‘Η προστασία της δημόσιας ασφάλειας κ της υγείας πρέπει να διασφαλίζονται πάντα’ ειπε ο Νορντιο , τονίζοντας εκ νέου -ξανά και ξανά- πως ‘η απεργία πεινάς δε μπορεί να είναι μέσο εκβιασμού’
Εαν λοιπόν η κατάσταση του Αλφρεντο -παρά τη δήλωση που έχει υπογράψει- επιδεινωθεί σε σημείο τέτοιο ώστε να κριθεί απολύτως απαραίτητη η μεταφορά του σε κανονικό νοσοκομείο (καθώς ακόμη βρίσκεται σε ‘συνθήκες κράτησης’ κ δε μπορούν να ‘ρισκάρουν’ τη μεταφορά του), θα ενεργοποιηθεί αυτεπάγγελτα η διαδικασία της ‘υποχρεωτικής υγειονομικής θεραπείας’ (TSO)
Εν ολίγοις, όταν φτάσει να πεθαίνει από λεπτό σε λεπτό, οι καραμπινιέροι θα ανοίξουν το δρόμο ώστε να φτάσουν ανεμπόδιστοι στο νοσοκομείο San Paolo, όπου οι ιατροί ‘θα λάβουν εντολή να τον επαναφέρουν με κάθε τρόπο’…
Το καθήκον του κράτους ‘να προστατεύει τη ζωή του κρατούμενου, ακόμη και παρά τη θέληση του’ θα υπερισχύσει της έγγραφης βούλησης και ρητής εντολής που έδωσε ο Cospito ως προς την καταφυγή σε αναγκαστική σίτιση.
Προφανέστατα, κάτι τέτοιο είναι παράνομο και καταχρηστικό, κι αποτελεί Βασανιστήριο κι απόλυτη παραβίαση των δικαιωμάτων του όποιου κρατουμένου -ποινικού ή πολίτικου-, όμως είναι κάτι που έχει εφαρμοστεί ξανά.
Η Ιταλία αυτή τη στιγμή φλέγεται, και κάποιοι κάνουν λόγο για επαναφορά των ‘Μολυβένιων Ετών’, καθώς παρατηρείται μια αναζωπύρωση κι αναβίωση ενός κινήματος που πίστευαν πως έχει ξεθωριάσει. Κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ των τελών της δεκαετίας του ’60 και των αρχών του ’80, η Ιταλία βίωνε ένα μπαράζ από βομβιστικές επιθέσεις και απαγωγές πολίτικων κι επιχειρηματιών. Αναμένοντας λοιπόν ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση της έντασης με βάση τις εξελίξεις, οι αστυνομικές δυνάμεις στην Ιταλία έχουν τεθεί σε άμεση επιφυλακή, κι ο υπουργός εξωτερικόν έδωσε εντολή να αυξηθούν τα μέτρα ασφάλειας στις διπλωματικές αποστολές ανά τον κόσμο.
Ο Αλφρεντο έχει χάσει πάνω από 45 κιλά, δε λαμβάνει συμπληρώματα διατροφής, είναι μόνιμα σε αναπηρικό καροτσάκι, παρουσιάζει πλέον απώλεια μνήμης, και έχει υποστεί μόνιμη βλάβη ζωτικών οργάνων.
Τα παιχνίδια που παίζονται αυτή τη στιγμή στο πολίτικο σκηνικό είναι λίγο- πολύ αναμενόμενα. Η φασιστω Μελονι έχει ήδη κάνει σαφή τη θέση της και τονίζει πως αυτή η ‘πρόκληση’ δεν αφορά μονάχα την κυβέρνηση, αλλά το κράτος (ie ‘εθνική ασφάλεια’), εργαλειοποιώντας την υπόθεση, και με την απολυτή στήριξη key- στελεχών του μεταφασιστικού κόμματος της, ‘Αδέλφια της Ιταλίας’. Παρατηρείται δε ακραία πόλωση, ακόμα και εντός της βουλής, όπου κατηγορήθηκαν (κλασσικά)- μέσω του αντιπρόεδρου εθνικής ασφάλειας Ντοντζελι- τα κεντροαριστερά/αριστερά κόμματα που στηρίζουν το αίτημα του Cospito ως νόμιμο, ότι υποθάλπουν τη βια και στηρίζουν την τρομοκρατία.
Ο Αλφρεντο δε ζητά άπλα την ανάκληση της -απολύτως παράνομης- ποινής του στο 41 bis, αλλά την Κατάργηση αυτού του απάνθρωπου καθεστώτος.
Γενικότερα, γνωρίζουμε όλοι εκ προοιμίου, πως η φυλακή ήταν πάντοτε ένας θεσμούς που -επί της ουσίας- παρήγαγε το έγκλημά καταπιέζοντας το, και συνεχίζει μέχρι σήμερα να στοιχειώνει την Ουσία του πολιτισμοί μας.
(περισσότερα…)
