Στις 18/07 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο δικηγορικό σύλλογο, με κείμενα αλληλεγγύης ως αναφορά τη μη χορήγηση άδειας στη συντρόφισσα, ενώ το απόγευμα της ίδιας ημέρας αναρτήσαμε πανό αλληλεγγύης στη κεντρική πλατεία της Κομοτηνής δίπλα στη τραπεζα της Ελλάδος και τα ΚΕΠ.
ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙΓΑΝΕ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΡΑ “ΚΑΙΝΕ” ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ
Για τη δικαιοσύνη της ελληνικής δημοκρατίας πραγματικά δεν ξέρουμε τι να πρωτογράψουμε. Αναρίθμητες αυθαιρεσίες, εκδικητικότητα, επιλεκτική εφαρμογή νόμων και κατηγοριών συνθέτουν ένα θεσμό διαφθοράς και ανηθικότητας, από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς του ελληνικού κράτους. Κάθε άνθρωπος που αρνείται να αρκεστεί στα αφηγήματα περί ‘’κοινής ασφάλειας’’ και ‘’επικινδυνότητας’’ των αιχμαλώτων της αστικής δικαιοσύνης, ασφαλώς αντιλαμβάνεται τόσο τον επιλεκτικό, όσο και τον εκδικητικό και αυθαίρετο χαρακτήρα της.
Εκεί που νομίζεις ωστόσο πως δεν υπάρχει κάτι ακόμη για να γραφτεί πάντα οι εκπρόσωποι της θα ξεπερνούν όχι μόνο τους εαυτούς τους, αλλά και τη θεωρητική ‘’πρόοδο’’ που ευαγγελίζονται όσοι/ες στήνουν πολιτικές ατζέντες επάνω στο δικαστικό σύστημα. Η τάση τους λοιπόν για πρωτοτυπία στην αυθαιρεσία, ανοίγει νομικά ‘’παραθυράκια’’, σκαρφίζεται προφάσεις και κατηγορίες ανυπόστατες που μοναδικό στόχο έχουν να ‘’παραδειγματίσουν’’ όσους/ες βρίσκονται εκτός των τειχών και να γονατίσουν όσες/όσους βρίσκονται εντός. Για κακή τους τύχη όμως τα σχέδια τους θα βρίσκουν τείχος σε ανθρώπους, που ταυτίζονται με τις ιδέες που ακολουθούν, όχι απλά συγκυριακά… αλλά ως στάση ζωής.
Αντιμέτωπη με το καθεστώς νομικής αυθαιρεσίας βρίσκεται και η συντρόφισσα, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα. Από το Φθινόπωρο του 2021, έχοντας εκτίσει ήδη 7 χρόνια στις φυλακές, επιζητά άδεια την οποία δικαιούται, προκειμένου να βρεθεί κοντά στο παιδί της. Το αίτημα της έχει διαδοχικά απορριφθεί με τις αιτιάσεις να επιβεβαιώνουν όσα έχουν προλεχθεί. Η πρώτη αρνητική απόφαση στηρίχτηκε στην ακρόαση επιστολών και συνεντεύξεων όπου η συντρόφισσα έχει παραχωρήσει το διάστημα που βρίσκεται κρατούμενη. Με πρόσχημα τις τοποθετήσεις της , κατά τις οποίες ακυρώνει τον όποιο επαναπροσδιορισμό της πολιτικής της στάσης, είδε το αίτημα της να απορρίπτεται. Η αστική δικαιοσύνη λοιπόν αφού δικάσει παρακολουθεί και με την πρώτη ευκαιρία ‘’καταδικάζει’’ εκ νέου, ακόμη και αν για ‘’στοιχεία’’ διαθέτει απόψεις και τη δημόσια έκφραση τους.
Στην πρώτη απόφαση σύμφωνα με την εισαγγελέα πρωτοδικών Αλεξάνδρα Μουσουρή και τον διευθυντή φυλακών Γιώργο Μακρή ΄΄καταδεικνύεται΄΄ πως η συντρόφισσα ‘’Επιδιώκει να νομιμοποιήσει και να ενδυναμώσει την έκνομη δράση στην κοινωνία, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σε τρίτους την απόφαση διάπραξης αξιόποινων πράξεων’’. Κάπου εδώ αναπόφευκτα το μυαλό μας πλημμυρίζει με τις εικόνες που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια να εκτυλίσσονται σε αυτήν την ‘’κοινωνία’’: Πάνοπλοι μπάτσοι εισβάλουν στην καθημερινότητα μας, βρίζουν και χτυπούν έχοντας πάντοτε υπόψιν πως όποιος/α υψώσει ανάστημα μπορεί να βρεθεί με τον μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη. Τα όργανα της τάξης βρίσκονται στο απυρόβλητο από την πλευρά της δικαιοσύνης κάτι που επιβεβαιώνεται σε αναρίθμητες περιπτώσεις, από τον θάνατο του Βασίλειου Μάγγου μέχρι τους θανάτους των Νίκο Σαμπάνη και Ιάσονα Λαλαούνη. Τα παραπάνω καθιστούν οφθαλμοφανές πως για το δικαστικό σύστημα ο όρος ‘’αξιόποινες πράξεις’’ αποτελεί μια εύπλαστη μεταβλητή που δεν σε αφορά αν μάχεσαι για την διατήρηση του κρατικού μηχανισμού.
Δεδομένο επίσης θεωρείται πως με την στάση της, η αστική δικαιοσύνη δεν παίζει απλώς με το περιεχόμενο των όρων ‘’έκνομη δράση’’ και ‘’αξιόποινες πράξεις’’. Με την πολιτική της οδηγεί σε αυτές όχι μόνο τα ένστολα και ανακυκλώσιμα καθίκια της αλλά και πάσης φύσεως εθελόδουλους πολίτες. Από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελεί η κατάσταση στον Έβρο. ‘’Αγανακτισμένοι’’ μικροαστοί επιδίδονται σε ‘’safari’’ μεταναστών, χτυπούν και κλέβουν έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους, πως τα θύματα τους, εάν τους καταγγείλουν, θα βρεθούν με ένα σωρό κατηγορίες ίσως και σε διαδικασία επαναπροώθησης.
(περισσότερα…)
