19 Ιουλίου 2012 – 11 χρόνια Επανάσταση στη Ροζάβα – Διεθνιστικό μας χρέος να την απλώσουμε σε όλη τη γη
Στις 19 του Ιούλη του 2012 έγινε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, όμοιο με αυτό της 19ης Ιούλη του 1936 στη Βαρκελώνη, με της παρισινής κομούνας το 1871, όμοιο με την εξέγερση των Ζαπατίστας τη δεκαετία του 90´. Αν και οι αντιδραστικές δυνάμεις διατείνονταν το τέλος της ιστορίας, η πραγματικότητα τους διέψευσε. Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε με απανωτές, ανά τον κόσμο, εξεγέρσεις, επαναστατικά κινήματα και ριζοσπαστικές ιδέες που εφαρμόζονται στην πράξη σε απελευθερωμένα εδάφη.
Ο πόλεμος μεταξύ του τουρκικού στρατού και των κούρδων ανταρτών και ανταρτισσών δεν σταμάτησε ποτέ. Τα τουρκικά στρατεύματα μην μπορώντας να κάμψουν την κουρδική αντίσταση στα βουνά του Κουρδιστάν, χρησιμοποιούν χημικά αέρια, σε μια προσπάθεια να πλήξουν το κουρδικό αντάρτικο στις σπηλιές και τις σήραγγες απ’ όπου επιχειρεί.
Για τον παραπάνω λόγο, ως μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης, αλλά και κατάδειξης του ζητήματος, επισκεφτήκαμε το μειονοτικό χωριό Σύμβολα (περιοχή μεγάλης επισκεψιμότητας λόγο του φυσικού τοπίου) με σκοπό να εμπλουτίσουμε τα παλαιότερα graffiti και stencil με συνθήματα κατά του χημικού πολέμου.
Αυτό που αντικρίσαμε ήταν μια προσπάθεια να σβηστεί οτιδήποτε είχε σχέση με την αλληλεγγύη στη Rojava αλλά και πολλά σύμβολα της τουρκικής ναζιστικής οργάνωσης των γκρίζων λύκων. Επίσης αναγράφονταν συνθήματα “μητέρα Τουρκία” και “μια νύχτα” στα τούρκικα, ρητορική που χρησιμοποιεί ο τουρκικός εθνικισμός.
Αφού σβήσαμε τα ναζιστικά σύμβολα και αποκαταστήσαμε τα graffiti και τα stencil, βάψαμε συνθήματα κατά του χημικού πολέμου στα βουνά του Κουρδιστάν.
Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε να αντικρίσουμε κάτι τέτοιο μιας και λίγο καιρό πριν, έξω από την παλιά νομική, σβήστηκαν stencil αλληλεγγύης στη Rojava και ζωγραφίστηκε η ημισέληνος με το αστέρι. Αυτό που όμως έχει ένα ενδιαφέρων είναι πως το ίδιο βράδυ είχαν βαφτεί σβάστικες, στόχοι και το σύμβολο της χρυσής αυγής. Ενώ την ίδια περίοδο που βάφτηκαν τα σύμβολα των γκρίζων λύκων έκαναν την εμφάνιση τους σε κόπια σημεία της πόλης, ναζιστικά σύμβολα και αυτοκόλλητα του ναζιστικού κόμματος του δειλού ναζί Η. Κασιδιάρη.
Όπως πάντα σε καιρούς κοινωνικής εξαθλίωσης, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του κεφαλαίου και της αστικής δημοκρατίας κάνουν την εμφάνιση τους προσπαθώντας να στρέψουν την οργή μεταξύ των καταπιεσμένων και όχι κατά των καταπιεστών.
Τώρα που η ζωή έγινε επιβίωση και η επιβίωση εξαθλίωση το παράδειγμα της συνομοσπονδίας της Β-Α Συρίας για επανάσταση και καταστροφή του κρατικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης είναι ποιο επίκαιρο από ποτέ.
ΟΥΤΕ ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑΖΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΑ ΕΘΝΙΚΙΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΥΡΗ ΤΗ ΓΗ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΗ Ο ΧΗΜΕΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ
Ημέρα εκδηλώσεων για την επανάσταση στο Κουρδιστάν στη Φυσικομαθηματική Σχολή, Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου 13/5
Η διαδρομή από τον Κουρδικό επαναστατικό λαϊκό πόλεμο, στην κοινωνική επανάσταση στη Ροζάβα, και προς τη Δημοκρατική Νεωτερικότητα.
44 χρόνια από την εκκίνηση του Κουρδικού Αγώνα Ελευθερίας, και 10 χρόνια από την Επανάσταση της Ροζάβα στη Βορειοανατολική Συρία (Δυτικό Κουρδιστάν), βρίσκουμε ελπίδα και έμπνευση στον αγώνα του λαού του Κουρδιστάν. Η Ροζάβα αποτελεί παράδειγμα μιας κοινωνικής επανάστασης που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, που αναπνέει, αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Στηρίζουμε τον αγώνα και τις αξίες για τις οποίες αγωνίζεται το Κουρδικό Κίνημα Ελευθερίας: την απελευθέρωση των γυναικών, την κοινωνική / οικονομική / πολιτική / έμφυλη ισότητα, την αυτοοργάνωση. Το παράδειγμα του πώς διαφορετικοί λαοί μιας σύνθετης κοινωνίας μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά και με σεβασμό στα πλαίσια μιας αυτοοργανωμένης δομής κοινοτήτων από τα κάτω, βασισμένη στην άμεσηδημοκρατία, τη συνεταιριστικήοικονομία, την οικολογία και την Jineolojî (επιστήμη των γυναικών και της ζωής), στο πλαίσιο του ΔημοκρατικούΣυνομοσπονδισμού, μας βοηθά να αναπτύξουμε τους δικούς μας αγώνες σε όλο τον κόσμο.
Σε αυτή την εκδήλωση, θα κάνουμε μια εισαγωγή σχετικά με την ιστορία του Κουρδικού Αγώνα Ελευθερίας, ξεκινώντας με το επαναστατικό αντάρτικο κίνημα του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και συνεχίζοντας προς τη Δημοκρατική Νεωτερικότητα και την Κοινωνική Επανάσταση στη Ροζάβα. Πώς κατάφερε το αντάρτικο κίνημα να δημιουργήσει μια κοινωνική επανάσταση; Ποιες είναι οι αξίες για τις οποίες αγωνίζεται το Κουρδικό Κίνημα Ελευθερίας; Πώς αυτές οι αξίες εφαρμόζονται πρακτικά στην κοινωνική οργάνωση; Με βάση αυτά, στόχος μας είναι να ξεκινήσει μια συζήτηση γύρω από το τι διδάγματα μπορούν να πάρουν τα ελλαδικά και διεθνή κινήματα από το Κουρδικό κίνημα. Πώς μπορούμε να εμπνευστούμε για να πυροδοτήσουμε νέους αγώνες ικανούς να ανατρέψουν την Καπιταλιστική Νεωτερικότητα; Τέλος, θα μοιραστούμε τις ενημερώσεις για την τρέχουσα κατάσταση στο Κουρδιστάν.
9 Οκτώβρη ξεκίνησε η συνωμοσία για την ομηρία του Οτσαλάν Το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Τουρκίας παρέδωσαν τον Οτσαλάν στο τουρκικό κράτος, 22 χρόνια απομόνωση στο νησί, φυλακή τύπου F, Imrali.
Ως κινήσεις μνήμης και αλληλεγγύης στον Αμπτουλάχ Οτσαλάν και στη Κουρδική αντίσταση, αναρτήσαμε πανό απέναντι από το κτίριο της περιφέρειας ανατολικής Μακεδονίας- Θράκης και πετάχτηκαν 100αδες τρικάκια.
Η 15η Αυγούστου δεν είναι οποιαδήποτε ημερομηνία. Εδώ και 37 χρόνια, η ιστορική του σημασία τιμάται σε ολόκληρο το Κουρδιστάν, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και όχι μόνο. Δεν σηματοδοτεί μόνο μια σημαντική ημέρα, αλλά εισήγαγε μια εποχή ελπίδας, αντίστασης και επαναστατικού αγώνα που συνεχίζεται και αναβιώνει στον καθημερινό αγώνα στο Κουρδιστάν, δίνοντας έμπνευση σε εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο!
Η 15η Αυγούστου 1984 σηματοδοτεί την έναρξη του ένοπλου αγώνα και του ανταρτοπόλεμου του Κουρδικού απελευθερωτικού Κινήματος, όταν οι δυνάμεις του ΡΚΚ – μετά από χρόνια προετοιμασίας – επιτέθηκαν σε αστυνομικούς και στρατιωτικούς σταθμούς στην Eruh και το Şemzinan στο κατεχόμενο Βόρειο Κουρδιστάν (Bakur), δίνοντας μια αποφασιστική απάντηση στην τουρκική αποικιοκρατία, και σηματοδότησε ένα κρίσιμο σημείο καμπής στην τότε διαδεδομένη ατμόσφαιρα απελπισίας και ήττας. Οι αποφασιστικές ενέργειες μιας μικρής ομάδας, με επικεφαλής τον Şehîd Agit (Mahsum Korkmaz), κατά των Τούρκων φασιστών έσπασαν την ατμόσφαιρα της ήττας και συνέχισαν την κληρονομιά της ηρωικής αντίστασης στις φυλακές της 14ης Ιουλίου 1982. Μετά το φασιστικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 στη Τουρκία, τα περισσότερα επαναστατικά κινήματα και οι αντιπολιτευτικές φωνές είτε συντρίφθηκαν είτε επέλεξαν να αναζητήσουν καταφύγιο στην εξορία. Αλλά η αντίσταση στην περιβόητη φυλακή του Amed το 1982 και οι αποφασιστικές ενέργειες της 15ης Αυγούστου 1984 συγκλόνισαν τους φασίστες, και όχι μόνο έθεσαν σε κίνηση, αλλά και εκδήλωσαν μια επαναστατική διαδικασία που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα!
Η δράση μιας μικρής ομάδας σύντομα μετατράπηκε σε αγώνα εκατομμυρίων. Οι μαζικές εξεγέρσεις στη δεκαετία του 1990, τα επιτεύγματα στον τομέα της δημοκρατικής πολιτικής και η επανάσταση της Ροζάβα – όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά εάν δεν είχε συμβεί η επίθεση του 15 Αυγούστου. Η 15η Αυγούστου δεν είναι μια συνηθισμένη επέτειος ή απλά μια μέρα μνήμης. Η 15η Αυγούστου είναι η αφετηρία της πρωτοποριακής πλέον επαναστατικής διαδικασίας στην περιοχή. είναι μια μέρα για να ανανεώσουμε την υπόσχεσή μας να συνεχίσουμε τον επαναστατικό αγώνα με αποφασιστικότητα κάθε μέρα!
Το πνεύμα της αποφασιστικής αντίστασης του 15 Αυγούστου αποτυπώνεται με απόλυτη αφοσίωση και ηρωισμό στην καθημερινή αντίσταση των ανταρτών/ισσων κατά του τουρκικού φασισμού. Για πάνω από 100 ημέρες τώρα, το αντάρτικο γράφει άλλη μια επική ιστορία, αντιστέκεται ηρωικά και υπερασπίζεται την επανάσταση στη Μέση Ανατολή -και πέρα από αυτήν- από την ολοκληρωτική επίθεση του τουρκικού φασιστικού κράτους στις περιοχές που ελέγχονται από τους αντάρτες, Metîna, Zap και Avaşîn από τις 23 Απριλίου του τρέχοντος έτους. Η φασιστική δικτατορία AKP-MHP έκανε τα πάντα τα τελευταία 6 χρόνια για να σπάσει τη βούληση του κουρδικού λαού και όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων στην περιοχή για ελευθερία και αντίσταση. Η τρέχουσα ολοκληρωτική επίθεση του τουρκικού φασιστικού κράτους είναι η συνέχιση του πολέμου στις πόλεις του Βόρειου Κουρδιστάν το 2015 και το 2016, της εισβολής στο Αfrîn το 2018, το Girê Spî και η Serêkaniyê το 2019, καθώς και των επιχειρήσεων εναντίον των ανταρτών/ισσών στις περιοχές Xakurkê και Heftanîn. Δεν μπορούμε να το τονίσουμε αρκετά: Το να υποστηρίζεις και να υπερασπίζεσαι τα επιτεύγματα της επανάστασης στη Rojava σημαίνει επίσης να υποστηρίζεις και να υπερασπίζεσαι τον ηρωικό αγώνα του αντάρτικου ακολουθώντας το πνεύμα αντίστασης και επαναστατικής αποφασιστικότητας του 15 Αυγούστου.
Ο τουρκικός φασισμός δεν μπορεί να δράσει μόνος του. Η επανάσταση στο Κουρδιστάν και τη Μέση Ανατολή δέχεται καθημερινά επίθεση από οπορτουνιστικές και ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις του κόσμου, ιδίως των ΗΠΑ, της Δυτικής Ευρώπης καθώς και άλλων κρατών, οι οποίοι μαζί με συνεργάτες και καπιταλιστές επενδυτές υποστηρίζουν με τεχνολογικούς στρατιωτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, και διπλωματικούς τρόπους τις επιθέσεις από το φασιστικό καθεστώς AKP-MHP.
Ως εκ τούτου, ως αντιφασιστικές και επαναστατικές δυνάμεις, είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να δείχνουμε την αλληλεγγύη μας και να υπερασπιζόμαστε την επανάσταση αναλαμβάνοντας δράση παντού εναντίον όλων αυτών των χώρων που παρέχουν στρατιωτική, διπλωματική και οικονομική συνεργασία στον τουρκικό φασισμό.
Καλούμε όλους/ες να συνεχίσουν να ενώνονται με την αντίσταση! Πάρτε την πρωτοβουλία με δημιουργικές δράσεις στους δρόμους!
Μπλοκάρουμε, διαταράσσουμε, καταλαμβάνουμε.
Δείτε τον χάρτη -στόχο στον ιστότοπο του RiseUp4Rojava!
Με το πνεύμα αντίστασης του 15 Αυγούστου και ενωμένοι με τον αγώνα των ανταρτών/Ισσών, θα νικήσουμε τον τουρκικό φασισμό, θα υπερασπιστούμε το Κουρδιστάν και θα οικοδομήσουμε την ελεύθερη ζωή.
Η 19η Ιουλίου είναι μια ημερομηνία σταθμός στη παγκόσμια ιστορία των επαναστατικών αγώνων για την κοινωνική απελευθέρωση από την εξουσία του κράτους και του κεφαλαίου. Η 19η Ιουλίου 1936 είναι η ημερομηνία έναρξης της Ισπανικής Επανάστασης (1936-’39) όταν στη Βαρκελώνη της Καταλονίας οι οργανωμένοι στην αναρχοσυνδικαλιστική CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) και στη FAI (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής) εργάτες έδωσαν μάχη με τη στρατιωτική φρουρά της πόλης που συμμετείχε στο πραξικόπημα του στρατηγού Φράνκο και τη νίκησαν μετά από 2 μέρες μαχών εγκαινιάζοντας το πιο ριζοσπαστικό επαναστατικό εγχείρημα εργατικής και αγροτικής αυτοδιαχείρισης στην ιστορία του κλασικού εργατικού κινήματος (1848-1939).
Η 19η Ιουλίου 2012 είναι η ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης στη Ροζάβα – Β. Συρία που ξεκίνησε από την πόλη Κομπάνι όταν οι ένοπλες δυνάμεις του κουρδικού επαναστατικού κινήματος ΥPG (Μονάδες Λαϊκής Προστασίας) μαζί με την πλειοψηφία των πολιτών που στηρίζει το MGRK (Λαϊκά Συμβούλια δυτικού Κουρδιστάν) κατέλαβαν αναίμακτα την πόλη και τα κτίρια του καταρρέοντος καθεστώτος Άσαντ αναλαμβάνοντας την εξουσία.
Στην Ισπανία το 1936 εκατομμύρια εργάτες και κυρίως αγρότες-χωρικοί κολεκτιβοποίησαν ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας, κυρίως στην Καταλονία που ήταν η πιο εκβιομηχανισμένη περιοχή της Ισπανίας, αλλά επίσης και ένα μεγάλο μέρος της αγροτικής γης απαλλοτριώνοντας τη γη των μεγαλογαιοκτημόνων και της καθολικής εκκλησίας στην Ανδαλουσία, Αραγονία, Λεβάντε, Καστίλη και αλλού και δημιούργησαν τις δικές τους κοινότητες αυτοδιαχείρισης και αυτοδιεύθυνσης, τις εργατικές και αγροτικές κολεκτίβες. Για ένα βραχύβιο διάστημα οι εργάτες και οι αγρότες πήραν την εξουσία στα χέρια τους, πήραν τη ζωή στα χέρια τους κάνοντας πράξη την Αναρχία, τον Eλευθεριακό ή Αναρχικό Κομμουνισμό.
Στη Βόρεια Συρία, το κουρδικό επαναστατικό κίνημα οικοδόμησε από το 2012 και μετά ένα ακρατικό κοινωνικό μοντέλο που το ονομάζουν Δημοκρατικό Συνομοσπονδισμό που βασίζεται στον κοινοτισμό, στη Κοινότητα (Κομμούνα) ως κύτταρο της νέας κοινωνίας και στα λαϊκά συμβούλια, στις γειτονιές, στις συνοικίες, στους δήμους και στα χωριά στα 3 καντόνια της Β. Συρίας, το Αφρίν, τη Ροζάβα και το Τζεζιρέ. Το μοντέλο αυτό απορρίπτει το έθνος –κράτος ως συγκεντρωτικό μονοπωλιακό μηχανισμό διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων και περιλαμβάνει εκτός από τους Κούρδους και άλλες εθνότητες και λαούς της περιοχής, Άραβες, Γιεζίντι, Συροϊακωβίτες, Ασσύριους, Τουρκμένιους.
Πάρα τη διαφορετικότητα των εποχών και την απόσταση των 76 χρόνων από τα δύο επαναστατικά εγχειρήματα, παρά τη διαφορετικότητα των συνθηκών, των πολιτικών υποκειμένων και των ιδεολογικών επικλήσεων, υπάρχουν πολλά κοινά ανάμεσα στα δύο επαναστατικά εγχειρήματα. Το βασικότερο είναι η απόρριψη του κράτους, του έθνους-κράτους ως συγκεντρωτικού, μονοπωλιακού μηχανισμού διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων. Ένα άλλο είναι η απόρριψη της παλιάς μαρξιστικής νομοτελειακής θεωρίας ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων ως ‘‘προοδευτικής’’ διαδικασίας είναι η βασική προϋπόθεση για τις κοινωνικές επαναστάσεις και την οικοδόμηση μιας απελευθερωτικής κοινωνίας όπου την εξουσία την έχει ο λαός μέσα από τα δικά του όργανα αυτοδιαχείρισης, κοινότητες, κομμούνες, δήμους, συμβούλια. Και τα δύο επαναστατικά εγχειρήματα συντελέστηκαν σε κοινωνικές συνθήκες υπανάπτυξης του καπιταλισμού όπου δεν έχει επικρατήσει η οικονομία της αγοράς και όπου οι κοινωνίες βρίσκονταν σε ένα ημιφεουδαρχικό στάδιο. Και στην Ισπανία το 1936 και στη Β. Συρία σήμερα η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι χωρικοί-αγρότες ή ζουν έξω από μεγάλα αστικά κέντρα αν και στην Ισπανία η εργατική τάξη έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, κυρίως στην Καταλονία ενώ στη Ροζάβα – Β. Συρία η εργατική τάξη απουσιάζει από το ιστορικό προσκήνιο.
Οι Ισπανοί εργάτες ήταν κυρίως πρώτης γενιάς μετανάστες που πριν κάποια χρόνια είχαν έρθει από την ύπαιθρο στην πόλη για να δουλέψουν στα εργοστάσια μεταφέροντας την κοινοτιστική κουλτούρα των χωριών τους, τις ιδέες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Το ίδιο ίσχυε και για τους Ρώσους εργάτες το 1905 και 1917. Αυτή η εργατική τάξη με νωπές ακόμα τις αγροτικές ρίζες της υπήρξε πρωταγωνίστρια επαναστάσεων και διέφερε πολύ από το συντηρητικό, στρατιωτικοποιημένο γερμανικό βιομηχανικό προλεταριάτο –όπως και άλλων χωρών της ανεπτυγμένης δύσης– που η πλειοψηφία αυτού του προλεταριάτου το 1918 –’19 ακολούθησε τους αντεπαναστάτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και όχι τους επαναστάτες Σπαρτακιστές.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η Επανάσταση στη Ροζάβα – Β. Συρία στρέφεται εναντίον ενός δικτατορικού ‘‘σοσιαλιστικού’’ –και αντιιμπεριαλιστικού– καθεστώτος όμοιο με τα καθεστώτα του ‘‘υπαρκτού’’ σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ένωσης όπου επικρατεί η κρατικοποιημένη οικονομία, δηλαδή ο κρατικός και γραφειοκρατικός καπιταλισμός και η μονοκομματική δικτατορία, στη συγκεκριμένη περίπτωση η δικτατορία του κόμματος Μπάαθ του Άσαντ. Και τα δύο επαναστατικά εγχειρήματα απέδειξαν (όπως άλλωστε και το κίνημα των Ζαπατίστας) ότι ο αγώνας για ελευθερία δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην υποκειμενική βούληση των ανθρώπων για ελευθερία και αξιοπρέπεια χωρίς να παραβλέπονται βέβαια και οι συνθήκες της εποχής (κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές) και όχι σε δήθεν ‘‘αντικειμενικούς’’, οικονομικούς νομοτελειακούς νόμους όπως η ανάπτυξη των παραγωγικών κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων, ή σε θεωρίες όπου η οικονομία είναι η βάση και το κράτος το εποικοδόμημα. Καμία κοινωνική επανάσταση δεν συνέβη στην ιστορία λόγω μιας τέτοιας υποτιθέμενης προϋπόθεσης. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι ακόμα και ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι το 1917 προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία πέταξαν στα σκουπίδια της ιστορίας αυτές τις απόψεις του δασκάλου τους Μαρξ, αφού η Ρωσία το 1917 επ’ ουδενί δεν ήταν μια βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα αλλά αντίθετα ήταν μια χώρα με φεουδαρχικά χαρακτηριστικά και ούτε είχε περάσει από ένα στάδιο ‘‘αστικοδημοκρατικής’’ επανάστασης σύμφωνα με την μαρξιστική θεωρία.
Ένα άλλο κοινό των εγχειρημάτων της Ισπανικής Επανάστασης και της Επανάστασης στη Ροζάβα – Β. Συρία είναι η αντιμετώπιση πολλών και διαφορετικών εχθρών.
Η Ισπανική Επανάσταση πέρα από τους φασίστες του Φράνκο ο οποίος είχε την αμέριστη συμπαράσταση του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αντιμετώπισε την εχθρότητα φυσικά των ‘‘αστικοδημοκρατικών’’ καθεστώτων της Γαλλίας –η οποία είχε κυβέρνηση λαϊκού μετώπου– και της Αγγλίας αλλά κυρίως, αντιμετώπισε το ίδιο το ισπανικό και καταλανικό ‘‘δημοκρατικό’’ κράτος στο οποίο επικρατούσαν οι δυνάμεις του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια συμμαχία των φιλελεύθερων αστών-καπιταλιστών με τους σοσιαλιστές, τους κομμουνιστές-σταλινικούς και τους Καταλανούς αυτονομιστές. Όλοι τους ήταν φανατικοί εχθροί της εργατικής και αγροτικής αυτοδιαχείρισης, της λαϊκής και εργατικής εξουσίας και σε αυτό είχαν συμπαραστάτες τη Σοβιετική Ένωση και τον Στάλιν.
Η επανάσταση στη Ροζάβα – Β. Συρία αντιμετωπίζει μια ποικιλία εχθρών, από το καθεστώς Άσαντ, το ισλαμικό κράτος το οποίο νίκησε, τη Τουρκία αλλά και τους διεθνείς συνασπισμούς που μάχονται είτε με την παρουσία τους ή δια αντιπροσώπων στο γεωστρατηγικό πεδίο του συριακού εμφυλίου πολέμου. Από την μία το δυτικό μπλοκ εξουσίας (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ) και από την άλλη το αντιδυτικό ή κατά άλλους ‘‘αντιιμπεριαλιστικό’’ μπλοκ (Ρωσία, Ιράν) που υπερασπίζονται το ‘‘σοσιαλιστικό’’ καθεστώς Άσαντ. Όλοι τους ανεξαιρέτως παρά τους τακτικισμούς τους απέναντι στους Κούρδους λόγω της κοινής επιδίωξης για καταστροφή του ISIS, είναι εναντίον του επαναστατικού εγχειρήματος του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού και της Δημοκρατικής Αυτονομίας.
Όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι σε κάποια πράγματα οι αγωνίστριες/αγωνιστές στη Ροζάβα-Β. Συρία τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα από τους Ισπανούς συντρόφους/ισσες του 1936. Κατ’ αρχήν παρά τις τεράστιες δυσκολίες του εμφυλίου που συνεχίζεται στη Συρία αλλά και τις αλλεπάλληλες τουρκικές επεμβάσεις, τη κατάληψη του Αφρίν το 2018 και την επίθεση ένα χρόνο μετά, το 2019 για να δημιουργηθεί μια ζώνη ‘‘ασφαλείας’’ πλάτους 30 χιλιομέτρων στα τουρκοσυριακά σύνορα, πράγμα για το οποίο συμφώνησαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία με τον Ερντογάν, η Επανάσταση στη Β. Συρία εξακολουθεί να υφίσταται 9 χρόνια μετά την έναρξή της. Σε αντίθεση με το χάος, τη βία και την αιματοχυσία στην υπόλοιπή Συρία, στις επαναστατημένες περιοχές της Β. Συρίας επικρατεί ειρήνη διαψεύδοντας τη κυρίαρχη προπαγάνδα ότι οι επαναστάσεις συνεπάγονται αυτονόητα βία, χάος, ακυβερνησία ή ότι ο καθένας κάνει ό, τι θέλει.
