, καθώς μεταγωγές κρατουμένων στα νοσοκομεία είτε δεν γίνονται καθόλου είτε στην καλύτερη περίπτωση γίνονται πολύ σπάνια. Η φυλακή Ελαιώνα όμως όπως πληροφορήθηκα από συγκρατούμενές μου δύσκολα έστελνε επείγοντα περιστατικά στα νοσοκομεία ακόμα και μικρά παιδιά. Μόλις πάτησα το πόδι μου στην φυλακή αυτή το πρώτο πράγμα που πληροφορήθηκα στη Β΄ πτέρυγα που μας είχαν σε καραντίνα ήταν ότι ένα μήνα πριν μια κρατούμενη από την Ε΄ πτέρυγα η Γεωργία Τριανταφύλλου (Ρομά) είχε πεθάνει στη φυλακή. Φώναζε ότι δεν ήταν καλά αλλά δεν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Στην Ε΄ πτέρυγα που ως επί το πλείστον κρατούνται γυναίκες Ρομά η κατάσταση είναι απελπιστική. Μέχρι και 19 άτομα στοιβάζονται σε θαλάμους το πολύ 12 ατόμων ενώ η μεταχείριση που έχουν από την υπηρεσία είναι άσχημη. Όμως η αντιμετώπιση και των άλλων κρατουμένων γυναικών δεν είναι πολύ καλλίτερη. Μου έχουν εξιστορήσει περιστατικά ξυλοδαρμών από υπαλλήλους (σε μια περίπτωση η κρατούμενη Π.Α που είχε ξυλοκοπηθεί άσχημα έχει κάνει μήνυση για εξύβριση και ταπείνωση).