Tagged: Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Πολιτική δήλωση του Μιχάλη Νικολόπουλου σχετικά με το δικαστήριο

“Πολιτική δήλωση του Μιχάλη Νικολόπουλου
σχετικά με το δικαστήριο για την απόπειρα απόδρασης.”

Έχουν περάσει περίπου 5.5 χρόνια από τότε που άκουσα τις σειρήνες της αστυνομίας να με καταδιώκουν ένα όμορφο πρωινό του Γενάρη. Καταζητούμενος και αποφασισμένος να μην παραδώσω την τύχη της ζωής μου στους εχθρούς της ελευθερίας, οπλισμένος πέρα από το πιστόλι στο τσαντάκι μου με την συλλογική δύναμη των ανθρώπων που βρίσκουν πολιτική και υπαρξιακή διέξοδο στην ολομέτωπη αναρχική επίθεση ενάντια στην οργανωμένη τυραννία του συστήματος.

Έχουν περάσει περίπου 5.5 χρόνια που βρίσκομαι κλειδωμένος στα κελιά της δημοκρατίας, στην κοίτη του σωφρονιστικού κήτους.

Ζητούμενο όπως ισχυρίζονται οι ιεροκήρυκες της δημοκρατικής τάξης είναι ο σωφρονισμός μας για την ομαλή επανένταξη μας στην κοινωνία. Για μένα το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιος μιλάει για σωφρονισμό και κοινωνική επανένταξη έχει ένα πτώμα στο στόμα του. Η φυλακή έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα στην λειτουργία του συστήματος, επιτελεί ταυτόχρονα πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους λειτουργίες και καμία από αυτές δεν αφορούν ούτε τον σωφρονισμό ούτε την κοινωνική επανένταξη. Και αυτό το λέω για να καταδείξω την υποκρισία της δημοκρατικής αφήγησης περί φυλακών καθώς ακόμα και να ίσχυε κάτι τέτοιο σαν αναρχικοί είμαστε εχθροί κάθε συστήματος εγκλεισμού και καταπίεσης. (περισσότερα…)

συνέχεια

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ

 

“Διεθνές κάλεσμα από την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς για την εκστρατεία

Fuck Nations – Squat the World”
Η καλορυθμισμένη κανονικότητα της κοινωνικής ζωής μέσα στα εξουσιαστικά συστήματα δεν είναι προϊόν μιας μονοδιάστατης στρατηγικής αντίληψης που ακολουθεί ένα συγκεκριμένο μονοπάτι αλλά αντίθετα είναι το άθροισμα πολλών μελετημένων και δοκιμασμένων λογικών, τακτικών και πρακτικών. Είναι δεδομένο ότι η εξουσία δε θα ήταν αυτό που είναι αν δεν αυτοεξελισσόταν διαρκώς καλύπτοντας προηγούμενες ελλείψεις και αδυναμίες στη διαχείριση της κοινωνικής ανοχής των υπηκόων της. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν υπάρξει και συνεχίζονται να εμφανίζονται συνεχώς ολόκληρα πολιτικό-φιλοσοφικά ρεύματα που πραγματεύονται την αναγκαιότητα της εξουσιαστικής διάρθρωσης των ανθρώπινων κοινωνιών. Μέσα από συνεχή πειράματα, μελέτες, διατριβές μια σειρά από πολιτικά-επιστημονικά think tank οπλίζουν το χέρι της εξουσίας με ολοένα και πιο εξειδικευμένες μεθόδους εξασφάλισης της κοινωνικής ανοχής.
“Αν δεν παταχθούν σύντομα τα πρώτα ανεπαίσθητα σημάδια της αταξίας, τότε σύντομα θα επικρατήσει χάος και αναρχία”. Η παραπάνω κοινωνιολογική ερμηνεία, που αποθέτει το απόσταγμα μιας συγκεκριμένης θεωρίας πάνω στην οποία έχουν προσαρμοστεί διάφοροι κατασταλτικοί σχεδιασμοί έχει άμεση σύνδεση με τον τρόπο που ο εχθρός αντιμετωπίζει στο σύνολο του όλους τους πιθανούς κινδύνους αποσταθεροποίησης εν τη γενέσει τους πριν αυτοί πάρουν σάρκα και οστά. Μιλώντας για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης που μπορούν να αποτελούν ανατρεπτικά ριζοσπαστικά ρεύματα μπορούμε να πούμε πως το δόγμα μηδενικής ανοχής στοχεύει στην προληπτική αντιμετώπιση τους. Έχει παρατηρηθεί πως αυτή η προληπτική αντιμετώπιση έχει διαφορετικές φάσεις: Σε πρώτη φάση παρατηρείται πως κάθε φορά που ένα ανατρεπτικό ρεύμα αρχίζει και εμφανίζει στο εσωτερικό του πιο ριζοσπαστικές και επιθετικές λογικές η καταστολή αναβαθμίζεται σχεδόν άμεσα και υπερβολικά δυσανάλογα ώστε να μπει ένας φραγμός στη περαιτέρω όξυνση των επιθετικών χαρακτηριστικών του. Όσοι και όσες αποτελούν τους εκφραστές αυτών των επιθετικών λογικών συναντούν την αμείλικτη εκδικητικότητα του συστήματος που δεν διστάζει να στραφεί και εναντίον του συνόλου του κοινωνικού τους περίγυρου ώστε να γενικευτεί ο φόβος.
Σε δεύτερη φάση παρατηρείται πως χτυπιούνται εξίσου εκείνες οι δημόσιες δομές ενός ανατρεπτικού ρεύματος που αποτελούν σημεία συνάντησης, γνωριμίας, ζυμώσεων μεταξύ των πολιτικών υποκειμένων και αυτό δε γίνεται τόσο για τον κίνδυνο που αποτελούν στο σήμερα αλλά για τον εν δυνάμει κίνδυνο που μπορεί να αποτελέσουν στο μέλλον. Έτσι η εξουσία επιχειρεί να δημιουργήσει λογικές διαιρέσεις εντός των ανατρεπτικών κύκλων προκαλώντας διασπάσεις μεταξύ όσων επιμένουν στη συνέχιση και όξυνση των επιθετικών λογικών και όσους επικαλούνται μια οπισθοχώρηση για λόγους μιας υποτιθέμενης ανασύνταξης. (περισσότερα…)

συνέχεια

[Φυλακές Κορυδαλλού] Αγγελική Σπυροπούλου

wolfpack

ΔΙΧΩΣ ΙΧΝΟΣ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ

Τα βιώματα είναι η μαγιά της εξέλιξης τόσο σε πολιτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το πέρασμα από τη φυλακή είναι μία σχεδόν αναπόφευκτη εμπειρία για όποιον έχει αποφασίσει να περάσει στον ένοπλο αγώνα. Το ζήτημα όμως είναι, όπως και με κάθε εμπειρία, το αν και το πώς θα την αξιοποιήσεις.

Η γέννηση της φυλακής ανέκαθεν βασιζόταν στην καλλιέργεια και στη διαιώνιση της διασφάλισης της υποταγής όσων δεν συμμορφώνονται στα προκαθορισμένα πρότυπα της κοινωνίας. Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι που η επιθυμία για ελευθερία καίει στην καρδιά τους με τρόπο που δεν τους επιτρέπει ούτε μία στιγμή της παραμονής τους στη φυλακή να δεχτούν το ρόλο που τους επέβαλαν ως κομμάτι του σωφρονιστικού αυτοματισμού. Σε ό,τι αφορά αυτούς τους ανθρώπους η φυλακή αποτυγχάνει παταγωδώς το σκοπό της, καθώς παρά τους τοίχους και τα κάγκελα που ορθώνονται γύρω τους αιχμαλωτίζοντας το κορμί τους, οι ίδιοι παραμένουν ανυπότακτοι και ουσιαστικά ελεύθεροι. Ούτε η ψυχή ούτε το πνεύμα χωράνε σε κλουβιά.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα απ’ όλα ως αναρχικοί που έχουμε κηρύξει πόλεμο σε όλες τις εκφάνσεις του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου γνωρίζουμε καλά πως για να γίνουμε επικίνδυνοι χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα. Το ένοπλο ήταν, είναι και θα παραμείνει αναπόσπαστο κομμάτι του πολύμορφου αναρχικού αγώνα. Η θεωρία είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο που αποκτά όμως το αυθεντικό του νόημα μόνο όταν αποτυπώνεται στην αντίστοιχη πράξη. Είναι απαραίτητο να θεσπίσουμε μία σαφέστατη διαχωριστική γραμμή μεταξύ του εχθρού και των εαυτών μας, καθώς η απελευθέρωση από το σύστημα απαιτεί και την έμπρακτη άρνησή του. Η αντίσταση δεν μπορεί να σταματά εκεί που αρχίζει ο ποινικός κώδικας. (περισσότερα…)

συνέχεια

Φυλακές Κορυδαλλού: Κείμενο του μέλους της ΣΠΦ Παναγιώτη Αργυρού για τη δίκη του Σχεδίου Φοίνικας

phoenix

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

«Μόνο εκείνη τη στιγμή που η τάση μας για ελευθερία ενώνεται πάλι με τη δράση, καταφέρνουμε να βιώσουμε την αναρχία στο εδώ και στο τώρα. Δυστυχώς το όνειρο που κουβαλάμε στις καρδιές μας παραείναι μεγάλο για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά στον τερατώδη τοίχο της εξουσίας, που ορθώνεται προστατεύοντας το κράτος και το κεφάλαιο. Όταν βάζουμε τη ζωή μας στο παιχνίδι, αναπόφευκτα καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρότητα που ενυπάρχει στον αγώνα: φυλακή ή θάνατος».

Nicola Gai

[Ιταλός αναρχικός σύντροφος που έχει αναλάβει την ευθύνη για τη συμμετοχή του στην επίθεση του Πυρήνα Όλγα FAI/IRF (πυροβολισμός κατά του Roberto Adinolfi, διευθυντικού στελέχους της Ansaldo Nucleare)]

Στο τέλος της 4ης κατά σειρά δίκης εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και εναντίον μου, ως αναρχικού που έχει αναλάβει την ευθύνη για τη συμμετοχή του σε αυτήν, θέλω να πως ορισμένα πράγματα όχι προς το δικαστήριο αλλά προς όλους τους συντρόφους και όλες τις συντρόφισσες που με τη δράση τους έδωσαν πνοή και υπόσταση στο Σχέδιο Φοίνικας.

Ο αυτονόητος χαιρετισμός όλων των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς στα συντρόφια του Πυρήνα Sole – Baleno (πυρήνας της σύμπραξης ΣΠΦ – Συμμοριών Συνείδησης) μάς κόστισε αρχικά τη δίωξή μας για ηθική αυτουργία σε 4 Πράξεις του Σχεδίου Φοίνικας: στην ανατίναξη προσωπικού οχήματος της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού στην Αθήνα, στην ανατίναξη προσωπικού οχήματος αρχιφύλακα που υπηρετεί στις φυλακές Ναυπλίου, στον εμπρησμό ξενοδοχειακής μονάδας στην Ινδονησία, και στην αποστολή παγιδευμένου δέματος-βόμβα στον πρώην διοικητή της Αντιτρομοκρατικής στην Αθήνα. (περισσότερα…)

συνέχεια

“ΕΝ ΨΥΧΡΩ: περί συγκεντρώσεων, δημοψηφίσματος και συνένοχης δημοκρατίας” από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

images4

Μερικές φορές είναι χρήσιμο να κρατάς μια απόσταση απ’ τα γεγονότα, πριν μιλήσεις γι’ αυτά. Η αναμονή και ο παγωμένος χρόνος της αιχμαλωσίας στη φυλακή επιταχύνουν, ούτως ή άλλως, την εν ψυχρώ απόσταση από τα γεγονότα. Μια ψύχραιμη απόσταση, σου δίνει τη δυνατότητα να παρατηρήσεις λεπτομέρειες που, συνήθως, αγνοούνται και ισοπεδώνονται από την ορμή της έντασης των εν θερμώ καταστάσεων. Όπως λένε, λοιπόν, συχνά, «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες»…

i) Η άνοδος πριν την πτώση (ή αλλιώς, εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε…)

Οι τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα είναι ο συμπυκνωμένος χρόνος πολλών ετών διεθνούς οικονομικής κρίσης. Στην Ελλάδα, αυτήν την περίοδο, ο κινητήρας της ιστορίας ανεβάζει στροφές, παράγοντας μία νέα πραγματικότητα σκλαβιάς. Οι αλυσίδες της οικονομίας στραγγαλίζουν, για άλλη μια φορά, τη ζωή, με ακόμα πιο ασφυκτικό τρόπο. Ολόκληρη η ύπαρξή μας συνθλίβεται κάτω από το βάρος των αριθμών της οικονομίας, των μνημονίων, των φόρων, των τραπεζών, της αγοράς, των κανόνων του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού…

Όμως, όπως έχει ξαναγραφτεί, η οικονομία δεν είναι απλά αριθμοί τακτοποιημένοι σε μία σειρά∙ είναι το αποτέλεσμα των ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτυπώνεται στη γλώσσα των αριθμών του χρήματος.

Πάμε, λοιπόν, λίγο πιο πίσω στο χρόνο. Γιατί η Ελλάδα, πριν γίνει το κέντρο της κρίσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής και το πεδίο δοκιμών των οικονομικών crash tests, είχε ζήσει το δικό της οικονομικό θαύμα.

Από το 1980 και μετά, η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της μετασχηματίζονται. Η πολιτική αλλαγή στην εξουσία, με τον ερχομό της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, φέρνει μαζί της τα “δώρα” της οικονομικής ανάπτυξης και των υποσχέσεων της μικροϊδιοκτησίας, της επαγγελματικής καριέρας, του εύκολου χρήματος. Σ’ αυτές τις συνθήκες, αναπτύσσεται η μικροαστική τάξη και τα όνειρά της. Η ελληνική κοινωνία κυνηγάει το δικό της μοντέλο επιτυχίας, αντιγράφοντας τους τρόπους των “ανεπτυγμένων” ευρωπαϊκών χωρών.

Η πτώση του ανατολικού μπλοκ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, προκαλούν ένα αχαρτογράφητο πεδίο κοινωνικών αλλαγών. Η Ελλάδα, ως η μόνη καπιταλιστική χώρα των Βαλκανίων, γίνεται η γη της επαγγελίας για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, που περνάνε τα σύνορα για να γευτούν τον “παράδεισο” της ελευθερίας. Τα σύνορα, όμως, μεταξύ παράδεισου και κόλασης, είναι, συχνά, δυσδιάκριτα.

(περισσότερα…)

συνέχεια

“Κομμουνιστικοποίηση: Η γεροντική άνοια της αναρχίας (ή ανακαλύπτοντας ξανά την αναρχία)”, κείμενο από τη Σ.Π.Φ.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ: Η γεροντική άνοια της αναρχίας (ή ανακαλύπτοντας ξανά την αναρχία) – Προδημοσίευση της ανέκδοτης μπροσούρας “FAI Reloaded”, από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

i) Κατεψυγμένος μαρξισμός

Η σημερινή εποχή μυρίζει λάδι μηχανής, φτηνό πληρωμένο ιδρώτα εργασίας και ναφθαλίνη εθελόδουλης ηθικής… Δε θέλουμε να μας καθορίζει ο πολιτισμός του τεχνοβιομηχανικού φασισμού, των άσπρων στολών των επιστημόνων, των γραβατών των τεχνοκρατών, των πρόθυμων σιωπών των συνηθισμένων ανθρώπων, των ηλίθιων χαμόγελων των καταναλωτών… Δεν ταιριάζουμε στην αισθητική του γυάλινου κόσμου των επίπεδων οθονών των τηλεοράσεων, της ψηφιακής απομίμησης της ζωής των social media, των βιτρίνων του life style, των φακών των καμερών ασφαλείας. Δε χωράμε στην κοινωνία της αιχμαλωσίας, στις εξακριβώσεις στοιχείων των μπάτσων, στην επιτήρηση των σεκιουριτάδων, στους νόμους των δικαστών, στις κλειδωμένες πόρτες των φυλακών. Δε συμβιβαζόμαστε με το μέσο όρο κανονικότητας που προστάζει η ηθική, δε διασκεδάζουμε με ψυχοτρόπα την πλήξη, δε μας καλύπτει το κρύο των άδειων σχέσεων, δε διαβάζουμε… Μαρξ.

Σήμερα ζούμε στους ρυθμούς μιας γενικευμένης κρίσης. Η καθημερινότητά μας στραγγαλίζεται απ’ την τυραννία των αριθμών. Η ζωή μας μοιάζει με ένα λογιστικό βιβλίο, που οι υπολογισμοί του, τη βγάζουν συνεχώς λειψή και χρεωμένη. Μας κατακλύζουν με οικονομικούς όρους και ορισμούς, που οι μισοί μας είναι άγνωστοι και οι άλλοι μισοί αδιάφοροι. Οι περιπλανώμενοι τσαρλατάνοι όλων των ιδεολογιών, περιφέρονται από το ένα οικονομικό συνέδριο στο άλλο και μας βομβαρδίζουν με φλύαρες και, συχνά, ακαταλαβίστικες συνεντεύξεις-λογύδρια, πλασάροντας ο καθένας το δικό του κοινωνικό αντίδοτο ενάντια στην οικονομική κρίση. Στα ράφια του ιδεολογικού σουπερ μάρκετ, θα βρει ο κάθε πιστός καταναλωτής το αντίδοτο που του ταιριάζει, σε όλες τις αποχρώσεις. Υπάρχουν «επαναστατικά» αντίδοτα, ακόμα και «αναρχικά». Στην Ελλάδα, οι νεοκομμουνιστές, πρώην αναρχικοί, ανακατεύουν στο καζάνι των ιδεολογιών αναρχικές ετικέτες, με μπόλικο κατεψυγμένο μαρξισμό, αντι-ιμπεριαλισμό και λίγο συγκαλυμμένο εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο. Η νέα τάση της «σοβαρής» αναρχίας φοράει τα επίσημά της και λανσάρει τη μόδα του αντικαπιταλιστικού αγώνα σε κόκκινο φόντο. Η ρητορική των νεοκομμουνιστών-«αναρχικών» μιλάει για όλα. Προσπαθώντας να κατασκευάσει ένα κοινωνικό μάρκετινγκ μαζικής απεύθυνσης, προωθεί τις γενικεύσεις, αγιοποιώντας τον «καταπιεσμένο λαό» και τους «εργαζόμενους» που, προφανώς, για αυτούς είναι «αθώοι» των ευθυνών και των σιωπών τους, χρησιμοποιεί συγκαλυμμένα κοινωνικά εύπεπτες εθνικές αναφορές, όπως «ο ελληνικός λαός», «η χώρα μας» και υπόσχεται την «κοινωνική σωτηρία» με την έλευση της μετεπαναστατικής κοινωνίας, μιλώντας στις συνελεύσεις για συγκεντρωτικές-κεντρικές δομές… Φαίνεται πως κάποιοι νεοκομμουνιστές προβάρουν ήδη τα μελλοντικά τους αξιώματα. Ίσως, γι’ αυτό προπονούνται από τώρα, πουλώντας ηγεμονισμό, εμπειρία παλαιότητας και σοφία καθοδηγητή εντός του αναρχικού χώρου. (περισσότερα…)

συνέχεια