Tagged: 5ης δίκης του Ε.Α

9-7-2021 Πολιτική τοποθέτηση της Π. Ρούπα στην εισαγγελική πρόταση – Εφ. 5ης δίκης Ε.Α

9 Ιούλη 2021

Ηχητικό – Πολιτική τοποθέτηση/αποδόμηση της εισαγγελικής πρότασης από την Πόλα Ρούπα στο εφετείο της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα (απόπειρα απελευθέρωσης του Νίκου Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων από τη φυλακή που επιχείρησε η Πόλα Ρούπα με ελικόπτερο).

13/7-Η απόφαση στο εφετείο της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα

Πέφτει η ”αυλαία” στην τελευταία δίκη του Επαναστατικού Αγώνα την Τρίτη 13 Ιουλίου στις 9:00 π.μ με την απόφαση που θα εκδώσει το Β΄5μελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας. Μια υπόθεση που ως γνωστόν έγινε στα πλαίσια της οργάνωσης όταν η Πόλα Ρούπα επιχείρησε με ελικόπτερο να απελευθερώσει τον σύντροφο Μαζιώτη καθώς και άλλους κρατούμενους από τις φυλακές Κορυδαλλού στον Φλεβάρη του 2016. Μια δύσκολη ενέργεια που χρειαζόταν ακριβή σχεδιασμό και οργάνωση. Κυρίως όμως, ήταν μια συνειδητή πολιτική απόφαση που πήρε η συντρόφισσα Πόλα Ρούπα, μια πολιτική επιλογή που ακολουθεί με συνέπεια τη στάση και την ιστορία της ως και σήμερα, αλλά ταυτόχρονα και κυρίως, είναι μια συνεπής πολιτική κίνηση από τον Επαναστατικό Αγώνα.

Στην ίδια υπόθεση εξετάζονται και 2 απαλλοτριώσεις τραπεζών (Εθνική τράπεζα Μαλεσίνας και τράπεζα Πειραιώς στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου Σωτηρία). Απαλλοτριώσεις τραπεζών που έγιναν στα πλαίσια των προπαρασκευαστικών ενεργειών για το εγχείρημα αυτό. Την ίδια στιγμή, η δράση αυτή νοηματοδοτεί πολλά σημαντικά διακυβεύματα: Αρχικά, σαν πρώτη αιχμή της δράσης ήταν η απάντηση στην καταστολή και είχε ως στόχο να ακυρώσει στην πράξη την 2η κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα που ακολούθησε με τη σύλληψη του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη, το 2014. Γιατί η καταστολή των ένοπλων επαναστατών διαχρονικά ήταν και είναι η αιχμή της κρατικής καταστολής αφού πρωτίστως, πρέπει να εκφοβιστούν όλοι εκείνοι που ασχολούνται ή σκοπεύουν να ασχοληθούν με το αντάρτικο πόλης και να δοθεί έτσι το ”μήνυμα” ότι δεν υπάρχει καμία θετική προοπτική στον πόλεμο ενάντια στο καθεστώς. ”Μήνυμα” που αντάρτες και αντάρτισσες όπως η Πόλα Ρούπα δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποδεχτούν, παρά μόνο να το αποτρέψουν, συνεχίζοντας τον αγώνα. Ταυτόχρονα, έδινε ένα χτύπημα στο αίσθημα ηττοπάθειας της κοινωνίας αλλά και των αγωνιζόμενων τμημάτων που είχε καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης.

Το πιο σημαντικό διακύβευμα της υπόθεσης όμως είναι η Αλληλεγγύη. Η Αλληλεγγύη, η έμπρακτη Αλληλεγγύη που μαζί με την Αντίσταση και την Αυτοοργάνωση, είναι ένα από τα πιο βασικά προτάγματα του Αναρχισμού. Άλλωστε η Κοινωνική Επανάσταση στην οποία πιστεύουμε είναι ουσιαστικά το απαύγασμα της Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Μία ενέργεια που ευθαρσώς διαμήνυε στους καταπιεστές μας ότι η ήττα και η παραίτηση δεν αγγίζουν τους επαναστάτες και ότι ο αγώνας είναι διαρκής μέχρι την τελική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του καπιταλισμού. Ένας Αγώνας για την επαναστατική προοπτική και την οικοδόμηση μιας ακρατικής /αταξικής κοινωνίας ισότητας,ελευθερίας και αλληλεγγύης.

Αλληλέγγυοι/ες στον Επαναστατικό Αγώνα

επικοινωνία:allilegioi-ea@riseup.net

συνέχεια

Πολιτική Τοποθέτηση του Νίκου Μαζιώτη στο εφετείο της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα (απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο)

Νίκος Μαζιώτης: Κε πρόεδρε επειδή ρωτήσατε πριν για το αν θα έχουμε μάρτυρες, όχι, δεν θα έχουμε μάρτυρες. Θα ‘‘απολογηθώ’’ σήμερα εγώ πρώτος και στη συνέχεια, τις επόμενες ημέρες δηλαδή, θα φύγω για Δομοκό. Δεν θα παραμείνω άλλο στον Κορυδαλλό και στις επόμενες συνεδριάσεις δεν θα παραβρεθώ, θα φύγω. Θα ‘‘απολογηθώ’’ και θα φύγω.

Θα μιλήσω κυρίως πολιτικά. Για τις κατηγορίες θα πω κάποια λίγα πράγματα στο τέλος, για την ηθική αυτουργία γιατί είναι η κατηγορία που έχω εγώ. Δεδομένου όμως ότι από τη δικιά μας την πλευρά είναι η 5η δίκη εναντίον της οργάνωσής μας, του Επαναστατικού Αγώνα, και επειδή εμείς είμαστε πολιτικά υποκείμενα και είναι πολιτική η οργάνωσή μας, θα μιλήσω για το πλαίσιο πάνω στο οποίο εντάσσεται η απόπειρα αεροπειρατείας που έκανε η συντρόφισσα Ρούπα για να απελευθερώσει εμένα και άλλους από τις φυλακές Κορυδαλλού.                                                                                                              

Εγώ είμαι μέλος του Επαναστατικού Αγώνα από το 2003 από τότε που ιδρύθηκε. Είχα συλληφθεί το 2010, μετά τη συμπλοκή της Δάφνης όπου σκοτώθηκε ένα μέλος της οργάνωσής μας, ο Λάμπρος Φούντας σε συμπλοκή με αστυνομικούς, για να γίνει μια ενέργεια εναντίον του α΄ μνημονίου. Ένα μήνα μετά από αυτή τη συμπλοκή συλληφθήκαμε και αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μας στην οργάνωση, ότι ναι εμείς, εγώ και η Ρούπα είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και υπερασπιζόμαστε ό, τι είχε κάνει μέχρι τότε ο Επαναστατικός Αγώνας. Είχε κάνει μέχρι τότε, 16 ενέργειες. Συνολικά έχω καταδικαστεί για όλες τις επιθέσεις του Επαναστατικού Αγώνα, για 18 ενέργειες αντάρτικου πόλης συν 2 απαλλοτριώσεις τραπεζών τις οποίες τις έχω υπερασπιστεί σε ένα από τα δικαστήρια της οργάνωσής μας. Έχω καταδικαστεί με βάση όχι ότι βρέθηκαν στοιχεία ότι συμμετείχαμε σε κάποιες ενέργειες –γιατί ποτέ δεν δώσαμε στοιχεία πού συμμετείχαμε– έχω καταδικαστεί, έχουμε καταδικαστεί με τη συντρόφισσα Ρούπα μόνο και μόνο γιατί είπαμε ναι, είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και υπερασπιζόμαστε όλες τις ενέργειές του. Αυτό και μόνο καταδεικνύει ότι ο αντιτρομοκρατικός είναι ένας πολιτικός νόμος. Και διώκει ένοπλες πολιτικές οργανώσεις.                             

Έχω καταδικαστεί σε 137 χρόνια, 20 κατά συγχώνευση. Δεν έχει για μένα ποινικό διακύβευμα αυτή η δίκη, 20 χρόνια ούτως ή άλλως θα μείνουν, αλλά είναι μια ευκαιρία να ξαναπούμε, να ξαναπώ και εγώ κάποια πράγματα και να υπερασπιστώ πολιτικά την οργάνωσή μου και όλες τις ενέργειες που έχει κάνει. Και την απόπειρα απόδρασης φυσικά που είναι η παρούσα υπόθεση, η κύρια υπόθεση αυτής της δίκης, και προς τιμήν της συντρόφισσας Ρούπα που έκανε την ενέργεια αυτή. Πριν την συγχώνευση αυτή είχαμε καταδικαστεί και οι δύο σε ισόβια κάθειρξη για την προτελευταία ενέργεια της οργάνωσης, την επίθεση στους δύο από τους τρείς θεσμούς που έχουν επιβάλλει τα μνημόνια. Την επίθεση με παγιδευμένο αυτοκίνητο με 75 κιλά εκρηκτικά στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδας στην οδό Αμερικής 3 στο Σύνταγμα που είναι παράρτημα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και όπου στο ίδιο κτίριο βρισκόταν και το γραφείο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ελλάδα. Γι’ αυτήν την επίθεση είχαμε καταδικαστεί σε ισόβια με έναν χουντικό νόμο του 1969. Καταδικαστήκαμε σε ισόβια για επίθεση μάλιστα χωρίς τραυματισμούς, όχι αιματηρή, με προειδοποίηση, με δύο προειδοποιητικά τηλεφωνήματα. Ο χουντικός νόμος με τον οποίο καταδικαστήκαμε φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσει την τότε (δυναμική) αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Αυτός ο νόμος έμεινε μέχρι την αναθεώρηση του Π.Κ το 2019 πριν 2 χρόνια.

Να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι εγώ –εμείς γενικά εμμένουμε– στις επιλογές αγώνα μας. Εμμένουμε σε αυτά που έχουμε κάνει, εμμένουμε στη συμμετοχή μας, εμμένουμε στις πράξεις, τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα τις οποίες υπερασπιζόμαστε. Εγώ θεωρώ ότι εσείς είστε παράνομοι και όχι εμείς. Εσείς έχετε σαν κρατικός μηχανισμός διαπράξει παρανομίες εναντίον του ελληνικού λαού και όχι εμείς. Και μάλιστα, έχετε διαπράξει παρανομίες καταπατώντας τους ίδιους τους νόμους που υποτίθεται… ότι υπερασπίζεστε με βάση το ίδιο το Σύνταγμα. Και θα αναφερθώ στα μνημόνια γιατί αν πετύχαινε η απόπειρα απόδρασης του 2016 –η οποία είναι η κύρια υπόθεση αυτής της δίκης–, εμείς θα συνεχίζαμε τη δράση μας όπως ευθαρσώς το έχουμε πει και στα προηγούμενα δικαστήρια. Θα συνεχίζαμε την δράση του ένοπλου αντάρτικου όπως η ενέργεια στη ΤτΕ το 2014, εναντίον αυτών των εγκληματικών πολιτικών, των μνημονίων δηλαδή, που εμείς τα έχουμε ονομάσει, τα έχουμε χαρακτηρίσει ως πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας από τις κυβερνήσεις. Θα συνεχίζαμε δηλαδή, παρόμοιου τύπου επιθέσεις.

(περισσότερα…)
συνέχεια

Σχετικά με το εφετείο της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα

Την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου έχει οριστεί η έναρξη του εφετείου της 5ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Εκδικάζονται εκ νέου η υπόθεση της απόπειρας απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού που είχε οργανωθεί από την Πόλα Ρούπα τον Φλεβάρη του 2016 και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών, στο νοσοκομείο Σωτηρία και την Εθνική Τράπεζα στην Μαλεσίνα. Πρωτόδικα η συντρόφισσα καταδικάστηκε σε 120 χρόνια κάθειρξη, κατά συγχώνευση 65 και ο Νίκος Μαζιώτης σε 37, κατά συγχώνευση 24, για ηθική αυτουργία.

Η απόπειρα απόδρασης του Νίκου Μαζιώτη και άλλων κρατουμένων που οργανώθηκε τον Φλεβάρη του 2016 από την Πόλα Ρούπα συνιστά μια κορυφαία δράση αντίστασης και αλληλεγγύης, με πλούσιο ηθικοδιδακτικό περιεχόμενο και υψηλά αξιακά νοήματα. Δεν είναι μόνο το ανιδιοτελές προχώρημα μιας δράσης που θα μπορούσε να κοστίσει την ίδια την ζωή της συντρόφισσας που εκπέμπει ισχυρούς συμβολισμούς και μηνύματα, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος που την οργάνωσε. Η λήψη των αναγκαίων μέτρων για την διαφύλαξη των ζωών, τα μέσα διαχείρισης όταν εκτροχιάστηκε ο σχεδιασμός, ο προσανατολισμός καθαυτός είναι που προσδιορίζουν το αξιακό υπόβαθρο του Επαναστατικού Αγώνα και ταυτόχρονα φωταγωγούν τα αγεφύρωτα επιχειρησιακά χάσματα μεταξύ των επαναστατών και των καθεστωτικών διωκτών τους. Φανερώνει τα απροσπέλαστα σύνορα που χωρίζουν την ένοπλη δράση των εθελοντών αγωνιστών με τους έμμισθους εντολοδόχους της κρατικής εξουσίας.

Η πολιτική επιλογή της συντρόφισσας ακολουθεί με συνέπεια το δύσβατο μονοπάτι της επαναστατικής προοπτικής, το ενίοτε μοναχικό και άλλοτε θριαμβευτικό, μα πάντα αναγκαίο μέχρι την τελική νίκη που αργά ή γρήγορα θα γευτεί η καταδυναστευμένη ανθρωπότητα. Χαρακτηρίζει με ευκρίνεια και επαναστατικό ήθος την ίδια την διαδρομή της συντρόφισσας και της οργάνωσης της, του Επαναστατικού Αγώνα. Η δράση αυτή υπήρξε το σπουδαίο συντροφικό απαύγασμα μιας ιστορικής διαδρομής που δεν έβαλε τίτλους τέλους στα στενά της Δάφνης, δεν έσβησε στην άνιση μάχη του Μοναστηρακίου και δεν κηδεύτηκε τον Γενάρη του 2017. Ο Επαναστατικός Αγώνας δεν θάφτηκε ως πολιτική οντότητα, ως πρόσωπα και ως ζωντανή προοπτική σε τόσα και τόσα επεισόδια απενεργοποίησης του από την κρατική καταστολή και τα μακριά της χέρια, τόσο πριν, όσο και μετά την απόπειρα απόδρασης.

Η απελευθέρωση του Νίκου Μαζιώτη ήταν ένα στοίχημα όχι μόνο συντροφικό, όχι μόνο αξιακό. Ήταν και ένας αμιγώς πολιτικός στρατηγικός στόχος για την ακύρωση της κρατικής καταστολής και την ανανέωση της επαναστατικής δράσης και του ίδιου του Ε.Α. Δεν θα γινόταν άλλωστε μια ένοπλη οργάνωση να είναι πραγματικά επαναστατική αν δεν μεριμνούσαν τα ασύλληπτα μέλη της για τα αιχμάλωτα. Και ιδιαίτερα ο Επαναστατικός Αγώνας έτσι όπως τον γνωρίζουμε, όπως τον έχει καταγράψει η ιστορία, δεν θα μπορούσε να αδιαφορήσει για τους ομήρους του. Συγχρόνως, ήταν και ένα μήνυμα προς το καθεστώς: ο πόλεμος δεν τέλειωσε. Μια δράση σαν κι αυτή δεν μπορεί να ερμηνευτεί αποσυνδεδεμένα από το ιστορικό της πλαίσιο. Τον Φλεβάρη του 2016 οι πολλαπλές ήττες στα πεδία των κοινωνικών και ταξικών μαχών είχαν σπείρει την ηττοπάθεια και είχαν παραδώσει στην απόγνωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και των αγωνιζόμενων τμημάτων της. Ήταν η εποχή της αφομοίωσης, της παραίτησης, της εγκληματικής σύμπλευσης ορισμένων με το τότε κυβερνητικό μόρφωμα. Η εποχή αυτή αφήνει ισχυρά αποτυπώματα στο σήμερα.

Η ενέργεια της συντρόφισσας στόχευε εκτός των άλλων στην αμφισβήτηση της καθεστωτικής παντοδυναμίας, όπου μετά την επικράτηση των μνημονιακών πολιτικών, την πολυετή δέσμευση στους μηχανισμούς “στήριξης” και την καθίζηση των λαϊκών αντιστάσεων, είχε αρχίσει να χαράζει μια τροχιά επανασταθεροποίησης πάνω στην οπισθοχώρηση των αγώνων της διετίας 2010-12. Η δράση αυτή ήταν μια πολεμική πράξη απέναντι στην αστική τάξη και το κράτος, μια απάντηση στην αφομοίωση και τις αυταπάτες του καθεστώτος που με την συμβολή της κυβέρνησης σύριζα πίστευε ότι θα “δρα χωρίς αντίπαλο”. Αν είχε ολοκληρωθεί η δράση, τα πράγματα θα εξελίσσονταν πολύ διαφορετικά για όλες τις πλευρές του ταξικού ανταγωνισμού. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με το “αν”.

Επιπροσθέτως, η ψυχραιμία και η δεσμευτική τήρηση των ηθικών κανόνων της συντρόφισσας κατά την στιγμή της αποτυχίας ενός τόσο μεγαλόπνοου σχεδίου που δεν έμεινε στα λόγια, αποτελούν μνημείο επαναστατικής, αλλά και ανθρώπινης ακεραιότητας. Οι λεπτομέρειες της ακύρωσης του σχεδίου και ο ρόλος του ρουφιάνου πιλότου που έβαλε σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή πουλώντας ουσιαστικά υπηρεσίες σε ένα κτηνώδες σύστημα που η μόνη θέση που τον τοποθετεί είναι αυτή του αναλώσιμου, έχουν γραφτεί αναλυτικά από την ίδια την συντρόφισσα. Είχε κάθε δυνατότητα να ξαποστείλει τον ρουφιάνο. Δεν το έκανε. Η δε πρόθεση της να απελευθερώσει ανθρώπους που ουδεμίαν σύμπνοια ιδεολογική, πολιτική και αξιακή όπως αποδείχθηκε είχαν με τον Ε.Α. συναποτελεί μιαν ακόμη πτυχή της ανιδιοτελούς της βούλησης. Όσον αφορά τους συγκεκριμένους, δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Ότι γράφτηκε γράφτηκε. Μίλησε η ιστορία, που είναι πολύ πιο σκληρή, πολύ πιο αμείλικτη.

Αναφορικά με τις απαλλοτριώσεις των τραπεζών, ενέργειες που έγιναν στο πλαίσιο αυτοχρηματοδότησης της ζωής στην παρανομία και συνακόλουθα αποτέλεσαν προπαρασκευαστικές δράσεις για την ναύλωση του ελικοπτέρου και την οργάνωση της απόπειρας απόδρασης, ο Επαναστατικός Αγώνας έχει προ πολλού επισημάνει ότι ποτέ δεν υπήρξε μια οργάνωση “ληστών”. Οι απαλλοτριώσεις καταστημάτων του ληστρικού μηχανισμού ήταν αναγκαίες για την συγκέντρωση πόρων και την τροφοδότηση του αγώνα, μια πρακτική που ακολουθεί μια μακραίωνη ιστορική παράδοση των επαναστατικών κινημάτων. Στις δράσεις κατά των τραπεζών, ουδέποτε κινδύνεψαν άνθρωποι, ουδέποτε εργαλειοποιήθηκαν άνθρωποι για την επιτυχία του σκοπού, ποτέ ο Επαναστατικός Αγώνας δεν ανήγαγε τον σκοπό ως καθαρκτικό του όποιου μέσου. Σκοποί και μέσα ήταν πάντα ταυτόσημα.

Ενόψει του εφετείου της 5ης δίκης και έχοντας μπροστά ένα ακόμη εφετείο για την υπόθεση της ΤτΕ στο οποίο η Πόλα Ρούπα πρωτόδικα έχει καταδικαστεί σε ισόβια, προτάσσουμε την ενεργή αλληλεγγύη. Οικονομική, πολιτική, ηθική. Το κράτος ούτε ξέγραψε τον Επαναστατικό Αγώνα, ούτε έπαψε να έχει στο στόχαστρο τα πρόσωπα των συντρόφων μας. Αυτό αποδείχτηκε εν μέσω καραντίνας με την αιφνίδια απαγωγή/μεταγωγή τους και την μεταφορά σε φυλακές εκτός Αθηνών, κατά την στιγμή που είχαν αναπτυχθεί διεκδικητικοί αγώνες εντός των φυλακών για την λήψη μέτρων ενάντια στην εξάπλωση του covid19, με τους συντρόφους να έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο που τους αρμόζει. Ενόψει των δικών, πρέπει να μιλήσει η αλληλεγγύη.

Θεωρούμε ότι πλέον, ένα μεγάλο έδαφος έχει κερδηθεί. Οι καιροσκοπικές βλέψεις και οι απόπειρες απομόνωσης των συντρόφων με “έπαθλο” την “κινηματική ηγεμονία” απέτυχαν. Ένα ρεύμα συμπαράστασης έχει ήδη αναπτυχθεί σε όλη την Ελλάδα με την συμμετοχή πολλών εκατοντάδων σε εκδηλώσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις της μπροσούρας των συντρόφων “για το ξεπέρασμα του κράτους και κεφαλαίου για μια συνομοσπονδιακή ακρατική-αταξική κοινωνική οργάνωση”, συμβολή στην διακίνηση των εκδόσεων του Ε.Α. πανελλαδικά, οικονομικές ενισχύσεις κ.α. Αυτό το ρεύμα αλληλεγγύης που τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στα σπάργανα, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα κληθεί να διαχυθεί κοινωνικά, να δράσει, να διεκδικήσει. Πλησιάζει ο καιρός που θα κληθούμε να πιέσουμε, να κινητοποιηθούμε, να οργανωθούμε για την διεκδίκηση αδειών, αργότερα και αποφυλακίσεων. Σε αυτό τον δίκαιο αγώνα, δεν θα παλέψουμε μόνο για την απελευθέρωση των συντρόφων μας. Θα παλέψουμε και για τον αξιακό επαναπροσδιορισμό του αναρχικού κινήματος που δεν ξεχνά τους αιχμαλώτους του, δεν ξεχνά ποιοι στάθηκαν όρθιοι πληρώνοντας βαρύ το τίμημα των πολιτικών επιλογών του, δεν ξεχνά ποιοι βάλανε υποθήκη την ίδια τους την ζωή για την Κοινωνική Επανάσταση.

Δύναμη στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη

Τιμή για πάντα στον Λάμπρο Φούντα

Καλούμε την Τετάρτη 30-9-2020 ώρα 9.00 στα δικαστήρια των φυλακών Κορυδαλλού

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Επαναστατικό Αγώνα
Επικοινωνία: syneleusiea@riseup.net

συνέχεια