Το κείμενο αυτό υπάρχει ως σημείωση μέσα στο άρθρο με τίτλο “Κεφάλαιο, Προλεταριάτο και Ιδεολογία”, σελ. 15-20, από το 36σέλιδο περιοδικό Πεζοδρόμιο Νο 7 -Η ανάπτυξη του κεφαλαίου στην Ελλάδα- που εκδόθηκε από τη «Διεθνή Βιβλιοθήκη» το Φεβρουάριο του 1977. Το κείμενο υπογράφεται από “έναν σύντροφο”.

Μέσα στα πλαίσια μιας σημείωσης θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε συνοπτικά τη δράση των “Αναρχικών”. Η ομάδα αυτή, χωρίς να αποτελεί τυπική οργάνωση, λειτούργησε οργανωμένα στα γεγονότα του Νοέμβρη, όπως επίσης και σε μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Στους κόλπους της περιλαμβανόταν και ο σύντροφος που γράφει αυτές τις γραμμές. Θα περιοριστούμε στην επέμβασή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλοι “αναρχικοί” δεν λειτούργησαν μεμονωμένα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.
Ήδη την Τετάρτη το απόγευμα η ομάδα αυτή των συντρόφων χρησιμοποιώντας σπρέι και ξεκολλώντας από τα τρόλεϊ που περνούσαν από την Πατησίων τα διαφημιστικά, έγραψαν (όπως επίσης και στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου) αρκετές δεκάδες συνθήματα.

Η προβολή των συνθημάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση) με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας. Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: “Κοινωνική Επανάσταση”, “Κράτος = καταστολή” ,”Κάτω το Κεφάλαιο”, “Κάτω το Κράτος”, “Κάτω ο Στρατός”, “Μάης 1968”, “Γενική Εξέγερση”, “Κάτω η μισθωτή εργασία”, “Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας”, “Το προλεταριάτο στο δρόμο”, “Εργατικά Συμβούλια”, “Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα”, “Οι πατριώτες είναι μαλάκες”, “Κάτω η Εξουσία”.

Η πανικόβλητη απόκριση των λακέδων του Κράτους και του Κεφαλαίου στην αγέρωχη επιβεβαίωση των στόχων της Κοινωνικής Επανάστασης, αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά στην παράνομη “Πανσπουδαστική” (Ν° 8-Γενάρης-Φλεβάρης 1974). “Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CΙΑ, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας

(και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος”.
Και για να το εμφανίσουν ότι: “δεν ήταν παρά οι έξαλλες μηδενιστικές ενέργειες αμετανόητων αναρχικών στασιαστών καταστροφέων”.
Παρακάτω μας διαβεβαιώνει ότι: “τα συνθήματά μας: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανώ και με την τραμπουκική κατάληψη δύο μεγάφωνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Μάης τού ‘68, καί είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία”.
Η εξοικείωση με τη λέξη “χαφιές” των συντακτών του παραπάνω κειμένου δεν είναι καθόλου τυχαία. Πηγάζει από τη φύση του επαγγέλματός τους. Ήδη σήμερα, είναι έμμισθοι χαφιέδες της μπρεζνιεφικής γραφειοκρατίας και αύριο επίδοξοι αυθεντικοί χαφιέδες της “σοσιαλιστικής” Ασφάλειας κάποιας ελληνικής “Λαϊκής Δημοκρατίας”. Αλλά για να μην τους αδικήσουμε θα πρέπει να πούμε ότι θα είναι χαφιέδες και Ασφαλίτες αλλιώτικοι απ’ τους άλλους. Πράγματι, πάνω από τα ανακριτικά τους γραφεία, μέσα στις φυλακές και τα ψυχιατρεία τους μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέσα στα εργοστασιακά τους κάτεργα… πάνω στα πηλίκια και τα γαλόνια τους θα υπάρχουν σφυροδρέπανα, και όχι “αντιδραστικά” εμβλήματα.

Η λάσπη όσο πρόστυχη κι αν είναι, δεν μας σοκάρει. Είναι η προσφιλής μέθοδος όλων των λακέδων του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν θα πρέπει λοιπόν, όλα τα παραπάνω να εκληφθούν σαν διαμαρτυρία εναντίον των λασπολόγων. Η λογική της Διαμαρτυρίας εντάσσεται μέσα στη λογική του Μαρτυρολογίου – λογική προσφιλής στην ελληνική αριστερά του κεφαλαίου και όχι στην κοινωνική επανάσταση.
Ένα ακόμη δείγμα των μεθόδων τους -το υπενθυμίζουμε για όσους θέλουν να έχουν αδύνατη μνήμη- μας δώσανε και στην περίπτωση του παραπάνω κειμένου, που το παρουσιάσανε σαν ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για να δεχθούν λίγο αργότερα μία διάψευση υπογραμμένη από 17 μέλη της Σ.Ε. που μεταδόθηκε τα τέλη του Απρίλη του 74 από τη “Ντώυτσε Βέλλε”: “…Δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή υπογραφή καμιάς παρόμοιας ανακοίνωσης, και φυσικά ούτε της παραπάνω… Η επίκληση του ονόματος της Σ.Ε. για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα απ’ την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε ν’ ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους είναι τουλάχιστον απαράδεκτη…”
Ανάλογη στάση με το ΚΚΕ (έξ.) υιοθέτησε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (έσ.) Μ. Δρακόπουλος δηλώνοντας ότι: “Σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να εμποδίσουν την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων.” Αργότερα η αρχική θέση αποσιωπήθηκε και εμφανίστηκε διαφοροποιημένη επίσημα στο “Σχέδιο θέσεων του γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ (έσ.)” πού δημοσιεύτηκε στο “Ριζοσπάστη Μαχητή” (Ν° 65-Μάρτης 1974): “Μέσα στα γεγονότα επεκράτησε για ένα ορισμένο διάστημα σύγχυση από τα λαθεμένα συνθήματα που έριξε μια μικρή μειοψηφία από στοιχεία διαφόρων αριστερίστικων τάσεων -συνθήματα σεκταριστικά και λαθεμένα (κοινωνική επανάσταση-κάτω το κεφάλαιο-κάτω η εξουσία) και δεσμεύτηκε ύστερα στο σύνθημα ‘τώρα ή ποτέ!’…”

Την Τετάρτη το βράδυ γύρω στις 11, οι σύντροφοι αυτοί (μαζί με λίγους άλλους), ωθούμενοι από την ανάγκη της δημιουργίας ενός πόλου συσπείρωσης έξω από τις αξιοθρήνητες φοιτητικές συνελεύσεις που είναι από παράδοση τόποι χειραγώγησης, πολιτικής μανούβρας και εκτόνωσης των οποιονδήποτε ανατρεπτικών διαθέσεων, πήραν την πρωτοβουλία για μια συνέλευση των εργαζομένων και γενικότερα των μη-φοιτητών που βρισκόντουσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αφού βρήκανε μια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και φτιάξανε το ηλεκτρικό και το μικρόφωνο, άρχισαν να καλούν τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος στη συνέλευση.
(περισσότερα…)